A.F. Harrold
De spinsels
Amanda Sprokkel merkt niet op dat ze, als ze op een dag de kleerkast opendoet en haar jas ophangt, ze die ophangt aan een jongen! Ze doet de deur weer dicht en probeert haar schoenen uit te krijgen. Pas als ze die snel in de kast wil gooien beseft ze dat daar die jongen staat!
Hij stelt zich voor als Rudger en is ongeveer even oud als Amanda. Maar het is vreemd: haar moeder ziet hem niet! Wat maakt het uit, ze is blij met een vriend. Haar moeder doet er trouwens helemaal niet moeilijk over, ze vertelt juist dat ze zelf als kind ook een onzichtbare vriend had, een hond was dat. Dus als er een extra bord op tafel moet, doet ze dat zonder dat vreemd te vinden.
Het is heel gezellig met z’n drieën in huis. Tot die vreemde man aanbelt, meneer Vink, die informeert hoeveel kinderen in huis zijn. Amanda ziet dat er een meisje bij de man is, en als die opmerkt dat Amanda haar gezien heeft, is de man snel verdwenen. Mam ziet dat kind niet. Zo ontdekt Amanda dat er meer onzichtbare kinderen zijn. Ze worden ‘spinsels’ genoemd, en meneer Vink wil hen vangen. Opeten zelfs. Hij laat Amanda en Rudger niet met rust, het komt zover dat ze moeten vluchten. En dan raken ze elkaar kwijt.
Op dat moment volgen we Rudger en zijn belevenissen. Al eerder was hij verteller. De verzonnen kinderen – of ook dieren, of zelfs voorwerpen – blijken een eigen leven te hebben. En meneer Vink maakt jacht op hen allemaal!
Wat een bijzonder verhaal is dit. Hoe kan immers een verzonnen kind zelf avonturen beleven? Kan hij overleven er geen mens meer is die aan hem denkt, en hem verzint?
‘Mevrouw Sprokkel lachte. ‘Maak je geen zorgen. Rudger is ingebeeld.’ Ze sprak dat laatste woord half fluisterend, half geluidloos uit, maar iedereen had het gehoord.
‘Mam!’ sputterde Amanda. ‘Hij staat hier naast me. Hij heeft ook gevoelens hoor.’
Mevrouw Sprokkel nam de gekruiste armen en de frons van haar dochter in zich op. ‘Sorry, schat, ik wilde hem niet beledigen.‘ zei ze.
‘Nou, dat moet je niet tegen mij zeggen, vind je ook niet?’
Amanda hield haar armen strak over elkaar tot haar mam zich omdraaide en zei ‘Sorry, Rudger.’ tegen de ijle lucht, mijlenver van waar Rudger stond.
‘Excuses aanvaard.’ zei Rudger.
‘Hij zegt dat hij je vergeeft.‘ zei Amanda.’
Het vergt het een en ander van het voorstellingsvermogen van een kind, maar juist omdat ze kind zijn, zal dat wel goed komen. Een heerlijk verhaal voor kinderen met een levendige fantasie, met veel humor en spanning. Mooi geschreven en mooi vertaald ook. En de tekeningen zijn prachtig!
Een fraai vormgegeven boek om lang te koesteren.
A.F. Harrold (1975) is dichter (het boek begint met een gedicht van Christine Rosetti, dat evenwel niet vertaald is!). Hij treedt ook als zodanig op, op festivals en scholen. Hij heeft meer boeken geschreven, dit is het eerste dat vertaald werd.
ISBN 9789044825732 | Hardcover | 256 pagina's | Clavis Uitgeverij | juni 2015
Vertaald uit het Engels door Tine Poesen Tekeningen van Emily Gravett
© Marjo, 17 augustus 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
