Dromend van water
Gail Tsukiyama

Hana lijdt aan het syndroom van Werner, een ziekte die iemand twee keer zo snel doet verouderen als normaal. Op haar achtendertigste ziet ze eruit alsof ze tachtig is. Cate, haar moeder, zorgt voor haar. Dat is een behoorlijk pittige opgave: zij treurt om de dood van haar man Max en moet tegelijkertijd het verdriet over haar zieke dochter verwerken.

In het verhaal volgen we afwisselend in aparte hoofdstukken de gedachtegang van Cate en Hana. Cate is elke ochtend bang dat haar dochter er niet meer is, bang dat ze weer verder achteruit gegaan is, weer minder kan. Hana is een broos oud vrouwtje, alleen haar ogen verraden haar werkelijke leeftijd.
Samen hebben ze een manier gevonden om met de ziekte van Hana om te gaan en er komt veel relativerende humor aan te pas. De beide vrouwen zijn totaal op elkaar ingespeeld, kennen elkaar door en door. Ook al verzwijgen ze veel voor elkaar, beiden weten wat er in de ander omgaat. De dagen van Hana en Cate verlopen rustig en geordend.
Zij leven hoofdzakelijk in het verleden, terwijl ze ieder op hun eigen manier hun herinneringen aan de vooroordelen van hun omgeving verwerken: Max' ouders waren als Japanse immigranten geïnterneerd tijdens de Tweede Wereldoorlog, en Cate is van Italiaanse afkomst. Max heeft in het interneringskamp zo'n enorme droogte meegemaakt dat hij vanaf die tijd water in de buurt wil hebben. Doet af en toe kranen open en dicht vanwege de geruststelling dat er water is.

Hana moet accepteren dat mensen haar aanstaren, haar niet meer herkennen en moet leren om te gaan met een steeds ouder wordend lichaam. Ze heeft alleen foto's van zichzelf  toen ze nog jong en aantrekkelijk was. Ze denkt vaak terug aan haar studententijd en aan de enige man waar ze een relatie mee heeft gehad. Laura is de enige vriendin van Hana maar Hana wil haar niet zien, bang als ze voor de ontzetting in haar ogen. Hana woont nog steeds in haar Amerikaanse geboortedorpje, Laura is vertrokken naar New-York. Steeds opnieuw vraagt Laura of ze mag komen en steeds opnieuw weigert Hana.

Cate en Hana dreigen verstikt te raken in zorgen om elkaar. Ze proberen elkaar zoveel mogelijk te ontzien maar soms slaat bij beiden een enorme onrust toe, Cate gaat dan werken in de tuin, Hana draait dan Gregoriaanse muziek en zo verglijdt de tijd.
Maar dan staat Laura ineens voor de deur met haar twee dochters. Zij vindt dat haar dochters Hana moeten leren kennen...

Het lijkt een triest verhaal, een jonge vrouw die versneld veroudert, en in feite is het gegeven ook triest, maar beide vrouwen hebben humor en dat maakt alles minder heftig. Het verhaal beslaat maar twee dagen maar toch leer je hun hele leven en gevoelens kennen. Net als in 'De tuin van de Samoerai' ademt het boek een enorme rust en harmonie uit. Gail Tsukiyama kan alles prachtig beeldend vertellen, haar inlevingsvermogen moet enorm zijn. Je hebt het gevoel deze twee vrouwen door en door te kennen en de moeilijke realiteit van hun leven mee te maken, die dankzij hun liefde voor elkaar te dragen is. Het is nergens overdreven dramatisch of té triest.
Prachtig boek, waar je stil van wordt!

ISBN 9045011743 | Paperback | 285 pagina's | Uitgeverij Atlas | 2003

© Dettie, mei 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: