Anne van der Dool

Toon alleen recensies op Leestafel van Anne van der Dool in de categorie:

Anne van der Dool op internet:

Achterland
Anne van der Dool

Als je - twintig jaaroud - het huis uit bent en je komt je moeder tegen in de supermarkt, is het danniet vreemd dat je je moeder niet direct aanspreekt, maar juist zelfs niet weetwat je moet zeggen?
‘Ik wilde niet dat zezag hoe mijn handen trilden.’
Wat is er gebeurd, dat de verhouding moeder-dochter zo verstoord is?
Emma heeft haar moeder zo’n honderd dagen niet gezien. Nu gaat ze mee naar‘huis’.

‘Ik kreeg het gevoel dat mensen krijgen als ze terugkomen op een plek waar zejarenlang niet geweest zijn. Een mengeling van nostalgie en onbehagen. Ik hoor hier niet meer.
Ze reed de straat in. De vanzelfsprekendheid van het gevoel weer thuis tekomen, alsof het niet maanden, maar uren geleden was geweest dat ik hier wegwas gegaan. Alsof we terugkwamen van pianoles of boodschappen doen. Niet vaneen ander leven.’

Dat andere leven is bij Frank, op de boerderij, in een groot gezin. Emma konhet leven bij haar moeder niet langer verdragen nu ze een ander leven, dat bijFrank thuis, leerde kennen. Bij haar thuis was het nooit goed. Als zij de tafeldekte, legde haar moeder alles recht. Als zij de was opvouwde, deed haar moederhet overnieuw. Niemand, maar dan ook niemand kon ooit iets goed doen in de ogenvan de moeder. Een huis vol visite was een ramp, niet alleen vanwege de hapjes diein perfecte rangorde geschikt moesten worden op een schaal, in symmetrischgesneden stukjes. Het bezoek kon niet snel genoeg weer vertrekken zodat zealles weer perfect kon maken.
Emma, enig kind, kreeg daar de volle last van te verduren.
Maar dan haar leven nu. Met Frank die de absolute tegenhanger is: hij laatalles vallen waar hij het kwijt wil, heeft geen tafelmanieren, het huis isrommelig en Emma weet niet of het wel haar toekomst kan zijn:

‘Ik zou nooit zo kunnen zijn als hij. Niet als ik niet voorgoed afscheid vanhaar neem.’

Maar dat is juist het probleem. Ontdekt ze immers niet dat ze eigenlijk heelerg op haar moeder lijkt? Kan ze zich losmaken van haar verleden? Wil ze datdan wel?

Het poëtische taalgebruik, met veel vergelijkingen en veel overpeinzingen. Nade openingsscène in de supermarkt, lijkt het of de rest van het verhaal zichalleen in het hoofd van Emma afspeelt. Het zijn vooral herinneringen,fantasieën en dromen, ook al is er een verloop in de tijd naar de toekomst toe.Is het vreemde abrupte einde misschien ook een droom?
Het is een psychologische roman, die het nodige vergt van de lezer. Niet dathet een moeilijk boek is, maar Anne van der Dool lijkt soms zelf de draad kwijtte raken. Of is dat opzet?

Dit is het debuut vande schrijfster Anne van den Dool (1993). Ze schreef eerder columns voor hetLeidsch Dagblad en won in 2013 de Volkskrant schrijfwedstrijd.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: