Kristian Gidlund
Dit lichaam van mij
Kristian Olof Erik Gidlund groeide op in de Zweedse industriestad Borlänge. Samen met zijn ouders, broer Mattias en zus Helena vormde hij een hecht gezin. Het leven van Kristian was goed, het bood volop ruimte om zich als persoon te ontwikkelen. Om te worden wie hij wilde zijn. Kristian ontpopte zich tot een creatieve duizendpoot. Hij was journalist en schrijver maar ook drummer in de Zweedse rockband Sugarplum Fairy. De bandleden waren goede vrienden en toen ze in 2004 doorbraken met het nummer Sweet Jackie, volgde een fantastische periode. Niets leek een gelukkige toekomst in de weg te staan. En toen kreeg hij kanker. Kristian was nog maar 27 toen in 2011 werd vastgesteld dat hij aan maagkanker leed.
Kristian besloot zijn gevoelens door middel van een blog met de buitenwereld te delen. Hij noemde zijn blog “i kroppen min” wat “In dit lichaam van mij” betekent. Heel open schreef hij over zijn ziekte, zijn gevoelens, zijn verdriet en zijn pijn. Kristian nam geen blad voor de mond. Kanker is een vreselijke, verwoestende ziekte en Kristian vond het afschuwelijk om ziek te zijn. Operaties en chemokuren verwoestten zijn lichaam. Hij leed enorm en werd mager. Kristian knokte. Hij wilde niets liever dan weer beter worden. Hij wilde nog niet dood.
Tot Kristians grote verbazing werd zijn blog een groot succes. Uiteindelijk zouden miljoenen mensen zijn verhaal lezen. Helaas kwamen een aantal mensen met vreemde adviezen. Ze beweerden dat het zijn eigen schuld was als hij hun raad niet opvolgde en zou sterven. Kristian bleef er vrij rustig onder. Hij wist dat het niet zijn schuld was dat hij ziek was geworden. Hij wist dat kanker willekeurig toeslaat. Een advies om te gaan hardlopen was vast goed bedoeld, maar Kristian was zo verzwakt dat hij nauwelijks gewoon kon lopen. Gelukkig waren er ook veel hartverwarmende reacties. Heel veel zelfs. Kristian besefte dat zijn blog verschil maakte. Dat hij niet alleen zichzelf maar ook anderen nieuwe inzichten gaf.
“Maar bovenal vertellen vrienden en vreemden dat wat ik doe verschil maakt. Dat mijn verhaal hun denkwijze verandert. Dat hun blik op wat belangrijk is plotseling anders is geworden. Dat wat ik doe hen het leven laat waarderen. Dingen duidelijker doet zien. Dat hun dankbaarheid over hun kinderen een nieuwe inhoud heeft gekregen. Dat ze eerder weggaan van hun werk om bij hun kinderen te zijn. Dat ze elkaar bij elke knuffel steviger vasthouden. Dat ze meer van elkaar houden, dag na dag.”
Kristian wist inmiddels dat hij geen vader zou worden. Even leek de kanker overwonnen. Hij sterkte aan en begon weer vertrouwen in de toekomst te krijgen. Toen kwam de kanker terug en dit keer was het meteen duidelijk dat het niet meer overwonnen kon worden. Kristian zou de strijd verliezen.
In het eerste deel van dit aangrijpende boek staat de strijd tegen kanker centraal, in het tweede deel van het boek probeert Kristian de dood te omarmen. Afscheid van het leven te nemen. Het besef dat hij nooit kinderen zal krijgen hakt erin. Kristian beschrijft hoe hij zijn toekomstige gezin in zijn dromen voor zich ziet. Het gezin dat er nooit zal zijn. Het gezin dat niet mag bestaan. Het doet hem verdriet dat zijn broer en zus zonder hem oud zullen worden. Dat ze nooit met zijn drieën oud en gerimpeld bij elkaar zullen zitten. Het doet pijn dat zijn ouders straks om het verlies hun kind zullen rouwen. Dat hij ze niet zal kunnen verzorgen als ze oud zijn. Dat hij hun liefde nooit terug zal kunnen betalen.
Het openhartige, indrukwekkende en hartverscheurende blog is tot dit prachtige boek verwerkt. Het is een zwaar en verdrietig verhaal maar bovenal een verhaal dat de lezer doet beseffen hoe waardevol het leven is. We moeten het koesteren. Elke dag weer. Kristian wilde nog niet dood. Hij wilde leven.
Kristian stierf op 17 september 2013, enkele dagen voor zijn dertigste verjaardag.
ISBN 9789044532005 | Paperback | 318 pagina's | Uitgeverij De Geus | juni 2015
Vertaald door Jasper Popma
© Annemarie, 06 juli 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
