Adriaan van IJperen

Toon alleen recensies op Leestafel van Adriaan van IJperen in de categorie:
Adriaan van IJperen op internet:

 

Hoogland Hoogland


Max maakt een wandeling door de Schotse Hooglanden. Deze wandeling maakte hij als jonge man ook maar nu hij bijna vijftig is, beleeft hij de tocht op een andere, meer intense manier. Max stapt stevig door en geniet van de prachtige omgeving. Af en toe komt hij onderweg een andere wandelaar tegen. Steeds opnieuw loopt hij de jonge Pepijn tegen het lijf en de twee worden min of meer vaste reisgenoten.

Pepijn doet hem denken aan zichzelf in zijn jonge jaren. Uiterlijk is Pepijn een kopie van zijn jongere zelf maar ook zijn karakter roept herinneringen op. Pepijn worstelt met verlegenheid waardoor hij soms stug en nors overkomt. Max herkent dit maar al te goed en wil de jongen helpen.

“Het gaat uiteindelijk niet om wat je achterlaat. Het belangrijkste is wat je ervan meeneemt. Het hoort bij het ouder worden. De dingen die van belang zijn, blijven je bewust of onbewust bij. Daar kun je wat mee.”

Pepijn slaat zijn welgemeende adviezen in de wind. Soms denkt Max dat Pepijn zich aan hem ergert, toch blijven ze samen oplopen. Op een gegeven moment merkt de lezer op dat Pepijn geen reisgenoot van vlees en bloed is. Wanneer Max en Pepijn bijvoorbeeld op hun overnachtingsplek aankomen of ergens een hapje eten, wordt alleen Max aangesproken. Pepijn lijkt wel onzichtbaar, anderen nemen hem niet waar.

Max maakt de wandeling alleen. Pepijn, zijn jongere zelf heeft hij in gedachten op sleeptouw genomen. Hij loopt door een prachtige omgeving met de levenservaring die hij heeft opgebouwd. Hij herinnert zich maar al te goed de weg die hij heeft afgelegd om te worden wie hij nu is. Toen hij als jonge man dezelfde route liep moest het pad nog gebaand worden. De  wandeling staat dus tegelijkertijd symbool voor het levenspad.

Pepijn en Max lopen in weer en wind en genieten van de prachtige omgeving. De lezer geniet mee want de auteur weet te natuur en de sfeer van het land mooi te omschrijven. Het thema in dit boek is zelfontplooiing en ook zelfinzicht. Daarnaast biedt dit boek een mooi reisverhaal. Boeiend is het om te lezen over de diverse locaties waar Max zijn nachten doorbrengt. Het leukste zijn de anekdotes over overnachtingen bij mensen thuis.

Hoogland is een mooie, integere novelle. Het verhaal is smaakvol, boeiend en onderhoudend. Misschien moet ik toch maar eens op zoek gaan naar goede wandelschoenen.

“Trust your shoes”


ISBN 9789078905585 | Paperback | 118 pagina's | Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks | juni 2012

© Annemarie, 10 september 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Hoogland Hoogland


Het verhaal is kort verteld: een vijftigjarige man vertrekt vanuit de Schotse plaats Milngavie  om opnieuw de wandeling te gaan maken die hij ook maakte als jongeman, toen hij op een dieptepunt van zijn leven was. Het was toen een moment van bezinning, en hij wil weten of de wandeling nu anders zal zijn. Ook is het een soort hulde aan de jongen die hij toen was. Het is hem door deze wandelervaring gelukt om een nieuwe weg in te slaan.

‘Ik zie mezelf zoals ik vroeger was, vaag, als door een waas. Stevig doorstappend ondanks het gewicht van mijn rugzak, sneller dan nu. Haren wapperen achter me aan. Mijn blik op oneindig. Zo snel mogelijk zo veel mogelijk kilometers afleggen. Meer een prestatietocht dan een wandeling. Geen tijd om te genieten. Schuw voor contact met anderen. Almaar jagen om zoveel mogelijk te zien. Blind voor het feit dat ik daardoor heel veel mis. Ben ik daarom naar hier gekomen? Om het over te doen. Maar wat?’


Is het toeval dat de jongeman die plotsklaps naast hem komt, dat zo lijkt op de jonge Max? Hij is niet spraakzaam, hij heeft geen oog voor mooie dingen, hij is schuw en verlegen. Hij is als Max was.
Als dan tijdens de wandeling de schrijver zijn hoofdpersoon regelmatig zijn verhaal laat vertellen vanuit de ik-persoon, en niet de wij-vorm gebruikt die de lezer verwacht, trek ik de volgende conclusie: Max wordt vergezeld door zijn jongere zelf.
Dat wordt later in het verhaal op een slinkse manier bevestigd overigens.
Zo wordt het verhaal een herbeleving, een coming-of-age verhaal in retrospectief. Dat vind ik heel knap gedaan! Het leest bovendien vlot, met pittige dialogen, korte beschrijvingen van de route en een kleine spanningsboog. Bovendien schetst van IJperen echt de sfeer van het Schotse land, de druilerige regen, de indrukwekkende verlatenhied van het landschap. Hij heeft vast deze wandeling zelf gemaakt, en heeft ook de Ben Nevis beklommen.

Als een debutant een novelle als deze schrijft ben ik benieuwd naar het volgende boek. Dit is bepaald geen recht toe recht aan verhaal zoals je zo vaak voorgeschoteld krijgt. Knap werk!


ISBN 9789078905585 | Paperback | 118 pagina's | Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks | juni 2012

© Marjo, 25 augustus 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Hoogland Hoogland


Novelle staat op de cover.
Volgens wikipedia 'bedoelt men tegenwoordig met de term novelle een prozaverhaal dat wat de omvang betreft tussen de roman en het korte verhaal geplaatst wordt. De lengte is meestal tussen de 20.000 en 40.000 woorden, maar hierover bestaat geen consensus. Een novelle bezit een eenvoudige structuur en een klein aantal personages. Meestal omvat een novelle een bijzondere gebeurtenis en toont ze de hoofdpersonages op een beslissend moment in hun leven.' Dit is exact wat het 118 pagina's tellende boekje is en inhoudt.

Hoofdpersonage is vijftigjarige Max, die de Schotse West Higland Way loopt, een meerdaagse wandeling van Milngavie naar de Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland. Hij heeft vroeger als jonge jongen deze route ook gelopen. Max verwacht dat het een sentimental  journey wordt, een wandeling vol herinneringen over de tijd dat hij deze route meer als prestatietocht liep dan om te genieten. Hij heeft er zin in en na het benodigde eten en een fles water te hebben gekocht start hij zijn reis. Hij wil snel Milngavie uit zijn en van de stilte van de moors genieten. Max loopt heerlijk te mijmeren als hij ineens 'Hoi' naast zich hoort.

'Er loopt iemand naast me, zomaar uit het niets.
'Jezus, vent, ik schrik van je.
'Oh sorry,' klinkt het vanuit zijn dikke rossige baard. Haren waaien om zijn hoofd.
'Ik hoorde je niet aankomen, liep wat in gedachten. Dat krijg je, op zo'n rechte weg.
'Ik loop al even achter je en dacht, ik ga er langs. Ik hou er niet van iemand vlak voor me te hebben.'


De jongen van ca 20-25 jaar loopt ook de West Higland Way. Na een kort gesprekje loopt hij snel weer door. Hij is stug, een jongen van weinig woorden. Max doet het rustiger aan maar aan het eind van de dag ontmoet hij de jongen, Pepijn, opnieuw in een bunkhouse (soort jongerenhotel) bij de ruïne van Buchanan Castle. Nog steeds is Pepijn niet erg toeschietelijk. Met zijn forse postuur, lange haar en volle rossige baard zou het zomaar een kopie kunnen zijn van de jonge Max. Hij herkent de afwerende houding van de jongen wel. Was hij niet net zo op die leeftijd?
Natuurlijk vertrekken ze de volgende dag apart. Pepijn loopt in zijn eigen tempo. Misschien spreken ze elkaar nog onderweg of 's avonds, misschien niet. 
Het wordt een zware tocht die dag, Max komt niet lekker in zijn ritme. Soms ziet hij in de verte Pepijn lopen maar meestal is hij alleen met zijn eigen gedachten en herinneringen die alle kanten op gaan. Tot Max' grote verrassing treft hij halverwege de route Pepijn aan, en Max stelt voor om samen de verdere route af te leggen. Pepijn stemt schouderophalend in. Hoofdzakelijk zwijgend vervolgen ze hun weg, als het moet wordt er wat gezegd. Ook dit herkent Max, hij was net zo'n Einzelgänger, gesloten en op zichzelf. Waar hij overigens flink onder te lijden heeft gehad. Hij voelt de behoefte Pepijn te helpen, hem uit zijn cocon te halen...
De beiden mannen trekken de rest van de wandelroute samen op. Niet van harte van Pepijns kant, hoewel hij langzamerhand iets begint te ontdooien. Max doet zijn best om de jongen losser te krijgen, spraakzamer, vrijer maar Pepijn lijkt er niet erg van gediend. Beiden lopen meestal alleen of trekken zwijgzaam met elkaar op...

Tijdens zo'n lange wandeling dwalen gedachten af, gaan sneller, gaan trager. [...] Een korte afstand duurt een eeuwigheid, een zware afmattende beklimming is in een paar tellen voorbij. Tijd en plaats raken ontkoppeld. Heden, verleden en toekomst lopen dooreen.


Max vertelt af en toe een, hopelijk, inzichtgevend verhaal aan Pepijn maar of Pepijn er iets mee kan of doet...
De reis loopt ten einde en Max ontdekt dat hij door zijn pogingen Pepijn te helpen veel over zichzelf heeft ontdekt. Het blijkt dat hij naast de prachtige wandeling door het Schotse land ook een mooie innerlijke reis bewandeld heeft.

Adriaan van IJperen heeft een prettige novelle geschreven. De wandeling door de Schotse Hooglanden is zeer beeldend beschreven en werkt aanstekelijk. Het verhaal  zelf is mooi hoewel het af en toe bevreemdend werkte dat Max altijd over 'ik' sprak, ook als Pepijn er bij was. Bijv. als Pepijn en Max samen verder lopen naar het eindpunt van die dag. Pepijn loopt voorop en dan staat er  'Mijn tocht voert omhoog door dichte begroeiïng, tussen bomen en struiken door. Er is weinig zicht. Plotsklaps ben ik uit het struikgewas. Het werkte soms verwarrend. Loopt hij nu wel of niet met Pepijn samen?
En persoonlijk staat het me altijd tegen als in een verhaal een man over de mooie meisjes spreekt die hij onderweg tegenkomt. Hoewel hij zeker niet denigrerend over de meisjes schrijft.
Maar Max is wel een erg aardige man die oprecht probeert Pepijn te helpen, hoewel ik denkelijk als Pepijn zou reageren als Max ongevraagd zijn wijze verhalen gaat vertellen. Max is een beetje de luis in de pels die je constant een beetje jeuk bezorgt. Hij prikkelt, stimuleert én irriteert. Pepijn reageert nauwelijks op de verhalen van Max maar je vermoedt dat hij toch wel luistert en er wat aan heeft.
Toch maakt het boek dat je zelf ook nadenkt over bepaalde zaken, er zitten herkenbare onderwerpen bij, hoe zou jij zelf die dingen aanpakken, hoe heb jij dingen aangepakt, en daarnaast kun je wegdromen over het mooi beschreven landschap, de stilte, de inkeer, de rust en dat is altijd een prettige bijkomstigheid.
Dit debuut is, ondanks de kleine minpuntjes een mooie start voor een verder schrijfcarrière.

Zie ook: http://www.zinspelen.com/adriaan.htm


ISBN 9789078905585 | Paperback | 118 pagina's | Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks | juni 2012

© Dettie, 06 juni 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: