Toen de wereld nog werelt was
Paul de Moor

‘De geur van de vlinderstruik in de tuin herinnerde me eraan dat ik de geur van mijn mama begon te vergeten. Ik doe vreselijk mijn best om de geur van mijn mama vast te houden. Om de kleur van de stem van mijn mama vast te houden. Om hert gezicht van mijn mama vast te houden. Maar hoe hard ik me ook inspan, de geur van mijn mama, de kleur van haar stem en haar gezicht ontsnappen me. (-) Ik wil mijn mama niet vergeten. Ik mag mijn mama niet vergeten. Maar het is zo moeilijk. Ik zie zelfs de kuiltjes in de wangen van mijn mama vervagen. Niets maakt me angstiger dan het vervagen van de kleur van de stem en de geur en de kuiltjes in de wangen van mijn mama. Niets maakt me razender dan dat ik het gezicht van mijn mama niet meer zal zien wanneer ik haar gezicht wil zien. Ik weet er geen weg mee.‘

Isa, de vertelster van dit verhaal, is een meisje van dertien jaar. Een meisje dat nog met één been in haar kindertijd staat, toen ze de werelt nog met een t schreef, en met het andere al de stap naar volwassenheid zet en de fout herstelt. En net op dat snijpunt overkomt haar het ergste:

‘Mijn mama heeft op die kerst van wat ik het jaar nul noem de deur met een knal achter zich dichtgeslagen, om niet meer terug te keren. Om nog niet terug te keren. Met haar valies met ‘Tot zoens!’ erop. Zonder haar jas mee te nemen. Zonder dag te zeggen. Zonder iets te zeggen. Zonder een zoen.’

Haar vader liegt, zegt ze, als hij vertelt hoe haar moeder al even klaagde over hoofdpijn en toen viel in de slaapkamer, om daarna onder begeleiding van sirenes naar het ziekenhuis gebracht te worden. Om nooit meer terug te keren.

Isabel wil het niet geloven. Ze denkt dat als zij zich maar goed gedraagt, als ze lief is, dat dan haar moeder wel weer terug zal komen. Ze was niet lief genoeg, ze was een zeurpiet. Er is een enorm schuldgevoel. Haar ene been weet beter, haar andere wil er niet aan.
We volgen haar op haar tochten door Gent, waar ze dingen verzamelt die de stad niet meer nodig heeft. Ze bouwt aan een Installatie, een kunstwerk dat haar moeder terug zal halen.

Intussen gaat het leven door. Haar vader krijgt een nieuwe vriendin, en Isa vindt haar best leuk. Maar dat mag niet. Haar moeder zou het niet goed vinden dat ze een andere vrouw in hun leven zou verwelkomen!

‘Ik was bang dat de vriendin van mijn papa me begreep. Dat de vriendin van mijn papa wist waarvoor de witte veren dienden.’

Gelukkig heeft ze steun aan ‘het meisje van Mars’, een denkbeeldige vriendin die in haar hoofd zit, en met wie ze kan praten. En ze ontmoet de jongen met de vierkante kin. Die heeft ze hard nodig want aan haar vader heeft ze niets. Die heeft geen benul wat er allemaal in haar hoofd zit. Nooit vraagt hij Waarom?


Met Gent op de achtergrond vertelt Paul de Moor een zeer indringend verhaal over rouwverwerking. Over hoe een jong gevoelig meisje nagenoeg in haar eentje haar weg moet zien te vinden in de wereld met een d. Op sublieme wijze weet hij het meisje neer te zetten tussen de werelt en de wereld. De eindeloze herhalingen, de spitsvondige filosofische opmerkingen leiden de lezer samen met het meisje de nieuwe wereld in.

Paul de Moor is reisjournalist en een expert in het mixen van reisdetails in literaire verhalen, want ook dat doet hij in deze weergaloos prachtige roman voor jongeren. Maar het zou zonde zijn als volwassenen dit boek links lieten liggen!

ISBN 9789401427012 | Paperback | 400 pagina's | Uitgeverij Lannoo | september 2015
Ge

© Marjo, 26 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer: