De waterspuwer
Andrew Davidson

Het verhaal begint heftig: de ik-figuur krijgt een auto-ongeluk en raakt zwaar gewond. Zijn verwondingen zijn vooral  brandwonden in alle gradaties. Als hij bijkomt in het ziekenhuis, krijgt hij te horen dat hem een lang en moeilijke periode wacht met diverse operaties en therapieën waarbij hij zelf degene zal moeten zijn die het genezingsproces al of niet bevordert. Hij is een gevierd pornoster, ho, wàs een pornoster, want niet alleen kan hij die baan wel vergeten, nu hij geen penis meer heeft, niemand zal hem zelfs maar herkennen als hij weer in de buitenwereld komt!

Zijn verwondingen en de ervaringen van het genezen vormen in het eerste deel van het boek de hoofdmoot, zijn niet alleen erg plastisch beschreven, maar vooral ook vol details, waarbij je als lezer gewoon weet dat de schrijver zich goed gedocumenteerd moet hebben. Wrang is het feit dat je die hele genezing voorgeschoteld krijgt terwijl de patiënt intussen druk zijn zelfmoord plant voor als hij eenmaal ontslagen wordt!

In het ziekenhuis maakt hij kennis met ene Marianne Engel. Zij is een psychiatrisch patiënte, maar of ze manisch-depressief is of misschien schizofreen, dat wordt niet duidelijk. Wel duidelijk is dat ze zich niet laat weghouden bij de verminkte man. Langzaam laat hij haar toe, wat kan hij anders...
Hij wordt afhankelijk van haar, van haar aandacht en haar zorg, en al verbazen haar verhalen hem zeer, hij is steeds meer bereid het allemaal te geloven: dat ze elkaar al in de veertiende eeuw ontmoet hebben, dat ze een hartstochtelijke liefdesrelatie hadden.

Marianne is beeldhouwster: ze maakt waterspuwers. Als hij na zijn ontslag bij haar intrekt, blijkt ze wel heel fanatiek te zijn: dagenlang kan ze ermee bezig zijn, perioden dat ze niets anders, ook hem niet, toelaat. Wat het vreemd maakt is dat ze zegt dat de beelden tot haar spreken: ze moeten te voorschijn gehaald worden, uit de stenen. En niet alleen dat: er moet een bepaald aantal gemaakt worden. Zoals zij uit de stenen de beelden maakt, zo haalt ze uit de verminkte man haar geliefde van weleer. Ze vertelt er verhalen bij, nou ja, leuk: over een abdij, over Vikingen, over de pest in Italië, en nog meer.

Dat had allemaal een stuk minder gekund, zoals ook het aantal beelden dat ze maken moest best kleiner had gemogen. Na zo'n 300 pagina's kreeg ik er genoeg van. De beschrijvingen van het genezingsproces maakten steeds meer plaats voor de geschiedenis van Marianne, en die overtuigt niet.
Als hij dan ook nog gaat afkicken van de morfine, en in de hel van Dante terechtkomt, pff, ik wilde weten hoe het afliep, dus diagonaal dan maar. Het einde is misschien nog wel het ergste. Zoetsappig, na-aperij. Nee. Geen aanrader.

ISBN 9789023454601 | Hardcover | 477 pagina's | Uitgeverij Cargo | juni 2009
Originele titel 'The gargoyle' vertaald door Otto Biersma en Paul Bruijn

© Marjo, 07 januari 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: