Thierry Robberecht
Mijn kerstopa
illustraties: Philippe Goossens
tekst: Thierry Robberecht
Een jongetje woont met zijn ouders in het hoge noorden. Hij woont vlakbij de Kerstman én vlakbij opa.
Als hij met opa gaat wandelen dan komen ze wel eens de kerstkereltjes tegen, dat zijn aardmannetjes die de Kerstman helpen. Het jongetje is helemaal gek op zijn opa, hij houdt sneeuwballengevechten en maakt sneeuwpoppen met opa en elk jaar versiert hij samen met opa de kerstboom.
Maar dit jaar wordt de kerst heel anders. De avond vóór Kerstmis wordt opa bij de Kerstman geroepen. De Kerstman heeft verschrikkelijke pijn in zijn rug en vertelt opa dat hij er mee stopt. Hij gaat met pensioen. Hij vraagt aan opa of hij de nieuwe Kerstman wil worden. Het jongetje wil dat helemaal niet! Zijn opa is van hem! Hij wil opa helemaal niet delen met andere kinderen want wie gaat dan met hem sleeën en spelen?
Maar opa zegt ja en het jongetje is heel erg boos. Hij loopt woedend weg en wil opa nooit meer zien.
Gelukkig komt het allemaal weer goed.
Het verhaal is in de ik-vorm verteld en dat maakt, gek genoeg, het verhaal afstandelijker.
Het verhaal zelf vind ik wel aardig, maar het raakt me niet echt. Een sprookjesachtig, winterknus kerstprentenboek over vriendschap en afscheid nemen, staat achterop het boek. Daar ben ik het niet mee eens. Met een opa kun je misschien wel fijn spelen maar het blijft je opa, dat is toch wat anders dan vriendschap met vriendjes van je eigen leeftijd. Bovendien vind ik dit een slecht voorbeeld van 'vriendschap en afscheid nemen'. Natuurlijk wil een klein jongetje zijn opa niet met alle kinderen van de wereld delen. En natuurlijk wil hij opa niet alleen op kerstnacht zien. Daar is niets egoïstisch aan. Het is een normale reactie dat het kind boos is en zich in de steek gelaten voelt. De opa waar hij mee speelde en ravotte wordt ineens weggehaald en er wordt afgesproken dat opa een keer per jaar met Pasen langskomt en opa zal het jongetje wakkermaken in de kerstnacht om hem eventjes dag te zeggen. Nou veel erger kun je het niet maken. (Tenzij misschien onderhuids bedoeld wordt dat opa's dood gaan en er niet altijd zullen zijn). Persoonlijk vind ik het niet reëel een opa op te voeren als je het onderwerp vriendschap en afscheid nemen behandelt.
Bovendien is het ook een beetje vreemd, de Kerstman woont vlakbij, het jongetje ziet hem wel eens, waarom krijgt hij opa dan maar één keer per jaar met pasen te zien en eventjes in de kerstnacht?
Het is een heel groot boek qua formaat (37,7 x 26,4 cm) persoonlijk vind ik dat erg onpraktisch, het is nauwelijks in de kast te zetten.
De kleurrijke illustraties hebben warme tinten en het grappige is dat het ouderwetse kerstverhaal van de kerstman en de moderne tijd met elkaar verweven zijn. De kerstman verplaatst zich nog met slee en rendier, het jongetje wordt door iemand vervoerd met een sneeuwscooter. De ouders, opa en het jongetje zijn gekleed in mooie, beetje moderne truien maar de inrichting van het houten huis is weer vrij ouderwets met open haard en oude stoelen er bij. De tekeningen zijn goed maar spreken mij persoonlijk niet echt aan, ze zijn een beetje stijfjes.
Conclusie, een aardig boek maar geen boek waar ik veel uit zou willen voorlezen. Maar... het blijft een boek voor kinderen en uiteindelijk zullen zij moeten beslissen of het wel of niet een mooi boek voor hun is.
ISBN 9789044809770 | Hardcover | 40 pagina's | Clavis Uitgeverij | 2009
(in 2008 met een andere cover uitgegeven) Vanaf 4 jaar.
© Dettie, 12 december 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
