Myron Levoy
Alan en Naomi
Slechts terloops komt aan de orde dat Alan joods is en Shaun katholiek. Ook al woedt er in Europa een oorlog en kennen ze zo half en half het lot van het joodse volk, ze houden zich er niet mee bezig. Tot er boven Alan in haar flatgebouw een Frans meisje komt wonen. Met haar moeder trekt ze in bij de Liebmans. Ze is van zijn leeftijd, maar ze is wel vreemd. Ze zit op de gang papier kapot te scheuren en zegt niets. Ze zal wel geen Engels spreken, denkt hij. Maar op het kleine beetje Frans dat hij kent, reageert ze heel bang. Of is het zijn slaghout waar ze bang voor is? Nou ja, hij zal haar toch niets doen. Ze is knettergek, denkt hij.
Als hem wordt gevraagd om contact te maken met het meisje, om iedere dag even met haar te gaan spelen, is hij daar dus helemaal niet blij mee. Hij wil na school met Shaun spelen, en dat meisje wil toch niets van hem weten! ‘Ze heeft hulp nodig. Heel veel hulp.’ Ze is er getuige van geweest hoe de Duitsers haar vader hebben vermoord, ze praat niet meer, en zit de hele dag maar te zitten. De dokter bij wie ze onder behandeling is, zegt dat ze moet leren spelen. Een leeftijdgenootje kan haar helpen. Alan dus.
‘Alan,’ zegt zijn vader, ‘we kunnen je niet dwingen, nee. Je hebt gelijk. Het is niet eerlijk. En bovendien is het heel erg subtiel. Het is net zo iets als een moeilijke operatie. En wie wil nou een chirurg hebben die een hekel aan zijn vak heeft? Hij zou je neus eraf kunnen snijden, zelfs je hele hoofd.
Rats! Zo maar. Weg... Nee we kunnen je niet dwingen. Maar – laat mij één keer ‘maar’ zeggen – in ieder leven, Alan, soms als we jong zijn, soms als we oud zijn, in ieder leven komt het voor dat er één of twee keer iets moeten doen, dat we niet willen en dat we weigeren te doen. En toch doen we het.’
‘Maar ik doe het niet!’
Maar Alan doet het wél. Met behulp van sprekende poppen slaagt hij er in om contact te maken. Langzaam wint hij haar vertrouwen. Ze gaat vooruit, ze praat, ze kan zelfs naar school. Ze is een echte vriendin. Tot er iets voorvalt wat het meisje terug bij af brengt.
Alan is een denker, een bedeesde jongen, die ontdekt dat hij sterk is. Ondanks zichzelf blijkt hij in staat om er voor uit te komen wat hij denkt. Het is nergens voor nodig om zich te verstoppen. Maar hij vindt het vreselijk dat de volwassenen hem ‘een ‘schatje’ noemen. Dat is hij niet. Hij wil geen ‘zacht eitje’ zijn.
Is hij zwak, is hij een mietje als hij opkomt voor waar hij in gelooft?
Deze innerlijke groei wordt mooi beschreven, net als de bijzondere vriendschap tussen het getraumatiseerde meisje en de ietwat onbeholpen jongen.
In 1981 won dit boek een Zilveren Griffel. Eerder kreeg het de Oostenrijkse Staatsprijs voor kinderboeken en in 1982 de Staatsprijs voor kinderboeken in Duitsland.
Myron Levoy (1930, New York) is een Amerikaanse schrijver. Naast een peuterboek ‘drie vrienden’ lijkt het boek ‘Alan en Naomi’ het enige boek te zijn dat in Nederland uitgebracht is. Ook is deze uitgave nogal oubollig. Een heruitgave zou een goed idee zijn!
ISBN 9789021473390 | Hardcover | 132 pagina's | Querido | maart 1999
Vertaald uit het Engels door Beccy de Vries en Moontje Reitsma-Bakker Leeftijd vanaf 12 jaar
© Marjo, 07 juni 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
