Eric de Kuyper
Aan zee
Diezelfde milde toon is terug te vinden in zijn boek Aan zee waarin hij terugkijkt op een jeugd die hij 's zomers altijd doorbracht in Oostende. Die jeugd speelde zich af eind jaren veertig van de vorige eeuw.
Elk jaar verhuisde de jonge Erik gedurende de zomermaanden met zus Annie en zijn moeder (een vader is niet in beeld) van Brussel naar Oostende waar elk jaar hetzelfde appartement gehuurd wordt. Het verbaast, verrast en vervult Eric elke keer opnieuw met blijdschap dat in de keuken nog steeds dezelfde prenten aan de muur hangen 'La Sicilienne' en 'La Napolitaine'. Als hij die zag was voor hem de vakantie werkelijk begonnen.
Het appartement was in een achterhuis van een herenhuis. Tante Jeannot en nonkel Fons waren daar ook elk jaar te vinden. Om de hoek woonden tante Mimi en nonkel François en dan was er nog oma Bontje. Zij zorgde elk jaar voor de cabine aan zee waar ze hun spullen in konden opbergen en zich konden verkleden. De cabine werd ook gebruikt om in te spelen als het regende, want elke dag moesten ze naar buiten, dat was gezond. Bontje zat dan stoïcijns te breien of te lezen tussen alle drukte in.
Het appartement vormde een zoete inval voor alle familie. Moeder Julienne en tante Jeannot zwaaiden daar de scepter. Kinderen werden aangekleed, kregen eten en dan het huis uit, naar zee... Geen gezeur, geen gedrein, hopla, naar buiten! Als er iets besproken moest worden wat de kinderen niets aanging dan spraken moeder en tante Engels met elkaar. Als mensen bleven overnachten dan sliepen ze gewoon op de overloop, geen probleem. Eric heeft het zo naar zijn zin in Oostende dat hij bij voorbaat al dagenlang kan treuren omdat hij daar weer weg moet.
Het was een grote gezellige, kluwen mensen die genoten van het leven, de zee en elkaar.
Kortom, voor de kleine Eric waren het heerlijke zomers.
Wat het boek zo aantrekkelijk maakt zijn de prachtige observaties van Eric de Kuyper, alleen al hoe hij over het zand op het strand schrijft...
"Hij hield van het strand, en op het strand was het zand. Iedere dag was het anders. Na een korte regenbui was er een bruin korstje, waaronder vandaan het witte, mulle zand tevoorschijn getoverd kon worden. Regende het een paar dagen aan een stuk door, dan werd het zand hard. Het werd weerbarstig. Je kon er als je je best deed, hele brokstukken uit houwen en die op elkaar stapelen. Het strand was dan een soort steengroeve[...]
Wanneer de zon op haar heetst was en de hitte een tijdje aanhield, werd het zand zo droog en mul dat je er niet mee kon opbouwen. Elke put liep vanzelf weer dicht, elk fort zeeg ineen. Het zand was lui, wilde geen vorm aannemen [...]
Hij had zo'n vakmanschap ontwikkeld, dat hij in één oogopslag en met één tastend gebaar wist wat er die dag met het zand gedaan kon worden, welk spel er vanuit het zand kon ontstaan."
In feite weet Eric de Kuyper het zand, de zon, het spel, de familie in één hand te vangen, te mengen en als één lange rij zonnige, vrije, gezellige, speelse, warme, hartverwarmende gebeurtenissen uit te strooien in zijn liefdevolle, kleurrijke, mooi gestileerde verhalen.
Een genot om te lezen!
Eric de Kuyper is schrijver, essayist, filmdocent en kunstenaar. In 1988 verscheen zijn eerste roman in wat een autobiografische cyclus zou worden: Aan zee. Bekroonde romans als De hoed van tante Jeannot en Grand Hotel Solitude volgden.
ISBN 9789460042065 | Paperback | 120 pagina's | Uitgeverij VanTilt | mei 2015
© Dettie, 02 juni 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
