Anny Duperey
Mensenkatten
Anny groeide op bij haar grootmoeder waar zij samen met haar ouders bij inwoonde. Grootmoeder was gek op dieren, haalde alles in huis van kippen tot konijnen en dan ook letterlijk in huis. Anny is het enige kind in dat huis en de katten zijn haar vrienden. Als Anny 8 jaar is verhuist zij met haar ouders en haar 2 maanden oude nieuwe zusje naar een andere woning, zonder oma en de dieren. 3 maanden later overlijden haar ouders. Zusje wordt bij de 'dieren' oma grootgebracht, Anny bij de oma van vaderskant. Een nuchtere, hardwerkende vrouw die dieren eigenlijk maar opvreters vindt. Een kat is nuttig om muizen te verjagen, een hond is goed als waakhond, maar je moet geen last van ze hebben.
Op haar 17e vertrekt Anny naar Parijs waar ze een succesvol actrice wordt. Anny is in de 30 als zij besluit een boek te schrijven. Ze mag in een huisje van een vriend, buiten Parijs om daar aan haar boek te werken. Daar komt Titi haar leven binnen wandelen. Door Titi komen heel langzaam de herinneringen terug aan het leven bij haar oma, wat haar daarvoor absoluut niet lukte. Alles uit haar jeugd was gewist. Ze leert dat ze weer van iets kan gaan houden wat ze onbewust niet meer durfde. Er volgen nog twee katten en de drie katten bij elkaar helpen haar te leren rouwen, het enorme verdriet te verweken.
Het is ongelooflijk ontroerend en schrijnend om met haar mee te lezen hoe zij zich gehard had tegen verdriet, uiterlijk altijd de stoere vrolijke vrouw was maar inwendig dat kleine meisje van 8 was gebleven die teveel verdriet had.
Die nooit durfde toe te geven aan haar verdriet omdat het te groot was.
Hoe heel voorzichtig het verdriet wordt toegelaten.
Het wordt niet sentimenteel of sensatie-achtig vertelt maar heel puur.
Wat me niet vaak meer gebeurt gebeurde bij dit boek wel, tranen in m'n ogen en veel slikken!
ISBN 9061120918 | Paperback | 191 pagina's | Karakter Uitgevers | augustus 2001
© Dettie, juli 2004
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
