Berlie Doherty
Abela het meisje dat leeuwen zag
het meisje dat leeuwen zag
Het gebeurt me maar weinig, dat een boek me zo meesleept dat ik het in één adem uitlees, maar dit was er zo eentje. Het is een jeugdboek, maar het is zo’n boek waar je op alle leeftijden van kan genieten.
Afwisselend vertellen Abela, een Tanzaniaans meisje en Rosa, een Engels meisje, hun verhaal. Abela groeit op in schrijnende omstandigheden: haar familie wordt zowat uitgeroeid door aids en op haar grootmoeder na heeft ze niemand meer. Maar ze is sterk. Ze was sterk genoeg om haar moeder te ondersteunen bij de lange tocht naar het ziekenhuis, sterk genoeg ook om in te zien dat ze het zonder hulp niet kan. Ze aanvaardt dankbaar de hulp van de blanke vrouw met rossig haar, die voor hen een plaatsje op de bus koopt. Het mag echter niet baten: haar moeder geneest niet en ze moet helemaal alleen terug. Oog in oog met de leeuwen op haar pad beseft ze dat ze wil leven, gelukkig wil worden.
Intussen vindt Rosa het in Engeland heerlijk om bij haar mama te zijn. Haar mama is haar beste vriendin, en het is dan ook een hele schok voor haar als ze ontdekt dat ze binnenkort haar moeder misschien zal moeten delen.
Je voelt het al komen, maar toch komen er nog heel wat verrassende plotwendingen aan te pas voor beide meisjes daadwerkelijk zussen worden. Abela maakt verschrikkelijke dingen mee: voor haar oom is ze de enige manier om terug te keren naar Engeland, waar hij buiten is gezet. Zo raakt Abela verstrikt in een spel waar ze de regels niet van kent en ook niet dadelijk begrijpt. Waarom is Susie, mooie Susie, soms zo boos op haar? Langzaamaan komt ze achter de waarheid, maar die geeft haar niet veel moed. Gelukkig komt Abela ook de juiste mensen tegen. Zo vindt ze langzaam maar zeker haar kracht en vertrouwen terug.
Het verhaal van Abela is bloedstollend reëel, en toont ons het onrecht waar duizenden kinderen dagelijks mee moeten leven. Dat van Rosa is misschien een beetje minder opwindend, maar daarom niet minder authentiek. Onzekerheid, jaloezie, angst, geluk en verdriet: al die emoties worden trefzeker neergepend. Nergens dramatisch of klef, maar zinderend van leven.
Persoonlijk vond ik het stukje waarin Abela opgevangen wordt door een al wat ouder koppel, erg mooi. Het is heel realistisch en menselijk: Carmel en haar man zijn een opvanggezin voor op de dool geraakte tieners en het is de eerste keer dat er zo’n jong meisje, ook een plaatsje moet vinden in dat gezin. Ze pakken het niet helemaal juist aan in het begin, en ze moeten leren dat Abela een ander soort zorg nodig heeft dan de tieners die ze opvangen. Hartverwarmend is het om te lezen hoe hen dat ook lukt.
De schrijfstijl die Doherty hanteert, is helder en tegelijkertijd soms ook een beetje poëtisch. De dialogen lezen vlot, en de manier waarop ze de gedachten van haar personages weergeeft, maakt ze erg toegankelijk. Waardoor ze, als je het boek met een zucht dichtklapt, nog even in je huid blijven zitten. Zoals dat hoort bij goeie boeken…
ISBN 905016515X | Paperback | 192 pagina's | Facet | mei 2008
Vertaald door Beatrijs Peeters, vanaf 11 jaar
© Elvira, juni 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
