Sanne de Bakker

Toon alleen recensies op Leestafel van Sanne de Bakker in de categorie:
 

Suriname, here we come! Suriname, here we come!


Het boek begint spannend, Floortje de Mol kijkt op oudejaarsavond naar televisie en ziet daar de winnende getallen van de staatsloterij verschijnen, 023172. 'Ik herhaal' zegt de presentator 'nul twee drie één zeven twee'. Laten dat nu net de nummers zijn op het lot dat Floortje in haar hand heeft! Dertig miljoen hebben ze gewonnen! Niemand gelooft het aanvankelijk maar het is toch écht zo!
Twee weken later mailt ze het eerste berichtje naar haar vrienden en vriendinnen. Floortje is met haar ouders, broer Ruben, zus Katoo en oma uit Nederland vertrokken om een wereldreis maken, te beginnen in Suriname.  Ze schrijft o.a.

Oma is ook mee. De meesten van jullie kennen haar wel. Je weet wel, de oma die een kapsel heeft alsof ze in een orkaan terecht is gekomen. Dat iele, bleke, kleine, stokoude maar o zo lieve mensje. Ik zie het niet helemaal voor me hoe we dat gaan doen als we een jungletocht maken. Maar omdat ze aan het dementeren is, wilde mijn vader haar absoluut niet achterlaten. Dat wordt dus lachen, want oma is net een klein kind dat precies zegt wat ze denkt.


Oma slaapt bij vader en moeder op de kamer omdat ze bang zijn dat oma wegloopt. Ze zitten met zijn allen in een superdeluxe hotel in Paramaribo. 'En je hoeft maar op een knopje te drukken of zo'n mannetje in een rood apenpakje met gouden knopen staat in één seconde voor je deur met de vraag of je nog iets nodig hebt.'

Het shoppen in Paramaribo stelt niets voor volgens Floortje, de kleding is uit het jaar nul. De mensen zijn aardig maar langzaam en het eten is goed te doen, vooral de bakabana (gebakken banaan).
In Paramaribo lopen heel veel zwerfhonden rond. Mama Doortje geeft ze eten en vindt ze zielig. Oma vindt Paramaribo een foeilelijke stad maar de natuur prachtig. Papa Jan vindt de stad daarentegen juist heel mooi. Ze bezoeken Frederiksdorp een voormalige koffieplantage dat nu een klein, exclusief hotel is. Daar liggen ze een hele tijd in hangmatten en drinken kokosmelk.

Moeder Doortje vindt het heel vervelend dat oma mee is en laat dat ook vaak merken. Zij en haar man Jan hebben ook constant ruzie. Floortje hoopte dat dát over zou gaan door de grote geldprijs en de wereldreis, maar helaas is dat niet zo. Het wordt nog erger als moeder een hondje, een kleine pup heeft meegenomen naar het hotel. De moederhond is doodgereden en de bestuurder reed zo door. Zo gaat dat hier, weet vader... Er liggen sowieso veel dode en zieke honden op straat.
Floortjes camera wordt gestolen, oma raakt steeds zoek en vader en moeder kibbelen steeds vaker...
Toch wordt het volgende reisdoel bepaald. Ze gaan naar New York. Gelukkig hebben ze voor het telkens zoekraken van oma een heel goede oplossing gevonden.

Eigenlijk is het geen reisverhaal en over Suriname wordt een vrij negatief beeld gegeven. Over de inwoners wordt weinig verteld, je leest alleen maar over bedienden alleen op het eind van het boek lezen we over andere mensen. Er wordt sowieso niet veel over het land verteld alleen dat er veel dode honden liggen.
Over het bezoek aan Frederiksdorp wordt wel positief geschreven maar daar was vooral het hangen in de hangmatten en het drinken van kokosmelk geweldig, iets wat je in meerdere landen kunt doen. De jungle in gaan was op zich wel apart maar ook hier wordt niet echt boeiend over verteld. Het jungleverhaal gaat namelijk vooral over de kleine pup en oma die zoekraakt.
De liefde van moeder Doortje voor Victoria, de kleine pup, gaat wel heel erg ver, ze maakt zich drukker om het beestje dan om de zoekgeraakte oma en dat begint op het laatst te irriteren evenals het constante geruzie tussen moeder Doortje en vader Jan.

Tussen het verhaal door staan veel weetjes over Suriname in aparte kadertjes die kort en zakelijk gebracht worden.  Floortje geeft daarnaast ook creatieve tips, zoals scrapbookideeën, ze wil later namelijk kunstenaar worden. Ook kun je, zoals de laatste tijd veel in boeken gedaan wordt, mails en kaarten en chatgesprekken lezen die Floortje naar haar vrienden stuurt. 
Het is geen onaardig boek. Dat Sanne de Bakker kan schrijven heeft ze wel bewezen met haar kinderboek over Mozart, maar wat vrolijker mag wel. Eigenlijk is oma het meest interessante en actieve figuur in het verhaal, ware het niet dat haar avonturen gekoppeld zijn aan haar dementie.
De zwart-wit afbeeldingen zijn een welkome factor, deze zijn geestig en passen goed bij het verhaal.

Het boek is het eerste deel uit een serie over Floortje de Mol en haar familie. Op de achterkant staat 'Het is een reisdagboek, landengids, scrapboek en verhaal ineen! Met veel landeninformatie en coole creatips.'
Hopelijk is het verhaal over het bezoek aan New York wel wat positiever en wordt het meer een écht reisverhaal dan een verhaal waaraan een reis opgehangen is. 
Wel ben ik erg benieuwd naar reacties van de meiden waarvoor dit boek geschreven is. Hoe vinden zij het?


ISBN 9789049925758 | Hardcover | 189 pagina's | Uitgeverij Pimento | september 2012
Leeftijd: 10+

© Dettie, 10 oktober 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: