Flip Vuijsje
John, Paul, Keith & Mick
The Beatles en The Rolling Stones, samen in één verhaal
Flip Vuijsje
Er zijn van die aloude ongeschreven muziekwetten. Je was van The Beatles óf van The Rolling Stones. Ik viel altijd buiten die wetmatigheid, want ik hield van allebei. Ik bevond me in goed gezelschap, blijkt achteraf, want ook de schrijver van dit boek, Flip Vuijsje, behoorde tot deze subgroep. Nog groter was mijn verrassing toen ik er bij het lezen van dit boek achter kwam dat zelfs The Beatles en The Rolling Stones zelf, liefhebbers waren van elkaars muziek...
Er zijn vast grotere en diepgaandere naslagwerken over beide groepen geschreven, maar dit boek is naar mijn weten het eerste boek over beide groepen sámen. Goede timing o.a. vanwege het feit dat dit jaar het jubileumjaar is waarin The Rolling Stones hun 50 ste verjaardag vieren maar ook omdat het deze maand 50 jaar geleden is dat ‘Love me do” van The Beatles uitkwam.
Het is een prettig leesbaar boek geworden, wat ondermeer komt doordat je het voor je ogen ziet gebeuren. De jonge Brian Jones die op een zaterdagmorgen “Love me do ”op de radio hoort, en meteen Keith Richards er bij roept, verschrikt roepend; “Thy’re into the same blues thing as us”. De liefde blijkt wederzijds, want als The Rolling Stones, we spreken 1963, op een zondagavond staan te spelen ziet Bill Wyman ineens tussen het publiek vier jonge mannen in identieke zwartleren overjassen staan, die aandachtig naar The Rolling Stones stonden te kijken. “And I said to myself; Shit, that’s the Beatles”. In de pauze ontmoeten de vier elkaar, en na het optreden vertrekken ze gebroederlijke naar de gezamenlijke flat van The Stones, om vier uur lang over muziek te bomen. Daar verschilden hun opvattingen natuurlijk deels over, maar ze vonden elkaar in wederzijdse invloeden van mannen als Little Richard, Chuck Berry, Buddy Holly, Eddie Cochran en Carl Perkins . Er was wederzijdse fascinatie voor elkaars muziek, en dat zou eigenlijk altijd zo blijven, ook al waren ze deels elkaar concurrenten en werd er op latere momenten wel eens onderling een sneer uitgedeeld. Op meerdere momenten beïnvloedde ze ook elkaar carrière. George Harrison tipte de toen nog tamelijk onbekende Stones toen er gevraagd werd naar een goede live-act, John en Paul waren, min of meer per ongeluk, verantwoordelijk voor de 2e singel van The Rolling Stones “I wanne be your man”, en Mick en Keith zongen mee bij de opname van “All you need is love”. Als er een nieuwe lp of singel uit kwam gebeurde dat in goed overleg, om elkaar zo min mogelijk voor de voeten te lopen.
Dit boek beslaat de periode van 1963 tot 1970. De beginjaren van The Rolling Stones, en de complete jaren van The Beatles. Het gaat ondermeer in op de verschillen en de overeenkomsten in jeugd, herkomst en persoonlijkheden tussen de leden van beide bands. Grappig vond ik om te lezen hoe beide groepen vanaf het begin hun imago cultiveerde. The Beatles als ideale aspirant-schoonzonen, The Rolling Stones als ruige rockers met een bedenkelijk imago. Bij de Beatles werd er bewust op ingezet om een imago te creëren dat perfect was toegesneden op het veroveren van een zo groot mogelijk jonge-meisjes publiek. Vooral de eerste jaren lag dat voor een groot deel omgekeerd. The Beatles stortte zich vol overgave in uitzinnig drank en drugs gebruik en sex met jonge vrouwelijke fans... Vooral in de begintijd was de Britse pers in ruil voor ‘toegang’ tot The Beatles bereid daar geen woord te schrijven, zodat het keurige imago heel lang stand hield. The Beatles waren verder veel meer dan The Rolling Stones pragmatici en opportunisten. Compleet gefocust op succes tot iedere prijs. Terwijl The Rolling Stones ondanks hun imago van onbeschaamdheid en onfatsoen, juist ten diepste idealisten waren. Samen voor die ene zaak die hen verbond; het verbreiden van het evangelie van de Chicago-blues. The Rolling Stones op hun beurt hielden trouwens hun wilde imago van ongeciviliseerd en ongewassen wildemannen ook graag in stand,om dat hún fans, veel meer jongens dan meisjes, dat op hun beurt zeer konden waarderen. Het sexs, drugs en rock en roll imago van The Stones kwam in later tijden overigens ruimschoots overeen met de werkelijkheid, maar in die beginjaren was het Paul McCartny, toen al volop gebruiker van veel zwaarder spul, die Mick Jagger vriendelijk zijn eerste joint aan bood.
Centraal in dit boek staat ook de vraag waarom The Beatles er na acht jaar mee stopten, terwijl The Rolling Stones nu vijftig jaar later nog steeds op het podium staan. Het antwoord op deze vraag gaat te ver voor deze recensie, maar heeft oa te maken met de structuren binnen de groepen, hun werkwijze, en met name, de karakters van de verschillende bandleden. En tot slot natuurlijk, iedere Beatlesfan zal dit zuchtend beamen, met de komst van Yoko Ono.
Het is een aanrader voor muziekliefhebbers, dit boekje. Het geeft een mooi beeld van de muziekgeschiedenis van de jaren zestig en zeventig, en van de raakvlakken en ontmoetingen van twee bands die toonaangevend voor hun generatie waren. De échte fans zullen het vast al wel geweten hebben, maar voor mij waren al die wederzijdse ontmoetingen en invloeden verrassend om te lezen. Enig kritiekpunt wat mij betreft is dat er iets te veel en iets te lange Engelse citaten in staan.
Flip Vuijsje: John, Paul, Keith & Mick (facebookpagina)
ISBN 9789046813003 | Paperback | 159 pagina's | Nieuw Amsterdam | oktober 2012
© Willeke, 29 oktober 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
