Arjan Visser
God sta me bij want ik ben onschuldig
Deze uitspraak van John Lennon is wel van toepassing op het laatste boek van Arjan Visser. Zijn plan was in Spanje een boek te gaan schrijven over een familiebedrijf waar zes broers de boel vergeefs proberen staande te houden. Maar dan bereikt hem het bericht dat een van zijn zussen, woonachtig in Spanje, in de problemen is geraakt. Alice zou in drugs gehandeld hebben, met man, zoon, en anderen. Nu is de spreuk ’twaalf ambachten dertien ongelukken’ op haar van toepassing en meestal rolt ze er wel weer uit, maar hij kan haar toch niet in de steek laten?
Spanje staat ook voor een onduidelijk verleden: dat van zijn vader. Alice lijkt wel op hun overleden vader, constateert hij: ook die viel van de ene zaak in de andere. Een daarvan was een sinaasappelhandel, waarvoor hij regelmatig naar Spanje reisde. Wetend dat zijn vader een vrouwenman was, waren er zeker ook vrouwen in het spel. Ook al ontkent zijn moeder dat. Maar wie was dan dat meisje Fina dat een blauwe maandag bij hen in huis woonde, en later door haar moeder vermoord werd? Wat had hun vader met hen te maken? Heeft Arjan misschien halfbroers of halfzussen in Spanje? Je weet maar nooit...
Het plan voor het nieuwe boek verdwijnt voorlopig in de ijskast en schrijft hij een boek over zijn belevenissen in verband met de zoektocht naar Fina, en wat er met haar gebeurd is. En over de perikelen rond de van drugshandel verdachte zus, hetgeen een aardig inkijkje geeft in de rechtsgang in Spanje.
Arjan Visser is schrijver en journalist. Ergens stelt hij dat een verzonnen verhaal geloofwaardiger is dan de werkelijkheid. In de wetenschap dat herinneringen evenmin objectieve verhalen zijn - ze raken vervormd in het geheugen van degene die ze vertelt – is alles wat hij opduikt om daar zijn verhaal mee te vormen van begin af aan onbetrouwbaar. Gelukkig zijn er feiten uit kranten en andere paperassen, en een enkele foto, maar het is weinig. Steeds meer wordt duidelijk dat de schrijver zijn eigen verhaal vertelt. De warboel aan herinneringen van hemzelf en van anderen vergroten de onmacht om het verleden te reconstrueren. Maar zelfs het heden is geen kant en klaar verhaal.
Of we de waarheid ooit zullen leren kennen blijft onduidelijk. Het boek zwalkt heen en weer: is het een autobiografisch verhaal over de moeilijkheden waarmee een schrijver moet worstelen? Is het een misdaadroman over een moord van jaren her? Is het een familieverhaal waarbij een overeenkomst wordt gevonden tussen de vader en de dochter?
En al lijkt het zo dat de schrijver niet kon kiezen, dat is geenszins de indruk die je al lezende krijgt. Het is het verhaal van de journalist/schrijver, die ook de zoon en de broer van is. Het een roept de interesse in het verleden op, het ander veroorzaakt de zorg voor de familieleden. En zoals het leven nooit sec die ene lijn volgt, zo doet dit boek dat ook niet.
En dan heb ik het nog niet gehad over de prettige schrijfstijl of de manier waarop de overleden vader in het heden zijn zegje doet.
Arjan Visser (Werkendam, 1961) is een Nederlands journalist en schrijver. In 1991 wint hij een literaire prijs met een kort verhaal; vanaf dat jaar vestigt hij zijn naam als journalist en interviewer, achtereenvolgens bij Libelle, Nieuwe Revu en dagblad Trouw.
Hij is voornamelijk bekend vanwege zijn lange interviewreeks De tien geboden, die gebundeld zijn verschenen. Met De Laatste Dagen won hij enkele prijzen.
ISBN 9789025447007 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | februari 2016
© Marjo, 05 februari 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
