Roald Dahl
De GVR
Het verhaal begint met Sofie. Sofie is een weesmeisje en op een nacht kijkt ze stiekem uit het raam van de slaapzaal naar buiten. Dat is ten strengste verboden maar Sofie denkt dat niemand haar zal horen. Ze heeft ongelijk want de enorme reus die ze tot haar grote schrikt ziet, hoort het angstige bonzen van haar hart. Met zijn reusachtige hand plukt hij Sofie uit haar bed en neemt haar mee naar zijn grot.
Sofie wist niet dat reuzen echt bestonden en nu bevindt ze zich in de nabijheid van een enorm exemplaar! De reus heeft enorme oren, een spitse neus en een mager lijf. Hij is wel zeven en een halve meter lang. Gelukkig hoeft Sofie niet bang te zijn want de reus is bijzonder vriendelijk. Hij wil haar alleen niet laten gaan want hij is bang dat Sofie andere mensen over hem vertelt. Hij wil niet gevangen en opgesloten worden.
De Grote Vriendelijke Reus (de GVR) is echter niet alleen. Buiten de grot wonen nog negen reuzen. Vergeleken bij deze joekels lijkt zelfs de GVR klein. Ze zijn wel vijftien meter lang en zien er helemaal niet vriendelijk uit. Ze luisteren naar namen als De Bottenkraker, De Meisjesstamper en De Bloedbottelaar. Elke nacht stampen ze op hun kollossale voeten de wijde wereld in om te eten. Ze eten geen groente, geen eieren of fruit. Nee, de reuzen eten mensenvlees! Met hun kolenschoppen van handen graaien ze hun nietsvermoedende voedsel zo van de straat of uit bed.
Gelukkig voor Sofie eet de GVR geen mensenvlees. Hij eet snoskommers, de enige groente die in Reuzenland groeit. Hij laat Sofie een exemplaar zien.
“Dit is de walgbare snoskommer”, riep de GRV en zwaaide ermee. “Ik zwalgt ervan! Ik klotst erop! Ik kunt het niet uitluchten! Maar omdat ik geen mensbaksels wilt eten zoals de andere reuzen, moet ik wel levenslang die akkiebakkie snoskommers schranzen. Als ik het niet doet, word ik vel overheen.”
De GVR praat een beetje gek en Sofie verbetert hem steeds. Daar wordt de vriendelijke reus verdrietig van. Hij doet immers zijn uiterste best maar reuzen hebben geen moeders en gaan ook niet naar school. Daarom zegt hij de dingen soms een beetje “warrelig”.
Sofie vindt het vreselijk dat de gemene reuzen elke nacht opnieuw heel veel mensen oppeuzelen. Ze haalt de GVR over om haar te helpen en samen bedenken ze een plan om de reuzen te stoppen. Zal het ze lukken?
De GVR is mijn favoriete kinderboek van Roald Dahl. Het bezorgde me als kind een gevoel van plezier gemengd met een vleugje angst. Die nare reuzen vond ik toch wel heel eng! En het idee dat een reus, hoe vriendelijk ook, mij van mijn bed zou lichten, vond ik als kind aanvankelijk ook doodeng. Daarna overheerste de wens om ook een reuzenvriend te hebben. Het verhaal is grappig, puur en heel ontwapend. De karakteristieke illustraties van Quentin Blake maken dat het verhaal tot leven komt. Het taalgebruik van de GVR is komisch en fantasievol. En dan heb ik het nog niet gehad over de dromen. De GVR vangt namelijk dromen in Dromenland en blaast deze in slaapkamers van mensen. De lieverd bezorgt mensen graag prachtige dromen. De GVR houdt ook erg van “flitspoppen”. Wat dat is, verklap ik niet. Deze jubileumeditie is namelijk een mooie reden om het boek opnieuw te lezen of om je (klein)kinderen, neefjes en nichtjes en/of buurkinderen te trakteren op een geweldig verhaal. Jong en oud, iedereen zal genieten van dit heerlijke boek.
ISBN 9789026134081 | Hardcover | 208 pagina's | Uitgeverij De Fontein | februari 2013
Vertaald door Huberte Vriesendorp | Leeftijd: 9+
© Annemarie, 10 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De GVR
Sophie is acht, woont in een weeshuis, ligt te midden van heel veel andere wezen op een grote slaapzaal, en kan niet slapen. Het is doodstil, wat niet zo raar is, vindt ze zelf, want dit is tenslotte het uur wat mensen het spookuur noemen. Dat speciale uur midden in de nacht wanneer alle mensen in diepe slaap verzonken zijn en alle duistere dingen uit hun hoeken en gaten te voorschijn kruipen. Maar er lijkt niets te zien, de straten zijn stil en leeg. Totdat... Sofie aan het eind van de straat iets ziet bewegen. Iets zwart, iets langs, iets heel langs en heel zwart en heel duns.
Zo begin het verhaal van de GVR en je zit meteen al op het puntje van je stoel. Het zwarte lange dunne ding, blijkt vier keer zo hoog als een mens, en maakt stappen die zo lang zijn als een tennisbaan. Kortom, een reus, en zoals later blijkt in het verhaal, nog maar een kleintje. Zijn collega reuzen zijn vele male hoger en breder. En vooral geváárlijker. Déze reus is namelijk de GVR, de grote vriendelijke reus, een vriendelijke goedaardige lobbes van een reus. De andere reuzen luisteren naar niets-verhullende namen als De Bloedbottelaar, De Vleeslapeter, De Mensenmepper, De Schrokschranzer, De Meisjesstamper, en, onze huiverfavoriet... De Kinderkauwer, en zijn stukken bloeddorstiger. Al deze reuzen wonen in een ver reuzenland, maar iedere avond als de schemer valt trekken ze over de wereld en eten daar mensbaksels en kindertjes bij bosjes op.
De GVR waagt zich niet aan dat soort verwerpelijke praktijken, hij trekt ook de wereld over, maar dan om met een lange trompet mooie dromen in kinderhoofden te blazen. Dromen die hij in een imposante collectie potten in zijn grot bewaart. Hij voedt zich niet met mensbaksels maar met smerige Snoskommers, drinkt daarbij liters Fropskottel en produceert zo de meest indrukwekkende flitspoppers.
Als je geen idee hebt waar ik het over heb... spoed je naar de bieb of boekhandel en léés dit boek, of beter nog... lees het voor, geen boek leuker om voor te lezen dan dit boek... je kunt fluisteren en bulderen, en het staat vol met prachtige tongbrekende zinnen in vermakelijke reuzentaal.
Sofie en de GVR, om nog even op het verhaal terug te komen, worden dikke vrienden en verzinnen samen een plan om al dat oppeuzelen van mensbaksels te stoppen. Dat plan kan ik hier uiteraard niet onthullen, maar ik kan nog wel melden dat de Koningin van Engeland er hoogstpersoonlijk aan te pas komt.
Kortom, een absolute aanrader dit boek.
Dahl is en blijft de meester van dit genre.
ISBN 9789026131783 | Hardcover | 206 pagina's | Uitgeverij De Fontein | maart 2006
Met illustraties van Quentin Blake | Leeftijd: 9+
© Willeke, 03 mei 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: