De tasjesdief
Tekst: Mieke van Hooft
Illustraties: Ruud Bruijn

Alex gaat iedere vrijdag naar Roos. Roos is zijn oma, waar hij heel graag komt. Vooral op de vrijdagmiddagen als zijn moeder met haar vriendinnen thee zit te drinken terwijl ze de nieuwste diëten doornemen. Roos is een fantastische oma: recht door zee, met beide benen op de grond, en vooral: ze zeurt niet aan zijn hoofd. Als hij op de vrijdagmiddag dat het verhaal begint bij haar aankomt blijkt dat maar weer. Maar in dit geval heeft haar gedrag enorme gevolgen.
Arme Alex… hij vindt zijn oma vastgebonden aan de radiator. Ze is overvallen. Alex heeft wel twee jongens gezien waarvan hij er eentje vaag kende, maar hij werd afgeleid door de buurvrouw die padden hielp oversteken, en heeft niet goed opgelet. Als hij de politie wil bellen, wil zijn oma dat niet. Hij mag niemand iets vertellen. Ze is bang dat haar dochter haar dan in een verzorgingshuis wil laten wonen.

‘Kalmte kan een mens redden.’

’s Avonds gaat thuis de telefoon, en als hij hoort wie het is, weet hij ineens wie die ene jongen was.  Het maakt niet uit, die jongen had hem al wel herkend en hij bedreigt Alex, die er wel op in moet gaan. Hij mag immers niets vertellen! Maar de jongens gaan steeds verder met hun bedreigen en getreiter.  Alex durft de straat niet meer op, hij slaapt slecht, krijgt ruzie thuis, het gaat helemaal niet goed…

‘Ik moest aan een schildpad denken. Ik wilde een schildpad zijn. Mijn kop en mijn poten intrekken. Schop maar tegen me aan, ram maar tegen mijn schild, Maar laat me zitten, veilig zitten.’

Dit verhaal is vooral bekend door de film, die er in 1995 van gemaakt is. Maar het boek is zeer zeker ook de moeite waard om te lezen.

ISBN 9789025107284 | Other Formats | 127 pagina's | Uitgeverij Holland | maart 1995
Leeftijd: 10+

© Marjo, 05 november 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: