Christine Otten
Rafaël
een liefdesgeschiedenis
Twee keer ben ik in een gammel bootje de oceaan overgestoken om bij jullie te zijn, twee keer ben ik bijna verzopen, ben ik opgesloten geslagen geschopt bestolen en uitgescholden vuile vieze Arabische hond hoerenjong idioot, en uitgebuit en bijna gestikt achter in de laadback van een truck, en ontsnapt uit een detentiekamp, tweeëndertig kilometer rende ik zonder stoppen in de nacht naar jullie toe [...] maar bang was ik nooit nooit nooit was ik in al die jaren zo bang als nu, nu ik alles heb.
Aan het woord is Nizar, een Tunesische jonge man die zijn grote liefde Winny volgde naar Nederland.
Ze hebben elkaar ontmoet op het Griekse Kos waar ze beiden werkten. Winny was weinig gewend qua vriendelijkheid en vindt het prettig zoals Nizar haar behandelt en beschermt. Nizar op zijn beurt raakt gefascineerd door de nuchtere kapster die zich, anders dan hij gewend is, niet snel gewonnen geeft. Ze trouwen en vertrekken naar zijn ouders in Sousse, Tunesië. Het wordt een emotioneel weerzien, na zeven jaar zien zijn ouders Nizar weer. Ze zijn Winny dankbaar en Winny is gelukkig, ze wil daar wel blijven, iedereen is aardig voor haar, ze voelt zich enorm welkom.
Winny blijkt even daarna zwanger. Nizar vindt het geweldig.
Sinds ze wisten dat ze in verwachting was van hun kind was het alsof ze licht gaf. De zon had haar blonde haar nog blonder gemaakt en haar huid voelde als zijde. Hij kon zijn ogen niet afhouden van de bolling van haar buik, zo onbevattelijk was het wat er binnen in haar gebeurde. [...]
Ook al ging het ze financieel niet voor de wind, hij had zich zelden zo rustig gevoeld als nu, nu hij wist van de baby. Hij leek in een soort tussentijd te leven, alsof het wachten op het kind hem boven de dagelijkse beslommeringen uit tilde en hem verloste van zijn zorgen.
Maar dan breekt de Jasmijnrevolutie uit, alles verandert, op enkele kilometers afstand wordt over en weer geschoten, maar Winny is niet bang, ze is eerder laconiek en gefascineerd. Nizar daarentegen houdt zijn hart vast, Winny draagt hun kind. Haar gebrek aan angst is een gevaar volgens Nizar. Hij wil dat ze naar Nederland gaat. Hij wil geen enkel risico lopen nu het gaat om de baby en zijn vrouw. Hij zal haar zo snel mogelijk volgen...
Maar Europa blijkt inmiddels zijn grenzen voor Noord-Afrikaanse immigranten te hebben gesloten.
Wat volgt is het bijzondere verhaal van twee mensen die koste wat kost bij elkaar willen zijn. We volgen de lange, zware tocht die Nizar moet afleggen om zich bij zijn zwangere vrouw te kunnen voegen. Winny op haar beurt heeft nu profijt van haar gebrek aan angst, ze heeft maling aan alles en stapt overal op af. Ze knokt hard om haar man, ondanks alle tegenwerking, ontberingen en toestanden, in Nederland te krijgen.
Het verhaal wordt per hoofdstuk wisselend door Winny en Nizar verteld. Een enkele keer neemt hun jonge zoon Rafaël het woord, hij lijkt een alwetende verteller.
De emotionele en liefdevolle zorgen van Nizar om zijn vrouw en ongeboren kind versus de meer nuchtere en praktisch ingestelde Winny maken het verhaal indringend. Nizar ondergaat een levensgevaarlijke tocht via o.a. lekke bootjes, het vluchtelingenkamp op Lampedusa en benauwde laadbakken etc. Winny, op haar beurt, weet vaak niet waar Nizar is, hoopt op bericht, en doet alles om haar man vrij en naar Nederland te krijgen. Het mooie is dat ze zich beiden, ondanks de heftige strijd, niet laten ontmoedigen, in hun brandt een heilig vuur die niet te doven is. Ze zullen en moeten weer bij elkaar zijn.
Christine Otten heeft het waargebeurde verhaal op een erg mooie manier omgezet naar deze roman. Het is dankzij haar integere manier van schrijven, zonder valse emoties, dat het een prachtig, indrukwekkend boek is geworden. Een verhaal dat je bijblijft.
Grote aanrader.
ISBN 9789025442514 | Paperback | 219 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | mei 2014
© Dettie, 04 juni 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
