Eigenlijk ben ik een flamingo
Tekst en illustraties: Simone Lia

Het zal je gebeuren als worm zijnde dat je nietsvermoedend lekker aan het graven bent en ineens vanuit een 'ruimteschip' op het bord van een sjofele, dikke vogel valt. Een vogel die wel heel veel op een kip lijkt. De worm weet niet wat hem overkomt...

"Wat zou jij doen als je een worm was en twee centimeter voor je zat een vogel naar je te kijken met zijn snavel zo ver open dat je zijn amandelen kon zien?
Misschien zou je hetzelfde doen als ik. Ik grijnsde breed en zei op m'n vrolijkst: Goedemorgen!"

Dat was zijn redding! Want de worm (Marcus) blijft praten en komt in gesprek met de vogel (Laurens) en al pratend vertelt Laurens dat hij gek op reizen is en het liefst naar Kenia wil. Hij pakt een fotoboek en bladert heftig om Marcus iets te laten zien. Bij een bladzijde waarop foto’s staan van roze vogels met lange dunne poten stopt hij met bladeren.

‘Dít’, zei hij en hij sloeg dramatisch met zijn vleugel op de pagina, ‘is de reden waarom ik moet gaan.’ Hij keek me aan. ‘Zie je wat ik bedoel?’ vroeg hij, terwijl hij langzaam knikte. ‘Hmm… ja’, zei ik en ik knikte bevestigend, alsof ik helemaal begreep wat hij bedoelde. ‘Dank je wel. Ik ben blij dat jij het ook ziet – eigenlijk ben ik een flamingo.’

Natuurlijk bevestigt Marcus dit onmiddellijk nog een keer, bang als hij is om opgegeten te worden. Maar Laurens denkt daar weinig meer aan. "Het voelt een beetje raar om je op te eten als ontbijt nu we samen hebben gepraat." Marcus is wel een beetje opgelucht en als Laurens uiteindelijk vertelt dat hij niet kan kaartlezen en daarom niet naar het Nakurumeer in Kenia gaat, stelt dat feit Marcus' leven veilig... Laurens wil namelijk dat Marcus voor hem gaat kaartlezen, hij raakt immers onder de grond ook de weg niet kwijt...

En zo gebeurt het. Marcus vliegt 'op een superzacht vliegend vogelkussen' ofwel op de rug van Laurens mee naar Kenia. Op naar de flamingo's!
Maar onderweg gebeuren allerlei dingen die de reis flink in de war schopt. Marcus verliest zijn kaart, ze belanden onderweg bij een geniepige mol en akelige eekhoorn, ze zien tot hun verbazing wel tien Eifeltorens in plaats van één, ze mogen meeliften op de kop van een giraf. Ze raken elkaar kwijt, vinden elkaar weer terug, en snappen er soms niets meer van. Waar zijn ze nou eigenlijk?
Maar één ding is zeker, ze gaan elkaar steeds aardiger vinden... Ze worden zelfs vrienden voor het leven.

Het is Marcus de worm die het verhaal vertelt op zijn eigen komische manier waardoor je af en toe met een brede grijns het verhaal verder leest.
Daarbij zijn de afbeeldingen van Simone Lia een welkome aanvulling. De worm en de vogel hebben geweldig sprekende snoeten en zijn toch bedrieglijk eenvoudig getekend. Kortom, een heel grappig en vlot boek waar kinderen erg om zullen moeten lachen.

ISBN 9789047708131 | Hardcover | 192 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | augustus 2016
Afmeting 18,8 x 13,6 cm | Nurcode 282 | Vertaald door Jesse Goossens | Leeftijd: 7+

© Dettie, 17 juli 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: