Carol Matas
De Tuin
De zestienjarige Poolse Ruth is in de Tweede Wereldoorlog al haar familieleden kwijtgeraakt, alleen haar broer Simon is nog in leven. Beiden zijn naar Palestina gevlucht en Ruth woont nu, illegaal, samen met de andere Poolse gevluchte jongeren in een kibboets. In de tuin die ze daar onderhoudt stopt ze haar ziel en zaligheid. Helaas is in Palestina ook niet de vrede te vinden waar Ruth op hoopte. De in Palestina wonende Arabieren zijn het er niet mee eens niet dat de joodse mensen een deel van hun land krijgen zoals de Verenigde Naties voor ogen heeft.
Haar broer Simon vindt dat de joden na de verschrikkingen van de oorlog recht hebben op een eigen land en heeft zich aangesloten bij de Irgun, een groep die hardhandig, met geweld, de Arabieren wil verjagen.
Ruth kan zich het echter van de Arabieren wel voorstellen en heeft zich aangesloten bij de Haganah, een groep joodse mensen die in vrede wil samenleven met de Arabieren.
Maar de Arabieren denken er anders over. Als de kibboets van Ruth wordt beschoten zullen de Haganah zich wel moeten verdedigen. Besloten wordt om alleen die huizen aan te vallen waaruit geschoten werd en de mensen te ontwapenen. 'Dat is volkomen onzin' zegt Simon tijdens een bezoek aan Ruth 'twee dagen later zijn ze toch weer voorzien van wapens'. Maar Ruth blijft aanvankelijk hardnekkig geloven in een 'vreedzame' aanpak. Dat blijkt niet te lukken.
Er worden uiteindelijk wapens de kibboets binnengesmokkeld, geleverd door de Britten, en de bewoners die mee willen doen nemen deel aan de gevechten. Zo ook Ruth. Uiteindelijk doodt ook zij mensen, ondanks haar aanvankelijke vreedzame gedachten. Aan joodse zijde vallen eveneens doden en gewonden, ook Zvi, de vriend van Ruth raakt zwaargewond.
De Britten zullen binnenkort naar huis gaan en draaien elke keer hun hoofd om bij ernstige beschietingen. Ze grijpen niet in, helpen niet, kortom, ze doen helemaal niets. De bevolking mag het zelf uitzoeken. Uiteindelijk neemt de Haganah hele dorpen in anders blijven ze beschoten worden, de Arabieren mogen blijven maar vertrekken toch.
De tante van Ruth en Simon die de holocaust ook overleefd heeft, vormt een belangrijke spil in de strijd om het land.
De geliefde tuin van Ruth wordt eveneens vernield maar Ruth weet dat zij hem steeds opnieuw, en opnieuw, en opnieuw zal beplanten, totdat er vrede is...
Het is een keihard verhaal. Waarbij de waanzin van een oorlog duidelijk naar voren komt.
In een recensie van Biblion staat "Een boek dat generaties die weinig van de oorlog weten, zullen helpen een beeld te krijgen van de historische gebeurtenissen. " Daar ben ik het niet mee eens. Het enige dat je te weten komt is dat joodse mensen vechten om een plek in Palestina en dat de Arabieren zich daar tegen verdedigen. De VN en De Britten wordt zijdelings genoemd maar hun rol in het geheel blijft onduidelijk.
Het is wel een verhaal dat de persoonlijke motieven van de bewoners in Palestina weergeeft maar echt duidelijk wordt het waarom van de strijd niet verteld.
Het verhaal is in ik-vorm vanuit Ruth verteld. Vooral omdat zij en haar Poolse lotgenoten en medestrijders nog zo jong zijn komen de gebeurtenissen en gevechten extra hard aankom. De strijd is namelijk keihard en niets ontziend.
Dit boek is een vervolg op het boek 'Het is oorlog geweest' maar is redelijk goed zelfstandig te lezen. Ik vermoed dat het wel een pre heeft als je de achtergrond van Ruth beter kent. De woede en haat die Ruth voelt zijn af en toe heel erg heftig.
Het verhaal speelt zich af eind 1947, begin 1948 en het is triest dat er in feite anno 2014, meer dan 66 jaar later, nog niets veranderd is.
ISBN 9789026610097 | Hardcover | 112 pagina's | Uitgeverij Callenbach | november 2002
Leeftijd 13+
© Dettie, 30 augustus 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
