Mijn oma is piraat
Ellen Spee

Als de vierjarige Shannon die bij oma logeert wéér prinsje en prinsesje wil spelen moet oma zuchten. Ze vertelt haar kleinkind dat haar oma Isabella altijd spannende verhalen voorlas over piraten, draken en zeemonsters. Die stonden in het 'toverboek'. Volgens oma ligt dat boek ergens in haar huis. Samen zoeken ze oma's slaapkamer door maar kunnen het boek nergens vinden. De volgende dag kijken ze op zolder in alle kasten en dozen maar daar vinden ze alleen een medaillon met een portret van oma Isabella als kind, ze lijkt sprekend op Shannon! Net als ze de moed willen opgeven zien ze een kist staan. Gauw maken ze het ding open en naast een roze piratenhoed, een haak en een grijze papagaai met rode staart zien ze het toverboek liggen.

Als ze het boek openslaan zien ze een afbeelding van piraat Bonkepoot, de schrik van alle wereldzeeën, met daarnaast oma Isabella! Hoe kan dat nou?
Ze bekijken voor de zekerheid nog eens  het fotootje in het medaillon, oma wrijft er even over om het stof weg te vegen en dan... begint de vloer te trillen en wordt het heel mistig om hen heen. Als de mist opgetrokken is, staat oma Isabella daar ineens!
Het blijkt dat ze vroeger piraat is geweest op het schip van kapitein Bonkepoot. Omdat ze toen de leeftijd had van Shannon werd ze piraat Kruimel genoemd. Wat volgt is het leuke, fantasievolle verhaal van Isabella over haar tijd de piraten.

Op zich is het verhaal  prima maar... wat het boek nodig heeft is een goede redacteur. Ellen Spee wil zo graag dat alles goed begrepen wordt dat ze in herhalingen valt of iets nog een keer benadrukt. Het begint al op de eerste bladzijde. Oma denkt aan de spannende verhalen over piraten en op de volgende bladzijde vertelt ze dat nog eens aan haar kleindochter. Op bladzijde 17 wordt twee keer verteld dat oma Isabella de betovergrootmoeder van Shannon is en om het helemaal duidelijk te maken wordt ook nog eens gemeld dat het de oma van oma is. Op bladzijde 29 mogen we nog eens lezen dat Isabella de betovergrootmoeder van Shannon is en voor de zekerheid moet ook nog even gezegd worden dat Shannon haar achterachterkleindochter is, voor het geval we dat eventueel nog niet doorhadden. Doorheen het boek valt ze vaker in dit soort herhalingen.

Ook is het vreemd dat Isabella in de kombuis (niet het kombuis pag. 31) moet werken en in haar eentje een maaltijd moet bereiden voor de hele bemanning. Ze is vier jaar! Had dat kind wat ouder gemaakt dan was het geloofwaardiger.
Het armdrukken roept ook vraagtekens op. Hoezo is Isabella bang dat te tegenpartij van arm gaat verwisselen? Dat is totaal tegen de spelregels van dat spelletje. Verder verandert Heks Haakneus wel heel snel van inzicht, dat had wat beter gekund en oma is aan het einde van het verhaal verdrietig maar de reden waarom klopt niet.
Misschien ben ik te kritisch, maar het bovenstaande stoort wel en hoeft helemaal niet nodig te zijn bij een goede eindredactie. En paar zinnen wegstrepen en enkele zaken licht ombuigen en je hebt een geweldig vlot verhaal.

Helaas moet ook gezegd worden dat er lelijke, onduidelijke, fantasieloze grijs-zwarte afbeeldingen in het boek staan die bovendien soms op de verkeerde plek geplaatst zijn. Het lijken kindertekeningen die met zwart potlood op een grijs vel papier getekend zijn. Soms moet je zelfs goed kijken wat het voorstelt. Jammer, het fantasierijke verhaal verdient deze statische tekeningen niet. Beter vijf krachtige, heldere, vlotte tekeningen in een boek dan de veertig afbeeldingen (7x10cm) die er nu in staan. Mochten de tekeningen inderdaad door een kind gemaakt zijn dan is het beter dat erbij te vermelden.
Kortom, Ellen Spee heeft een speelse, vlotte, humoristische pen van schrijven en het is te hopen dat ze bij een volgend boek iemand kan vinden die haar boek kritisch doorneemt, want dat verdient ze.

ISBN 9789491501128 | Paperback | 133 pagina's | Uitgeverij Erya | oktober 2012

© Dettie, 23 oktober 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer: