A.H.J. Dautzenberg
Vogels met zwarte poten kun je niet vreten
Het verhaal bijvoorbeeld dat ’Gluchauf!’ heet. Het gaat over een jongen die ineens, lopend achter zijn vader, opmerkt, dat zijn voorganger mooie strakke billen heeft. Niet iets wat je op moet merken van je vader, maar als het nu daarbij bleef, vooruit. Maar vader en zoon keren niet bepaald zonnig gestemd terug van de wandeling. De jongen gaat naar zijn kamer en beleeft daar (in zijn fantasie?) vreemde avonturen. Ik trek de conclusie dat de jongen homoseksuele neigingen heeft, en dat misschien net pas beseft heeft. Tot zover heeft het realisme de overhand, maar als hij, terug in de werkelijkheid, met zijn moeder communiceert, volgt er een absurde wending en is de werkelijkheid helemaal zoek.
Zo verlopen meer verhalen. Het begint allemaal heel gewoon, maar de woorden rijgen zich aaneen op een heel eigen manier, en tenslotte zit de draad danig in de war. Wat is normaal, kun je dan vragen. Tja. Bij Dautzenberg weet je dat niet.
’Het wilde denken’, het zou een sketch kunnen zijn, en ik denk dan ook dat als je dit gespeeld ziet en hoort, de werking beter is dan zoals nu, lezend.
Andere verhalen zijn erotisch van aard. Of ronduit onsmakelijk. Verhalen die je beter niet voor het slapen gaan kunt lezen, maar ook zijn er waarbij je niet iets te eten voor je moet hebben staan.
Bij sommige verhalen lijkt de betekenis zoek, zo absurd zijn ze. Een kraantje dat uit je rug groeit? Dat meisje dat op een eigenaardige manier de woestijn overleeft?
En wat dit nu precies wil zeggen:
‘Maar bij nader inzien was er geen markt voor romantiek. Woest arcadisch gedoe binnen of buiten donkere dennenbossen was uit. Niemand zat meer te wachten op de ferme hallo-roep van de jacht. De wolven mochten blijven leven, de fabeldieren moesten dood. Het realisme heeft de toekomst, concludeerde de bloedroep.’
Dit komt uit het verhaal ‘Levertijd’, waar ik geen touw aan vast kan knopen. Maar zulke zinnen lezen wel lekker. Zolang je het mondjesmaat tot je neemt.
Er zijn er nog veel meer:
‘Om het Gisteren nu en dan te verlichten kun je er het beste een schemerlamp van maken. Die kun je op gepaste momenten doven. Maar ook nonchalant aanknippen wanneer je weer eens iets wilt met nostalgie.’
‘De wittebroodsweken moesten al na een dag in het rooster. Om het leven appetijtelijk te houden.’
‘In Museum de Pont is überhaupt weinig volk vanmiddag. Zoals bijna altijd. En zo hoort het ook.’
‘Vogels met zwarte poten kun je niet eten’ is zelf als zo’n museum.
ISBN 9789025435578 | Paperback | 295 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | oktober 2010
© Marjo, 22 maart 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
