Bies van Ede
Verdwijnkind
Een jongetje dat er nooit was
Vandaag was hij er ook weer niet
En niemand anders die hem ziet’
Deze tekst staat voorin het boek van Bies van Ede. Ik dacht de auteur er van te kennen, en ja hoor:
As I was walking up the stair
I met a man who wasn’t there
He wasn’t there again today
I wish, I wish he’d stay away
Hughes Mearns is die auteur. Een Amerikaans pedagoog die vond dat je kinderen moest stimuleren in hun creativiteit.
Bies van Ede zal dit tekstje toch niet voor niets in zijn boek zetten, dus waar gaat het verhaal over?
Biko is de helft van een tweeling, maar zelfs zijn ouders weten dat niet. Hij viel niet op, niemand zag hem. Alleen Jabba, de schoonmaker in het ziekenhuis zag dat er een baby lag, waar niemand naar om keek. Dus deed hij het maar. Hij geeft het jongetje ook de naam Biko, ‘geluksvogel’ in het Tswangi, Jabba’s taal. Hij is erg blij met zijn ‘zoon’.
Maar nog steeds ziet bijna niemand Biko. De leidsters op het dagverblijf niet, de juffen op school niet. Waarom ziet Jabba hem wel? En Loekie, een meisje op het dagverblijf, ziet hem. En wat is er zo speciaal aan de agent die verderop in het verhaal de jongen ook ziet? Daar komen we niet achter.
Natuurlijk heeft een volwassenen wel ideeën, maar het is een kinderboek.
Biko beleeft avonturen dankzij zijn onzichtbaarheid, het verband met dat gedichtje is niet meer dan dat: een jongen die je niet ziet. Jammer.
Het is een mooi verhaaltje. Een verwaarloosd kind wordt opgenomen en verzorgd door een man die zelf als vluchteling de nodige ellende heeft meegemaakt. De magie van het gegeven is leuk, maar… Tja, er is een maar, over de magische dingen zeg ik niets, die kloppen per definitie niet. Het verhaal over de file is daar een voorbeeld van.
Maar een vluchteling die in een garage woont, die voor zijn levensonderhoud moet werken en dan toch in z’n eentje een baby grootbrengt? Dat vind ik niets magisch hebben, dat het goed gaat als je een kind de hele dag alleen laat. En later, als Biko zijn broer tegenkomt, en niemand hen uit elkaar houdt terwijl de een een wit shirt draagt en de ander een oranje, dat is prima wat betreft die domme juffen en blinde ouders, maar dat Jabba dat niet doorheeft, dat klopt niet met het verhaal. Vind ik.
Maar eerlijk is eerlijk: het gegeven is leuk, en de humor van Van Ede is aanstekelijk. Het avontuur met de dieven zit lekker komisch in elkaar, en het gezin van Loekie is ook grappig.
‘de Vlaamse reus tegen zijn haren instrijken’
‘Schoolpleinen zijn voor kinderen hetzelfde als een voetbalwedstrijd voor een supporter: ze worden er knettergek van’
ISBN 9789049924379 | Hardcover | 128 pagina's | Pimento | oktober 2010
Vanaf 9 jaar
© Marjo, 22 februari 2011
Verdwijnkind
Biko werd twee dagen na zijn tweelingbroer Jaap geboren. Zijn moeder wist niet eens dat ze twee kinderen verwachtte. In het ziekenhuis hadden ze het niet gezien op de echo's.
Biko werd in een vloek en een zucht geboren. Zó stil dat zijn moeder er geen erg in had. Zij had het te druk met Jaap, die al haar aandacht opeiste. Ook de zusters waren al twee dagen volop in de weer met Biko's oudere tweelingbroer. Jaap maakte dag en nacht zoveel kabaal, dat ze Biko apart legden. Eerst die herrieschopper verzorgen, daarna kwam het stille kindje wel besloten ze. Ze vergaten hem.
Een verhaal dat zo begint moet wel een bijzonder verhaal worden. Biko huilt wel maar het valt niemand op. Alleen een schoonmaker, Jabba, hoorde hem. Hij vond het zielig en verzorgde de baby. Hij gaf de baby te drinken en verschoonde zijn luier en zong een lief Afrikaans liedje. Verder keek niemand naar het kindje om. Na een week ging de schoonmaker maar eens vragen hoe het zat met die baby. Maar niemand kon hem iets vertellen. Na drie weken vragen begreep de schoonmaker dat het kindje van niemand was. Dat mocht niet, Jabba was zelf ook van niemand. Hij nam het jongetje mee naar huis en noemde hem Biko, wat geluksvogel betekent in de taal van Jabba. Het huis van Jabba was een garage omdat hij stiekem in het land woont. Waar hij vandaan kwam, ging iedereen dood door oorlog, honger en ziektes. Jabba was gevlucht voor alles.
Biko was een lieve, rustige baby. Hij sliep de hele nacht en overdag lag hij lief in de box rond te kijken. De radio stond altijd aan zodat het niet zo stil was als Jabba naar zijn werk was.
Jabba ontdekt dat Biko heel bijzondere gaven heeft, hij kan zich o.a. onzichtbaar maken. Hij kan zichzelf laten verdwijnen! Dat komt later nog goed van pas. Jabba leert Biko zijn taal, het Tswangi, dat klinkt als het zingen van merels.
Het Nederlands leerde Biko via de radio... En dan komt de dag dat Biko naar de opvang moet. Hij is zo stil en onopvallend dat de juffen nauwelijks op hem letten, alleen één meisje, Loekie, ziet hem. Zij vindt het heerlijk dat Biko zo rustig en stil is. Bij haar thuis is het heel druk en er is altijd lawaai.
Loeki speelt altijd bij Biko thuis na de opvang. Loeki ontdekt ook dat Biko zich onzichtbaar kan maken. Gelukkig maar want soms gebeuren er rare dingen.
Heerlijk boek waar ik echt van genoten heb. Het is een heel fantasievol en liefdevol verhaal maar ook af en toe gewoon lekker spannend. Jabba is een lieve schat die alles voor Biko over heeft. Biko heeft in feite heel weinig bezit maar is heel gelukkig bij Jabba en met Loeki. Iedereen die Biko leert kennen gaat van hem houden. Jaap heeft alles maar is helemaal niet gelukkig, hij wil steeds meer en meer en meer. Iedereen heeft een hekel aan dat schreeuwkind. Gelukkig voor Biko en Jabba kunnen ze later ook in een echt huis wonen, opnieuw dankzij Biko.
Als je eens een heel bijzonder, apart, beetje magisch verhaal wilt lezen dan moet je dit boek kiezen.
Het is echt heel erg leuk! Begin 2011 verschijnt deel twee 'Vergeetman' Daar kan ik nu al naar uitkijken want dan kom ik te weten hoe het verder gaat met Biko en Loeki.
ISBN 9789049924379 | Hardcover | 128 pagina's | Pimento | oktober 2010
Vanaf 9 jaar
© Dettie, 26 oktober 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
