Kyo Maclear

Toon alleen recensies op Leestafel van Kyo Maclear in de categorie:

Kyo Maclear op internet:

Virginia Wolf
Tekst: Kyo Maclear
Illustraties: Isabelle Arsenault

Wie kent haar niet? Virginia Woolf, de beroemde Britse schrijfster van boeken als Mrs. Dalloway, Orlando en To the Lighthouse. Samen met haar zus Vanessa Bell, verhuisde ze na de dood van hun vader naar een huis in Bloomsbury, een wijk in Londen. De zussen vormden het begin van een intellectuele kring die bekend zou worden als de Bloomsbury-group. Het is bekend dat Virginia Woolf net als haar ouders leed aan zware depressies en zenuwinzinkingen. Dit kinderboek heeft, in positieve zin, zijdelings met het leven van Virginia Woolf te maken - al zal kinderen dat natuurlijk ontgaan -.

In dit boek lezen we over de dipdag van Virginia, het is een echte Wolfdag. Ze brult, gromt en grauwt. Elk geluid is haar teveel, zelfs een vogel zingt te hard en als ze Vanessa in haar vrolijk gele jurk ziet, wordt ze boos om zoveel vrolijkheid. Virginia ligt in bed en wil er niet uitkomen. Wat Vanessa ook probeert, niets maakt haar zus blij.
'Laat me met rust!' schreeuwt Virginia uiteindelijk heel boos, maar dat wil en kan Vanessa niet. Ze vindt het vreselijk dat Virginia zo'n zware wolfsbui heeft. Alles staat daardoor op zijn kop.

Het hele huis zonk weg.
Boven werd onder.
Klaar werd vaag.
Fleurig werd treurig.

Voorzichtig vraagt ze waar Virginia naartoe zou willen als ze bijvoorbeeld zou kunnen vliegen. 'Dan zou ik naar een plek reizen met cupcakes en prachtige bloemen en schitterende bomen om in te klimmen, zonder pechvogels', snauwt Virginia. 'Die plek heet Bloesembes' voegt ze er nog aan toe en draait zich vervolgens weer brommend en grommend om in bed.
Vanessa zocht in de atlas naar Bloesembes maar vond die plek niet. Wat nu?

En dan krijgt Vanessa een idee, een heel mooi idee, een heel goed idee. Ze gaat aan de slag en als Virginia wakker wordt, zit deze eerst nog wat na te grommen. 'Ze was nog te druk met huilen naar de maan' maar langzamerhand keert Virginia terug uit haar zware dip en uiteindelijk helpt ze mee. Samen toveren ze het plaatsje Bloesembes tevoorschijn. Treurig wordt weer fleurig...

Het bijzondere van dit boek, vind ik, dat een kind getoond wordt dat een sombere bui helemaal niet zo raar is. Dat ieder kind wel eens zo'n akelige zwarte dag heeft.

Ook laat dit verhaal op een vriendelijke, liefdevolle en respectvolle manier zien hoe je iemand mogelijk weer uit die zware, sombere bui kunt trekken. Niet door belerend op te treden en te roepen kijk eens hoe mooi de wereld is, dat werkt vaak averechts, dat interesseert een kind met zo'n bui even helemáál niet, maar wel door aan de slag te gaan en daardoor iemands interesse op te wekken. Zoals in dit geval proberen de plek Bloesembes te creëren. Virginia weet precies hoe het eruit ziet en helpt daardoor uiteindelijk mee waardoor de heftige dip langzamerhand verdwijnt.

Het hele huis steeg op.
Onder werd boven.
Vaag werd klaar.
Treurig werd fleurig.

De prachtige afbeeldingen zijn heel invoelend gemaakt. Ze geven erg goed weer hoe heftig de 'wolfsbui' van Virginia is maar ze zijn niet afschrikwekkend of angstaanjagend. Hoe meer Virginia uit haar dip komt en hoe meer ze haar omgeving weer waarneemt, hoe helderder de kleuren op de afbeeldingen worden.
Zelfs de fijngevoelige, bijna poëtische tekst doet zichtbaar mee met de zware bui. De boze woorden zijn in grote letters - met dikke uitroeptekens erachter - afgedrukt. Later als Viginia's grootste somberheid verdwenen is, wordt ook de tekst ronder, vrolijker en vriendelijker om te zien. Heel subtiel en knap gedaan.
Prachtig boek, zowel in woord als in beeld.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: