Esther Gerritsen
Normale dagen
Lucie is opgevoed door haar grootouders en gaat na een lange tijd van bewuste afwezigheid terug naar de ‘ouderlijke’ boerderij omdat grootvader ernstig ziek is. Lucie is een dramaturge met schrijfambities. Ze is net begonnen met haar eerste toneelstuk, dat handelt over een Amerikaanse terrorist. Terwijl ze een poging doet deze onbekende Amerikaan te doorgronden, verdwijnt ze langzaam in de concrete wereld van haar grootouders. Waar het patroon van de dagen vastligt, en gesprekken zich beperken tot het gevaar van de scherpe bocht in de weg of de voorbereiding van de jaarlijkse kermisborrel. Waar het wachten op grootvaders sterven zelfs een alledaagse bezigheid lijkt, en waar een Amerikaanse terrorist een persoon is uit een andere, ondenkbaar verre wereld.
Dit boek gaat dus over de (mis)communicatie tussen “ouderen” en “jeugd”, over de verwachtingen die, misschien, leeftijdsgebonden zijn. Na de dood van haar ouders wordt Lucie opgevoed door haar grootouders. Naar Lucie’s mening zijn haar grootouders stugge mensen. Het zijn inderdaad mensen die blijkbaar niet met hun gevoelens te koop lopen. Op een bepaald moment heeft Lucie besloten van op haar studentenkamer te blijven totdat haar grootouders haar zouden opbellen om naar huis te komen. Lucie wil dat ze haar zeggen dat ze van haar houden, dat ze haar nodig hebben,…. Dat gebeurt dus niet.
3 jaar later belt de oma op om te zeggen dat opa stervende is. Lucie gaat met tegenzin terug naar de boerderij. Ergens hoopt ze dat er nu wel tot een gesprek zal komen en als ze op een dag de situatie voorlegt begrijpen haar grootouders niet waarover ze het heeft.
Blijkbaar is het iets dat in Lucie’s hoofd gegroeid is. Het zich buitengesloten voelen, het zich onbegrepen voelen, het zich “anders” voelen,….
Wat Lucie blijkbaar ook dwars zit is dat haar grootouders vasthouden aan “rituelen”. Elke dag is net als de vorige, alles staat na 3 jaar nog altijd op dezelfde plaats, zelds op dagen dat het met opa niet goed gaat blijven ze zoveel mogelijk aan hun dagindeling vasthouden.
Ik had steeds de bedenking dat dat het gebrek is van onze generatie. Ook mijn ma heeft haar dagelijkse indeling, alles is gestructureerd, alles heeft zijn moment, zijn tijd en zijn betekenis. Door het lezen van dat boek had ik het gevoel dat die berusting in die structuur ook hetgeen is waar ik me zelf ook tegen verzet. Op dat gebied herkende ik veel van mezelf in Lucie, het steeds op zoek zijn naar uitdagingen, het niet kunnen stilstaan bij de dagelijkse beslommeringen. Lucie ging die uitdaging aan door haar studie en door de conflicten met haar grootouders. Ze kon zich er niet bij neerleggen dat haar grootmoeder zich na de dood van haar grootvader gewoon verder gaat met de “gewone” dingen.
Dan een deel waarvan ik niet goed weet waar ik het moet plaatsen. Lucie schrijft een toneelstuk over de bommenlegger van Oklahoma: Timothy Mc Veigh. Steeds weer maakt ze vergelijkingen tussen hem en haar grootouders. Ze wil begrijpen waarom hij bepaalde dingen zegt en doet en probeert het te linken aan haar grootouders. Ik begreep door heel het boek niet wat dat ermee te maken had. Voor mij was het eerder overbodige bladvulling want door de “gesprekken” tussen en haar grootouders werd al voldoende sfeer geschapen. Je begreep perfect over wat het ging, je kon je helemaal in de situatie verplaatsen.Al bij al is mijn mening neutraal bij dit boek. Ik vind het niet slecht maar ook niet goed. Het roept bij mij weinig emoties op.
ISBN 9044506536 | Hardcover | 219 pagina's | Uitgeverij De Geus | 2005
© Inge, mei 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Normale dagen
Lucie is door haar grootouders opgevoed, ze heeft haar eigen ouders niet gekend. Vanaf dat ze in de stad is gaan studeren, weet ze het zeker: haar grootouders zijn stugge, liefdeloze mensen in een bekrompen boerendorp. In haar ogen wordt iets wezenlijks nooit besproken, alles is goed als het gaat zoals het was. Zo belanden brieven die Lucie van school meekrijgt ongelezen in de prullenmand. De school is een instituut, leraren hebben er voor geleerd, en ze weten 'dus' wat ze doen. Waarom zouden de grootouders zich daarmee bemoeien?
Lucie heeft het gevoel dat zij ook een soort 'plicht' is geweest voor de grootouders: haar opvoeden nu de ouders er niet meer zijn. Ze is teleurgesteld, want is zij als persoon dan niets waard? Er komen ook nog schuldgevoelens bij, omdat zij zich anders voelt, omdat ze niet is zoals de grootouders zijn. Ze heeft al drie jaar niets meer van zich laten horen, als een soort uitdaging ten aanzien van haar grootouders: als jullie om mij geven, bel me dan.. en nu is ze ook nog kwaad, want behalve de jaarlijkse verjaardagskaart komt er niets..geen bezoek, geen belletje, geen brief met een verzoek naar huis te komen..
Maar dan komt dat telefoontje: haar grootvader is ernstig ziek. 'wil je dat ik kom?' vraagt ze haar grootmoeder, en die antwoordt: 'ja dat kan' Natuurlijk gaat ze, ze kan niet anders. Niet omdat het haar plicht is, maar omdat ze hem nog wil zien.
Ze neemt haar werk mee: ze schrijft een toneelstuk over Timothy McVeigh, de Oklahoma City Killer, de golfoorlogveteraan die een overheidsgebouw opblies, waardoor 168 mensen omkwamen. Waarom is deze man zo interessant voor haar? Ze zoekt naar iets goeds in de man, ze wil weten hoe hij tot zijn daad gekomen is, en bestelt zijn biografie.
Eenmaal bij haar grootouders valt ze als vanzelf weer in het oude patroon: er wordt niet gepraat, behalve over de kersen en de aardbeien (waarbij ik me verbaas over de volgorde: de kersen hangen nog, terwijl de aardbeien al worden geweckt???). Als ze een poging doet om een gesprek te beginnen, weten haar grootouders dat makkelijk af te doen, of te negeren.
En dan beseft ze dat dat geen kwade opzet is. De dingen hoeven niet gezegd te worden, ze zijn immers duidelijk genoeg? Zo leert ze tenslotte toch nog haar grootouders te accepteren, zoals ze zijn. En accepteert ze ook de laatste dagen van haar grootvader als normale dagen.
Het duurde een tijd voor ik het boek interessant begon te vinden. Eigenlijk pas vanaf het moment dat ze die McVeigh loslaat en zich op haar grootouders richt. Het proces van ziekte en overlijden vind ik mooi beschreven. Ik vond Lucie niet sympathiek in het begin, ze zeurt maar over die grootmoeder die niets laat horen, maar doet zelf ook niets. Dat verandert als ze begint te accepteren dat haar grootouders zijn wie ze zijn. En dat geldt ook voor het boek: het begin was een geworstel, het eind was mooi.
ISBN 9044506536 | Hardcover | 219 pagina's | Uitgeverij De Geus | 2005
© Marjo, september 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer: