Het voorseizoen
David Pefko

Steve Mellors, rechercheur van beroep, is een dikke, kale, bijna 50-er, getrouwd en gelukkig met zijn huisje en tuintje.
Als zijn vrouw na 15 jaar huwelijk bij hem weggaat voor een siergotenspecialist begrijpt hij niet waarom en vervalt in een leven met alcohol, kant-en klaarmaaltijden en internetrelaties.
Via een van die sites leert hij Anca, een Roemeense prostitué kennen. Hij gaat geregeld bij haar langs niet om de lichamelijke “daad” maar om met iemand te kunnen praten.
Als de politie een inval doet in het gebouw waar Anca werkt en zij later, samen met een vriendin, aangerand wordt in haar cel door collega-politieagenten, stort Steve Mellors wereld helemaal in. Hij probeert Anca te redden maar komt daardoor zelf steeds verder in de problemen.

Er zijn momenten geweest waarop ik het boek gewoon weg wilde leggen. Ik vond het hoofdpersonage zo’n irritant zielig persoon. Wil de wereld, bij wijze van spreken, redden maar kan zichzelf nog niet redden.
De meeste personages in het boek vinden Steve ook maar een zielige sukkelaar of zoals zijn ex-vrouw het snierend zegt: ”Arme jongen, arme, árme jongen toch”. Maar ook Steve vindt zichzelf o zo zielig. Waarom overkomt hem dat toch allemaal? Waarom laat iedereen hem in de steek? Hij wil toch enkel en alleen maar goed doen?
Probleem is dat Steve, zich letterlijk en figuurlijk, beweegt als een dikke, zware olifant in een overvolle porseleinkast. Alles wat hij doet moet gewoon mislukken. Hij wil anderen redden, hij wil goed doen maar is zo met zichzelf en zijn eigen zielige “ikje” bezig dat anderen na een tijdje óf hard weglopen óf met hem de spot drijven.
Maar er was iets dat me ook intrigeerde. Toen ik dieper over het verhaal nadacht was er iets dat mij opviel. In eerste instantie trok Steve Mellors mensen aan. Net alsof anderen hem wilden “redden” en als blijkt dat hij niet geholpen wil worden dan laten ze hem vallen als een baksteen.  
En Steve wil niet geholpen worden maar enkel in zijn eigen, door alcohol en pillen beneveld, wereldje van zielige eenzaamheid wonen.

ISBN 9789044616941 | Paperback | 415 pagina's | Uitgeverij Prometheus | april 2011

© Inge, 28 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het voorseizoen
David Pefko

Steve Mellors in het kort:  vijftiger, dik postuur en kaal, verlaten door zijn vrouw, politie-inspecteur, woonachtig en werkzaam in Leicester, en hoewel hij zegt geen alcoholist te zijn, geneigd tot een grote inname. Hij kijkt porno en vindt het nodig regelmatig, dat is dagelijks, te masturberen. Of hij al naar deze hoedanigheid neigde voor zijn vrouw er vandoor ging met notabene een siergootspecialist is niet duidelijk, maar het gaat nu duidelijk bergafwaarts.  Hij is eenzaam, en weet geen weg uit zijn ellende. Geen andere dan contact maken met vrouwen via een flirtbox.
Dit is niet een man waar je sympathie voor voelt. En toch..
Via internet leert hij de Roemeense prostituee Anca kennen. Hij laat haar in de waan dat hij een taxichauffeur is. Al snel heeft hij zijn fixatie op haar gericht en niet meer op zijn ex, die hij tot dan toe telefonisch lastig viel. De knuffelkoe die hij geeft aan Anca, die wil hij eigenlijk zelf zijn. Seks met haar is niet belangrijk, hij wil alleen liefde geven.
Als zijn bureau een inval wil doen in het pand waar Anca en haar collegaatjes huizen, moet Steve die operatie leiden. Hij veinst een hartaanval om er aan te ontkomen; de meisjes worden opgepakt, en Steve is er getuige van hoe zij en een vriendin verkracht wordt door jongere collega’s.
Hij doet niets: grijpt niet in en geeft zijn collega’s niet aan.
Bij alle ellende komt nu nog een schuldgevoel. Want Anca, die bij hem intrekt bij gebrek aan woning, lijdt onder die aanval. Hij helpt haar  aan een advocaat, maar de gevolgen daarvan veroorzaken nog meer schuldgevoelens. Hij houdt zich ziek, en al gaat hij wel naar de therapeute, haar advies om eens flink af te vallen en te stoppen met drinken volgt hij niet op. Integendeel zelfs.
Tenslotte loopt de situatie zo uit de hand dat de advocaat hem wegstuurt: ga maar in mijn huis op een Grieks eiland zitten, dan ben je uit beeld. En zo brengt hij het voorseizoen door in Griekenland, waar hij een nieuwe uitlaatklep voor zijn liefde vindt.

Was er in ‘Levi Andreas’, Pefko’s debuut, nog hoop voor de personages, hier gaat de lijn bergafwaarts. Steve Mellors doet nauwelijks pogingen zijn leven in de hand te houden, zijn keuzes zijn geen keuzes. Zijn leven is geen leven. Eens een loser, altijd een loser.
Pefko roept mededogen op voor zijn personage, je begrijpt heel goed waarom anderen hem links laten liggen, maar je zou hem zo graag helpen…
Een sombere, maar meeslepende roman, die  bevestigt – maar dat wisten we al toch?- dat Pefko een aanwinst is in schrijversland. Een verhalende stijl,  overtuigende dialogen, uitgediepte personages, het is er allemaal.

ISBN 9789044616941 | Paperback | 415 pagina's | Uitgeverij Prometheus | april 2011

© Marjo, 22 juli 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: