Eva Meijer
Het schuwste dier
‘Ik zou willen schreeuwen maar ik weet dat schreeuwen niet helpt, en dat ik zou willen dat ik dat niet wist, want dan kon ik het misschien, en misschien zou het helpen.’
De hoofdpersoon, ik-verteller, studeert in Engeland, en wordt teruggeroepen naar Nederland, omdat haar tante is overleden. Zelfmoord. Hoe om te gaan met dit bericht, met de gebeurtenissen die op een sterfgeval volgen, daar gaat dit boek over. Het is een week uit haar leven. Ze ondergaat de reacties van de anderen, lijkt zelf nauwelijks te reageren. Ze is meer bezig met de onverwachte ontmoeting met haar lerares Nederlands, die haar uitnodigt om te komen praten.
Dat is niet het enige wat ze doen, en het overrompelt het toch al wat labiele zeventienjarige meisje.
Eva Meijer heeft een onderkoelde manier van schrijven, het lijkt heel simpel, korte zinnetjes, veel details, alles heel gewoontjes, maar schijn bedriegt. In die paar woorden vertelt ze heel veel, juist in die simpele zinnetjes ligt kracht. Ze tekent de sfeer met woorden. Over haar vader bijvoorbeeld zegt ze:
‘Mijn vader was sterrenkundige. Hij had in zijn leven zeventien nieuwe sterren ontdekt. ’s Avonds en in het weekend zat hij meestal op zolder, waar hij een grote telescoop gebouwd had. Hij zei niet veel maar hij was wel aardig.’
En:
‘...hij was te lang om te troosten, ik zou er niet bij gekund hebben.’
Maar soms is het te veel:
‘Mijn tante zou nooit meer fietsen. Ik dacht ze dat niet erg gevonden zou hebben, ze hield niet van fietsen. Ik had haar tenminste nooit zien fietsen, ik wist eigenlijk niet of ze niet echt van fietsen hield. Ik probeerde te bedenken of ik haar ooit had zien fietsen, maar het was alsof er een steen voor de gedachte aan haar lag...’
Huisdieren spelen een grote rol in het verhaal, overal zijn katten en honden, zij zijn voor de vertelster de troost die ze bij de volwassenen niet vindt. Ook al wordt er veel omhelst, pakken mensen elkaar vast, het blijft afstandelijk.
Het kan expres zijn, om aan te geven dat de hoofdpersoon nog erg jong is, maar ik heb niet dat gevoel. Aan de andere kant weet je zoiets als lezer nooit, je hebt immers niet het genoegen om de schrijver goed te kennen.Ik heb ook niet het idee dat ik de hoofdpersoon heb leren kennen, ze blijft te veel op afstand. Het boek leest vlot, en is qua sfeer prachtig, maar de tragiek van de situatie komt niet over.
ISBN 9789044616903 | Paperback | 218 pagina's | Uitgeverij Prometheus | februari 2011
© Marjo, 29 augustus 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
