Alicja Gescinska

 

Een soort van liefde Een soort van liefde


Wat is liefde? Een vraag die iedereen zich in zijn leven wel eens stelt en waar de schrijfster, Alicja Gescinska, in dit boek als ware omheen cirkelt om zo steeds dichter bij de kern te komen.

We volgen, afwisselend per hoofdstuk, twee vrouwen, Elisabeth en Anna. Elisabeth, een jonge psychologe, is het huis van haar net overleden vader leeg aan het halen, een vader met wie de relatie op zijn minst moeizaam te noemen was. Haar leven lang is Elisabeth hem zijn vertrek, toen ze vijftien was, kwalijk blijven nemen en sinds die tijd is hun relatie vooral gebaseerd op uitgesproken en onuitgesproken verwijten van haar kant. Ze staat zichzelf dan ook niet toe zich te hechten aan iets wat van hem was, zelfs de piano, de kern van haar vaders leven, gaat genadeloos naar de antiquair.

Anna, het tweede personage van dit boek, kijkt terug op de relatie die ze in haar studententijd had, een relatie die uiteindelijk stukgelopen is, maar waar ze haar leven lang om is blijven treuren;

De tijd heeft littekenweefsel over mijn hart gevormd. Het is een andere pijn, een ander verdriet. Een mens verhuist in de tijd, weg van de kern van zijn droefenis, naar de periferie van de pijn, naar de leegte van het gemis. Missen is de voorstad van verdriet. Daar woon ik.


Liefde heeft niets met rechtvaardigheid te maken en ook niets met logica. In het boek heeft Anna de perfecte partner die ook nog eens van haar houdt, letterlijk binnen handbereik en in haar bed en tóch kiest ze voor een relatie die veel complicaties heeft en weinig perspectief. Wij denken dat we wat te kiezen hebben in de liefde, maar echte liefde overkomt je. Bovendien, zo zegt het boek, zit er geen charme in perfectie, de liefde kiest veel vaker voor de onlogische imperfectie.

Al lezend kom je er beetje bij beetje achter hoe de twee vrouwen zich tot elkaar verhouden en, pas heel laat in het boek, waarom de dingen zó en niet anders zijn gelopen en wat dat voor hen beide betekent voor de aard van hun liefde, die met name bij Elisabeth toch heel anders is dan ze dacht.

Het motto van dit boek is een citaat van Emily Dickinson, de dichteres waar Anna haar proefschrift over schrijft; Liefde is als het leven- louter langer. Kan dat, een liefde die bestaat, ook als hij voorbij is? Elisabeth heeft er haar bedenkingen bij…

Hoe kan de liefde nu langer dan een mensenleven duren? Je moet toch leven om lief te hebben, en is de liefde dan niet net zo begrensd als het leven zelf? (...) Is het langer dan liefhebben, dat mensen na je dood nog van je blijven houden? Maar dan hangt dat liefhebben nog altijd af van degene die leeft, dus in zekere zin is de liefde niet langer dan het leven, maar even lang als het leven van de langste die liefheeft.


Dat de schrijfster van dit boek tevens filosofe is, wekt geen verbazing, het boek staat vol filosofische overpeinzingen en prachtige citaten. Niet vol antwoorden, de vraag ‘wat is liefde?’ zullen we uiteindelijk toch zelf moeten beantwoorden, maar het opwerpen van de vraag bracht in ieder geval een zeer boeiend, kundig geschreven, boek tot stand, met voor de goede verstaander, veel kleine details die grote verhalen vertellen.
Een schrijfster om in de gaten te houden!

Zie ook het interview met de schrijfster in het programma Boeken van Wim Brands.


ISBN 9789023496588 | Paperback | 240 pagina's | De Bezige Bij | februari 2016

© Willeke, 15 maart 2016


Lees de reacties op het forum en/of reageer: