Astrid Witte
Goed fout
Het begint al goed als Minny samen moet werken met Stefan, een jongen die het liefst overal de kantjes vanaf loopt. En ja hoor, de dagen erna is hij ziek. Dan doet ze het wel alleen, denkt Minny, en ze gaat de straat op om mensen te interviewen. Dat blijkt niet het beste idee: mensen bekijken haar wantrouwend. Wat moet dat kind met haar vreemde vragen? Wat ze er van vinden dat mensen geen tijd hebben voor elkaar? Nou, er is ook geen tijd om die onzin te beantwoorden!
Maar ze is in de tussentijd getuige geweest van enkele voorvallen waar ze haar wenkbrauwen bij optrok: jongens sisten hatelijke opmerkingen naar een man die er anders uit zag dan zij; automobilisten die ruziën om een parkeerplek; een zwerver die genegeerd wordt door vrijwel iedereen. Afval op straat. En zo kan ze een heel boek vullen. Ze begint dat maar eens te noteren, en probeert ook foto’s te maken.
‘… in mijn hoofd schreeuwt het ‘hou op’, maar ik kan nog net voorkomen dat ik het uitroep. Kon ik met deze twee woorden de mensheid maar stopzetten en resetten. De goede daad lijkt alleen nog maar in films en boeken met een happy ending te bestaan. Is de wereld zo veranderd of heb ik het nooit ingezien? Als kind word je blijkbaar zo beschermd door je ouders dat je er niets van meekrijgt. Maar ja, je gelooft op die leeftijd ook heilig in Sinterklaas, dat zegt wel iets over je naïviteitsgehalte. Is dit het volgende doek dat voor me valt? Wie of wat kan ik nog wel geloven?
Straks zeggen ze nog dat de mens niet op de maan is geweest, dat vampiers echt bestaan of dat dinosaurussen gewoon een verzinsel zijn.’
En zo ontdekt Minny de echte wereld. Ze doet haar best om het zelf beter te doen: ze gaat vrijwilligerswerk doen in een bejaardenhuis, en besluit vegetariër te worden. Maar natuurlijk zit de wereld niet zo simpel in elkaar. Haar ouders protesteren, ze moet wel haar school en clubjes bijhouden. Haar vrienden mopperen dat ze geen tijd meer heeft voor hen. En intussen spelen er nog andere dingetjes: haar beste vriend is homoseksueel geaard maar durft het thuis niet te zeggen. En de politie waarschuwt voor bepaalde zeer gevaarlijke drugs die in de omloop zijn.
Het verhaal wordt heel leuk ingeluid door een heel normaal voorval waar het boek ook weer mee eindigt. Binnen deze normale gang van zaken is het verhaal best bijzonder. Een jong meisje dat om zich heen kijkt, en niet alleen met zichzelf en haar telefoon bezig is! Er zit een spanningsboog in het verhaal - die drugs is foute boel! - en sluit prima aan bij de belevingswereld van jonge lezers. Het leest vlot, er is zeker geen belerend toontje, maar toch: normen en waarden, wie weet steken lezers er ook nog iets van op!
Astrid Witte (Den Helder, 1981) debuteerde met het jeugdboek Spiegelmeisje.
ISBN 9789044829372 | Hardcover | 96 pagina's | Clavis Uitgeverij | april 2017
Leeftijd: 12+
© Marjo, 26 juli 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
