Anne Cassidy
Zusje vermist
‘Toen de straatlantaarns plotseling begonnen te branden, schrok ik. Maar ik had nu wel iets om naar te kijken. Een gele gloed in de verte. Later gingen de lichten in diverse huizen aan, ze staken af tegen de duisternis. Ten ik naar boven keek kon ik de twinkelende sterren zien en de maan, als een zilveren munt in de lucht.
Een tijdje voelde ik me zelfs gelukkig. De bomen en struiken waren dicht om me heen, als een deken. Het duurde eeuwen voordat de ijskoude lucht min huis gevoelloos begon te maken. Maar het deed er niet toe. Daar, in dat park, kon ik niets verkeerds of stoms doen. Ik kon niemand overstuur maken. En, dat vooral, ik kon niets kwijtraken, zoals ik mijn zusje was kwijtgeraakt.’
Zeventien jaar is Kim, als na acht jaar de zaak van haar zusje weer wordt geopend. De toen vijfjarige Judy is verdwenen op een middag dat Kim op haar moest passen. Het vijfjarige meisje zat haar en haar vriendin in de weg, en toen Judy merkte dat ze niet welkom was liep ze boos weg. Nooit werd meer een spoor van haar gevonden. Kim krijgt nog therapie, omdat ze met een schuldgevoel loopt, en steeds denkt dat ze haar zusje ziet lopen. Als haar vroegere vriendin ineens met informatie aankomt laait dan ook haar hoop weer fel op.
Maar er zijn zoveel mogelijkheden als een klein meisje verdwijnt. Ze moet meegenomen zijn, maar door wie? Ze kan nog leven, maar waar? En waarom zou iemand haar meenemen? Het kan natuurlijk ook zijn dat ze dood is, maar waarom is er dan nooit iets gevonden?
Kims ouders denken dat het laatste het geval is. Ze zou meegenomen zijn en slachtoffer zijn van misbruik met de dood tot gevolg. Zij hebben kort na de verdwijning een hulpgroep opgestart: ‘Vermiste kinderen.’ Nu oude niet opgeloste zaken weer geopend worden, met een programma op de televisie, hopen zij dat ze eindelijk bewijs krijgen en alles kunnen afsluiten.
Kim denkt echter dat haar zusje nog leeft, ergens in Amerika. Ze durft haar vermoedens niet te vertellen, want zij heeft acht jaar geleden een leugen opgedist. Moe van het steeds maar ontkennend moeten antwoorden op al de vragen van politiemensen, heeft ze verzonnen dat ze een rood bestelbusje heeft zien rijden in de straat waar haar zusje verdween. Vanaf dat moment is het niet-bestaande busje centraal komen staan in het politieonderzoek. Wat moet ze nu doen?
‘Ik had kunnen bekennen. Ik had elk moment de waarheid kunnen opbiechten. Maar naarmate de weken en maanden voorbijgingen had het verhaal een eigen waarheid aangenomen.
Misschien was er een rode bestelbus geweest. Waarom zou ik zoiets hebben verzonnen?’
Er zijn flashbacks, en er is een mailwisseling ter afwisseling, waardoor de spanning langzaam verhoogd wordt, en de lezer steeds op het verkeerde been gezet wordt. Vanwege al die mogelijkheden heb je geen idee wat er gebeurd is, tot het einde van het verhaal. Anne Cassidy weet het verhaal overtuigend te brengen, en dat is best knap, want soms zijn er toch wel wendingen waarbij je vraagtekens zet.
ISBN 9789085681434 | Paperback | 176 pagina's | Uitgeverij Lannoo | augustus 2007
Leeftijd: 10+
© Marjo, 22 juli 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
