E.L. Konigsburg
Silent to the bone
Lemniscaat geeft een serie uit :"Made in the USA". Een serie boeken dus geschreven door Amerikaanse schrijvers. Voor jongeren. Dit is er een van. De Engelse titel voor dit boek is gehandhaafd, maar er staat wel een Nederlandse ondertitel op: "te schokkend voor woorden".
Het verhaal wordt verteld door Connor Kane. Zijn beste vriend is Bramwell Zamborska. Beide jongens zijn al bevriend sinds hun peuterjaren. Beide jongens komen uit een gebroken gezin. Connor is de zoon van de tweede vrouw van zijn vader, Bramwell heeft zijn moeder al jong verloren. Beide hebben een halfzus, Connors zus, Margaret, is een jaar of acht ouder, en zij is ook oppas geweest voor Bramwell. Nu is Bramwell op zijn beurt regelmatig de oppas van zijn kleine babyzusje, Nikki. Maar grotendeels is Nikki onder de hoede van een au pair,Vivian, een Engels meisje.
Bramwell is dol op zijn zusje. Hij rent iedere dag uit school naar huis om voor haar te kunnen zorgen., En daar gaat het op een dag fout. Volgens het verhaal van Vivian heeft hij Nikki laten vallen, of door elkaar geschud ('terwijl je dat nooit mag doen!' roept ze) en nu ligt het kind buiten bewustzijn in het ziekenhuis. Toen hij het alarmnummer moest bellen, bleek dat Bramwell niet meer kon praten. Die toestand blijft en hij wordt opgenomen in een jeugddetentiecentrum.
De enige die met hem kan communiceren is Connor, die een systeem met kaartjes ontwikkelt. Op die kaartjes staan namen of plaatsen en steeds als Bramwell er een aanwijst (op een omslachtige manier, die afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van het hele verhaal) gaat Connor op zoek: hij praat met mensen en ontdekt zo het hele verhaal van wat er precies gebeurd is.
Op zich is het een schokkend verhaal, daar klopt de titel wel, maar de manier waarop het verteld wordt is soms nogal knullig. Bramwell is wel zijn stem kwijt, maar mankeert niets aan zijn handen. Waarom hij dan niet gewoon de kaartjes aan kan wijzen of kan schrijven wat hij kwijt wil, dat snap ik niet. Nu bedienen de jongens zich van een kniksysteem, dat vaak frustrerend werkt. Ze komen er wel uit, maar het is niet nodig.
Een gesprek tussen Connor en zijn halfzus. Het is 'tante-Betje' die hier spreekt geloof ik...
"Kun je het niet vinden op internet?' vroeg ik 'niet geprobeerd'.
'zal ik het vertellen?'
'Ik zie aan je gezicht dat je staat te trappelen.'
'Het betekent 'klaar om te vertrekken'. Als een schip op het punt staat om weg te varen, wordt er een blauwe vlag gehesen met een wit vierkant erop, dat staat voor de letter 'P'-Blue Peter. Had je dat geraden?"
"Ik had gegokt dat het 'klaar' betekende'.
'Nou, het is niet zo dat mijn leven zinloos en leeg zou zijn geweest als ik dit niet had geweten, maar als hij deze geweldige kans niet had gehad om het aan mij te vertellen, het jouwe waarschijnlijk wel. Zal ik nu verder vertellen, etc etc.'
Het gegeven is interessant genoeg, het zou ook berusten op een waar gebeurd verhaal, volgens de flap. Maar ik vind de uitwerking nogal knullig. Geen onverdeeld succes dus.
ISBN 9789047701323 | Paperback | 182 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | oktober 2008
vertaald uit het Engels door Manu Verhulst
© Marjo, 07 april 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
