Steven Hayward
Niets meer te verliezen
Het was voor al die voorgangers geen probleem, maar voor de zeventienjarige Jim geeft het toch iets aparts om te heten als de zanger van de Doors. Hij googlet bovendien op internet nog veel meer Jim Morrisons, met wie hij evenmin verwantschap voelt.
Maar alleen al dat hij zich er mee bezighoudt zegt al genoeg. Het is niet duidelijk of hij dat al deed – het lijkt me van wel - voordat zich die ramp in zijn leven voltrok: zijn een jaar oudere broer Mike komt bij een bizar ongeluk om het leven. Niet alleen Jim, het hele gezin is ontwricht. Zijn vader, die veiligheidsinspecteur is, zet zich alleen nog maar in om er achter te komen wat er precies gebeurd is; zijn moeder komt nergens meer toe, en is niet meer in staat te zorgen voor het jongere zoontje, Petey van vier. Dus wordt Jim, die beter niet naar school kan gaan, zegt de therapeut, kinderjuf. Hij is degene die de jongen van en naar school brengt, en daar zit te wachten samen met de andere moeders, die zich al gauw niet meer storen aan de aanwezigheid van die jonge knul en vrijuit babbelen over waarover jonge moeders zoal babbelen: de kinderen, borstvoeding, hun echtgenoten, boodschappen doen, uiterlijk, en de liefde.
Intussen overdenkt hij de periode voor Mike omkwam: hoe ze samen in de bibliotheek werkten, en hoe Mike daar een kelder ontdekte. Hoe Mike daardoor geobsedeerd werd, en er waarschijnlijk ook amoureuze afspraakjes had. Met Jennifer notabene, waar Jim zelf verliefd op is. Maar als Mike die nacht in de bieb is, is niet Jennifer daar, maar de oudere bibliotheekmedewerkster Mary. Zij is ook gestorven. Hoe kan dat? Wat is er gebeurd? Hoe moeten Jim en zijn ouders dit verwerken?
Op de omslag staat dat het een hilarisch boek is. Daar heb ik niets van gemerkt. Wrange humor zit er wel een beetje in, maar eigenlijk vind ik het maar een vreemd verhaal. Het is het verhaal over rouwverwerking, en ok, dat doet iedereen op een eigen manier, dus ik gun Jim de zijne, maar toch: het overtuigde mij niet. Jim is een jongen die steeds flauwvalt; zijn moeder organiseert een verjaardagsfeest voor Mike, en Jim moet helpen. Zijn vader blijft maar onder de politieafzetting doorkruipen. Het is allemaal nogal overdreven, nogal Amerikaans. Niet zo gek gezien het gegeven dat de schrijver uit Toronto komt.
Vinden jongeren dit mooi? Vast wel. Die zijn tegenwoordig zelf ook steeds meer veramerikaanst.
Heden en verleden worden door elkaar heen verweven in het verhaal van Jim, die de ik-verteller is. Dat sprak mij wel aan: je beleeft door zijn ogen wat er te beleven valt. Zijn gevoelens, zijn observaties en zijn conclusies. Die van een jongen van zeventien dus. Toch wel aan aardige jongen van zeventien.
ISBN 9789049925116 | Paperback | 352 pagina's | Uitgeverij Moon | oktober 2011
Vertaald uit het Engels door Jasper Mutsaers | Leeftijd: 15+
© Marjo, 03 januari 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
