Ad van Iterson

Toon alleen recensies op Leestafel van Ad van Iterson in de categorie:

Ad van Iterson op internet:

Neem me mee
Ad van Iterson

Een klein boekje, maar als er zo over je geschreven wordt door een van je nazaten, dan heet dat Klein, maar fijn. Erg fijn!
Het is een ode aan zijn ouders geworden, zonder overdreven woordgebruik of dramatisch gedoe.

Van Iterson groeide op in een klein dorp in Limburg: Limmel. Bij Maastricht. Zijn vader werkte in de Mauritsmijn, maar was geen grondwerker. Hij kwam niet zoals zo vele anderen zwart thuis. Maar een vroege dood stierf hij wel. Of dat aan het stof van de mijn lag, of misschien aan het feit dat hij een kettingroker was, dat weten we niet. Maar zijn dood, een paar dagen na het feest voor zijn 25-jarig jubileum hakt er hard in. De zoon zal het niet laten blijken, hij is dertien en hij mist niemand.
Op de dag dat hij ouder is geworden dan zijn vader, denkt hij terug aan zijn jeugd. Zijn opvoeding was niet al te streng Rooms, al was er natuurlijk geen ontkomen aan de kerk. Maar zijn vader vond zichzelf een rooie. De jonge Ad wist niet wat dat betekende, zoals er meer dingen waren die hem ontgingen. Of niet bovenmatig interesseerden, zoals de puberale ontdekkingstochten van zijn kameraden.
Op de dag dat hij zijn vader overleefd heeft, bezoekt hij zijn moeder, die intussen 85 is, en in een verzorgingshuis zit. Hoewel enigszins verward vanwege een delier, komt ze soms onverwacht helder uit de hoek. Maar ook van haar moet hij afscheid nemen.

Natuurlijk is het jammer dat een kind moeite heeft met het uitspreken van zijn gevoelens ten aanzien van zijn ouders, maar dat deed je niet. Niettemin zal het toch voor de ouders wel duidelijk geweest zijn, gewoon door zijn gedrag. En mochten ze in staat zijn om vanuit een hiernamaals een blik te werpen op hun zoon, dan weten ze het zeker: hij hield van hen.