François d' Epenoux
Opa Skype
‘Ze laten hun kont zien, hebben ringen in hun neus, eten met hun handen, drukken zich uit in gebrabbel, gaan op de vuist bij de minste onenigheid, heupwiegend op binaire ritmes… Roept dat niks bij jou op?’
‘Ehh…’
Bij mij wel: het holentijdperk! Eeuwen beschaving en dan dit! Dat is niet treurig. Dat is ijzingwekkend!’
De vader van de veertigjarige Jean heeft een hekel aan moderniteiten. Hij hemelt het verleden op en walgt van het hedendaagse leven. De Ouwe, zoals Jean hem noemt, houdt koppig aan het verleden vast. Vroeger was alles beter:
‘Jonge vrouwen die geen heilige waren maar ook geen hoer. Elegante mannen – heb je gezien wat ze dragen? Auto’s die lekker naar leer en bakeliet roken, naar vakantie en de N7. Obers in de cafés, échte obers. Smerissen naar wie nog werd opgekeken. En een voorjaarswarmte die niets zorgwekkends had, niets abnormaals, omdat die geenszins een voorteken was van toekomstige rampen… Begrijp je?’
Jean begrijpt het wel. Er is sprake van een joekel van een generatiekloof. Daarnaast staat de koppigheid van de Ouwe een warm contact tussen vader en zoon in de weg. De Ouwe is niet alleen ouderwets, hij is ook moeilijk in de omgang. Jean durft zelfs zijn vriendin Leila, met wie hij al twee jaar samen is, niet aan hem voor te stellen. Leila heeft Marokkaanse roots en volgens de Ouwe is een relatie tussen een Fransman en een Marokkaanse vast niet traditioneel genoeg. Toch moet Jean eraan geloven. Leila is zwanger. Jean schrikt ervan. Een kind? Hij?
Op het moment dat Jean de kleine Malo voor het eerst in zijn armen houdt, is hij al zijn angst voor het vaderschap vergeten. Zijn zoon is een waar wonder, een prachtig kind. Jean houdt op slag van hem. Voor de Ouwe vormt de eerste kennismaking met Malo ook de eerste kennismaking met Leila. Hij is oprecht in zijn kleinzoon geïnteresseerd maar tussen hem en de temperamentvolle Leila botert het niet. In de jaren die volgen komt daar geen verandering in. De Ouwe ziet zijn kleinzoon vrijwel nooit.
Zes jaar later kent de Ouwe zijn kleinzoon nauwelijks maar een opmerkelijk verzoek zal daar verandering in brengen. Jean heeft net een nieuwe baan en Leila gaat op familiebezoek in Marokko. Er is oppas voor Malo nodig. Mag hij een maand bij zijn opa komen logeren? De Ouwe is stomverbaasd maar hapt meteen toe. Eindelijk mag hij zich om zijn kleinzoon bekommeren. Niet veel later wordt Malo bij het huis van zijn opa afgeleverd. Het zesjarige jongetje uit Parijs en zijn zevenenzeventigjarige opa zijn in het landelijke Lacanau volledig op elkaar aangewezen. Het huis van de Ouwe is van luxe verstoken. Het leven speelt zich buitenshuis af. In de weken die volgen zal het leven van Malo en de Ouwe voorgoed veranderen.
Opa Skype is een hartverwarmend verhaal dat ik met een grote glimlach op mijn gezicht heb gelezen. Ik heb genoten van de prettige verhaalsfeer, de scherpe dialogen en het verhaal over de zomerse logeerpartij. De kleine Malo haalt het beste in zijn opa naar boven. Auteur François d'Épenoux hanteert een schrijfstijl vol rasechte Franse humor. Vermakelijk bijdehand. Zo moest ik erg lachen om het verzoek van de Ouwe aan Malo om hem voortaan “Oparia” te noemen. De Ouwe is immers geen doorsnee opa.
Opa Skype bestaat uit drie delen. Het eerste deel gaat over Jean die met het (aanstaande) vaderschap leert omgaan. In het tweede, en mooiste, deel komt de logeerpartij aan bod. Het derde deel sluit het verhaal op ontroerende wijze af en gaat over Malo, Jean en de Ouwe. Opa Skype is een verrukkelijk feelgood-roman over familieperikelen, een onoverbrugbare generatiekloof en een onbevangen kind dat zijn opa ook weer even kind laat zijn. Een verhaal met een lach en een traan dat in 2014 met de Prix Maison de la Presse bekroond werd. Heerlijk!
ISBN 9789401603669 | Paperback | 271 pagina's | Xander Uitgevers | juni 2015
Vertaald door Carolien Steenbergen
© Annemarie, 06 augustus 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
