Het meisje dat te veel van lucifers hield
Gaétan Soucy

Een rijke mijneigenaar woont met zijn twee zoons op zijn landgoed, afgezonderd van de buitenwereld. Hij is een sado-masochist, lijdt aan godsdienstwaanzin en een enorm schuldgevoel, en helaas blijkt hij geen boodschap te hebben aan een normale opvoeding voor zijn kinderen. Op het moment dat het verhaal begint vinden de kinderen hem dood op zijn kamer. De verteller van het verhaal, de slimste van het stel, zet alle belevenissen en herinneringen op papier.

Hij gaat het dorp in, waar ze dus nog nooit geweest zijn, om een doodskist te kopen, en langzaam dringt de buitenwereld binnen. Hij heeft zichzelf al die eenzame jaren bezig gehouden met het lezen van de mémoires van ene Duc de Saint-Simon, woordenboeken en de ethica van Spinoza, en zijn taalgebruik is zeer ongebruikelijk, maar erg mooi.

"Hij vroeg me mijn woorden te herhalen. Jammer voor hem, maar ik heb ze hard nodig, ik kan me niet permitteren woorden te verspillen door ze nog een keer te zeggen"

Over het huisdier paard zegt hij:

"Je denkt de wezens te kennen en je kent niet eens hun vervaldatum"

Heel langzaam komen alle geheimen naar buiten, langzaam wordt het verleden verteld, en over hoe het nu verder gaat. Ik ben weer van voor af aan begonnen, om nog eens langzaam te genieten. Wat een heerlijk boek!!!

ISBN 9789021482217 | Ingenaaid | 176 pagina's | Querido | april 2003
Vertaald door Hilde Meijer

© Marjo, mei 2004

Lees de reacties op het forum en/of reageer: