Veldslag
Asis Aynan

Asis Aynan schreef een heleboel korte stukjes over hoe zowel allochtonen als autochtonen omgaan met bepaalde culturele verschijnselen en gebruiken uit een andere cultuur. Het zijn behalve de geijkte dingen als het dragen van hoofddoekjes, naar de moskee gaan en de Ramadan, ook het feit dat een gelovige moslim geen muziekinstrument mag bespelen of de spleet van de wasmachineman...
In het eerste verhaal vraagt hij de lezer om terug te komen, en zijn verhalen te lezen. Ik heb dat gedaan, een aantal keren.

Het zijn verhaaltjes die je beter gedoseerd kunt lezen. Ze zijn geschreven met humor, maar al zijn ze nog zo leuk en spits geschreven, teveel van die tekstjes achter elkaar, dat werkt averechts.
Soms zijn de verhaaltjes hilarisch, soms is de ondertoon wat sarcastisch. Dan tonen de verhalen dat het absurd is hoe mensen met elkaar om kunnen gaan. Met als conclusie deze:

"Het verschijnsel migratie is een ondergewaardeerd fenomeen. Personen die zich van de ene plek naar de andere verplaatsen met als gevolg dat ze hun geboorteland, familie, vrienden, geuren en kleuren omzetten in herinneringen, verdienen een gedenkteken."

ISBN 9789045002386 | Paperback | 157 pagina's | Atlas Uitgeverij | november 2007

© Marjo, september 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Veldslag
Asis Aynan

Asis Ayan studeert filosofie en werkt als docent. Hij is redacteur bij het opinietijdschrift Contrast, zijn stukken worden regelmatig voorgelezen op Radio 5 en verschenen onder meer in NRC Handelsblad, Dagblad De Pers en het literaire tijdschrift Passionate. Dan mag je toch wel wat verwachten...

Misschien kun je deze 52 verhalen/columns ook beter horen dan lezen. Dan hoor je de klemtonen, stembuigingen etc.
Nu vond ik veel verhalen erg vlak en vroeg me vaak af... wat moet ik hier eigenlijk mee? De meeste verhalen doofden als een nachtkaars uit.
De verhalen gaan over Asis zelf, van zijn jeugd tot nu. Zijn ouders zijn islamitische Berbers, Asis is opgegroeid in Nederland. Hij krijgt les op een katholieke basisschool en in de weekenden gaat hij naar de koranschool.
We lezen over de prik tegen ziektes die hij in zijn jeugd krijgt, over appels eten, geen varkensvlees eten, het al dan niet op de luit spelen door zijn vader enz. enz.
Hij vertelt over zijn katholieke vriendjes, hoe hij gered is door iemand... diegene kon nog net voorkomen dat hij varkensvlees at. Hij vertelt over de keer dat hij aangereden werd en erg bang was dat zijn vader boos zal zijn.
Eenmaal ouder beleven we zijn 'studententijd'. Hoe belachelijk hij de studentenverenigingen vindt, hoe hij een meisje met hoofddoek bewondert die in haar kleren een flesje drank verstopt heeft en op de dansvloer af en toe een slokje neemt. Hoe hij pas na de dood van zijn vader trots werd op zijn geloof en op zijn moeder die Berberse tatoeages in haar gezicht heeft...

Het zijn allemaal aardige verhalen maar niet pakkend. Het leest makkelijk weg maar je wordt niet geraakt door mooie zinnen en veel verhalen zijn vrij emotieloos verteld (op enkele na). Het lijkt wel of ze even snel geschreven zijn. Zelf noemt de schrijver ze colhalen, verhalen op een columnachtige manier geschreven.
Aan het eind van het boek worden deze colhalen wel wat beter. Eigenlijk vond ik de verhalen die niet over Asis zelf maar over andere mensen en over de maatschappij gingen het beste. Het aller mooiste verhaal is het laatste "Een monument voor mijn vader". Het lijkt wel of we daarin eindelijk de échte Asis te zien krijgen.

ISBN 9789045002386 | Paperback | 157 pagina's | Atlas Uitgeverij | november 2007

© Dettie, juli 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer: