Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen
Ernest van der Kwast

Een mooi boek dat zich moeilijk laat navertellen. Ik zal toch een poging wagen in de hoop dat ik de sfeer en stijl een beetje goed weer kan geven.

Het verhaal heeft een ijzersterk begin vind ik.

"Ik ben in een eierenwinkel ontstaan. Mijn ouders keken elkaar aan, en daar was ik. Niks bloot in bed, niks bevalling. Ik kwam uit een ei. Dat beweerden mijn ouders. Ik heb het zeker zestien jaar geloofd."

'De ouders' zijn Linn Starzynska en Simon Zoref. Hij was arm en student. Zij arm en mooi. Zij is een Poolse die naar Nederland was gekomen om als verpleegster in een ziekenhuis te werken, hij studeerde geneeskunde. Ze trouwen en uit dit huwelijk worden een zoon Ben en een dochter Petra geboren.

Linn heeft een tic voor water, is panisch voor regen en is pas gerust als de kinderen hun zwemdiploma hebben. Voor Simon is Linn zijn grote liefde, hij accepteert al haar buien die naarmate ze ouder wordt steeds meer toenemen.

Het verhaal draait om Ben en zijn moeder. Voor Ben is zijn moeder met haar levenslange heimwee naar Polen de enige die waarschijnlijk begrijpt wat er in hem omgaat. Ben heeft 'alles' in de ogen van buitenstaanders, is schathemelrijk geworden vanwege goede investeringen. Heeft een beeldschone vrouw, een garage vol auto's, laat een kasteel verbouwen, kortom hij is de man die het 'gemaakt' heeft. Langzamerhand kom je er achter dat dit alles Ben weinig doet. Hij ziet alles meer als tijdverdrijf. Hij jaagt de architect de stuipen op zijn lijf, geeft bizarre opdrachten aan de tuinman, begint een verhouding met een kunstenares maar niets raakt hem. Door allerlei kleine toespelingen ga je beseffen dat hij eigenlijk behoorlijk ongelukkig is. Hij zoekt en zoekt, en kan het niet vinden. Heel langzaam zie je dat Ben in een soort vacuüm zit en steeds wanhopiger wordt. Het waarom van deze toestand wordt langzaam ontvouwd en komt tot een climax in een prachtig ontroerend slot.
Tot zover de inhoud van het verhaal.

Het gekke is dat dit boek enorm makkelijk leest. Serieuze zaken worden afgewisseld met soms hilarisch aandoende verhalen. Als Ben met de kinderen van zijn zus een dagje weggaat naar een pretpark gaan ze naar de wens van de kinderen niet naar macDonalds maar écht uit eten. Ben geeft op niet mis te verstane manier degene die het eten serveert les over kaas. Als een neefje in zijn broek geplast heeft en Ben een nieuwe broek gaat kopen wil het neefje dezelfde broek als oom Ben. De oplossing is schitterend. Zo zijn er meer verhalen maar ook de serieuze kant is erg mooi en vaak ontroerend

Ik vind het heel vreemd dat dit boek niet genomineerd is voor de debutantenprijs. Ik vond het een érg mooi boek, vooral het eind is adembenemend.

ISBN 903884025X | Paperback | 208 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | februari 2005

© Dettie, juni 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen
Ernest van der Kwast

Ben Zoref is de zoon van Simon, de dokter, en Linn, de Poolse verpleegster.
In flashbacks wordt het verhaal van hun liefde verteld, hoe Simon bleef volhouden tot Linn eindelijk ja zei, hoe Linn Nederland maar niks vond omdat het daar altijd regen (maar in Polen is niets meer voor haar). Linn was bezeten van geld, ze telde, en rekende en Simon werkte maar.
De kinderen mochten niets voor ze konden zwemmen, bang als ze was dat ze zouden verdrinken in het natte Nederland.

In het hoofdverhaal is Ben getrouwd met Sarah, die (nog) geen kinderen wil. Samen verbouwen ze een kasteel, Ben is stinkend rijk. Hoe hij aan dat geld komt is niet duidelijk, wel is er sprake van een adviseur die zijn geld belegt. Ben gedraagt zich als een verwende snoeshaan die van gekkigheid niet weet wat hij met zijn geld moet doen, er is geen doel in zijn leven.

"Misschien had ik mijn zwemdiploma nooit moeten halen, ik zou mijn leven niet in de zee mogen zwemmen, mijn moeder zou me eeuwig troosten" en "Soms denk ik dat mijn leven een kopie is"

Er is iets gebeurd in zijn verleden, maar wat dat weten we niet. "Ik betwijfel of ze (=Sarah) weet wat het is om niet te kunnen vergeten, om elke dag aan iemand te denken [...] aan iemand die ze is kwijtgeraakt"
Dan ontmoet hij Egje en diens dochtertje Yelena. Als hij naar Yelena klijkt denkt hij: "zo had het kunnen zijn" Hij begint een verhouding met Egje, maar als ze hem onder druk zet, is duidelijk dat er van zijn kant geen sprake is van liefde. (Hij zegt eerder tegen zijn adviseur dat hij van Sarah houdt.)
Dan, aan het eind van het boek, wordt het raadsel opgelost...

Ik vind het een verward geheel, pas aan het einde weet je hoe het zit. Dat kan bij een thriller, maar dit moet een psychologische roman zijn neem ik aan. Als je dan al min of meer een hekel aan de hoofdpersoon hebt gekregen, dan komt dat niet meer goed..

ISBN 903884025X | Paperback | 208 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | februari 2005

© Marjo, juni 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: