Harald Timmer
Het wiebelmannetje ontmoet de steenbrekertjes
Harald Timmer
Blij verrast haalde ik vorige week dit boek uit de envelop want diep in m'n hart ben ik nogal gesteld geraakt op Wiebe, het leuke Wiebelmannetje. Hoe zou het met hem gaan? Welke avonturen zou hij nu weer beleven? Zou hij nog steeds zo wiebelen? Zal hij iemand vinden die hem van zijn gewiebel af kan helpen?
In deel een hebben we al kunnen lezen dat Wiebe in zijn slaap is overvallen door een roze toverwolk en vanaf die dag wiebelt hij heel erg. Dat is heel lastig want overal waar hij vanaf die tijd komt wiebelt hij alles los of kapot. Gelukkig hebben de klutskuikens, waar hij in deel twee een avontuur mee beleefde, een dik kussen voor hem gemaakt waar hij op kan zitten zodat niemand last heeft van zijn gewiebel. Natuurlijk is Wiebe er heel blij mee maar hij moet het grote dikke ding wel overal mee naartoe slepen.
In dit deel is Wiebe nog steeds op zoek naar de maker van de wiebelwolk, die aan de andere kant van de bergen woont. Hij hoopt dat diegene hem kan ontwiebelen. Helaas schiet onderweg zijn karretje met eten en het kussen los en het dendert de heuvel af. Aan de voet van de berg vindt Wiebe zijn kar terug tussen allemaal grote stenen. Gelukkig is zijn kussen nog heel maar de kar ligt helemaal uit elkaar. Wat nu? Hoe krijgt hij zijn spullen nou mee? Het is veel te veel om alleen te dragen.
Maar dan gebeurt er iets raars, de stenen rond het karretje bewegen! Het blijken vreemde mannetjes met een dikke ronde aardappelneus.
'We zijn de steenbrekertjes' vertellen ze aan Wiebe en ze hakken zijn karretje nog verder kapot. 'We zijn brekertjes geen makertjes' zeggen ze als Wiebe protesteert.
De steenbrekertjes werken in de bergen. Alle stenen die ze onderweg tegenkomen breken ze kapot zodat de wegen mooi schoon en egaal blijven. Ze willen Wiebe gelukkig wel helpen met dragen, ze moeten toch zijn kant op, en zo gaan ze met zijn allen op pad.
Kiriam, een van de steenbrekertjes, vertelt dat ze een nieuw pad langs het ravijn gaan aanleggen. Als ze eindelijk aankomen bij het ravijn moet Wiebe wachten tot de weg klaar is. Maar Wiebe wil opschieten, hij wil naar de ontwiebelaar, hij wil dat het wiebelen stopt. Zuchtend loopt hij al wiebelend naar het puntje van de rots en dan... klinkt er een luid gekraak...
Ook dit deeltje is weer met de nodige humor geschreven. Hoe vervelend het gewiebel ook voor Wiebe is, het blijft een grappig Wiebelmannetje. Stiekem hoop je ook dat het Wiebe niet al te snel de maker van de wiebelwolk vindt want dan zijn de avonturen van Wiebe natuurlijk afgelopen. Dan komen er ook geen boekjes meer over hem. Dat zou jammer zijn want ze zijn zo leuk, hoewel in de vorige boekjes iets meer humor zat.
Harald Timmer heeft inmiddels ook een nog mooier evenwicht gevonden tussen zijn verhalen rond Wiebe en de fraai gekleurde tekeningen.
Dit deel drie is van groter formaat dan de vorige twee delen, wat de afbeeldingen nog beter doen uitkomen.
Kortom, opnieuw een fantastisch, fantasievol en vrolijk verhaal dat zijn (lage) aanschafkosten meer dan waard is!
ISBN 9789491370083 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij de Pareltuin | december 2013
Afmeting 26 x 23,5 cm
© Dettie, 14 februari 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
