Theodore Dalrymple
Andermans rotzooi
De eerste verklaring zoekt Dalrymple in de eetgewoonten van de Britten in de huidige tijd. Voor de meeste Britten is de maaltijd geen gezamenlijk gebeuren meer, maar de platte eetlust wordt hoofdzakelijk bevredigd door gemaksvoedsel. Dit voedsel wordt niet op vaste tijden genuttigd tijdens de gezinsmaaltijd, maar op het moment dat de eetlust zich voordoet en daardoor ook steeds vaker op straat. Van de verpakking en soms nog het daarin zittende restant voedsel ontdoet men zich direct wanneer men uitgegeten is en men laat dit dus vallen waar het uitkomt. Dalrymple schetst het hierbij ontstane onaangename aangezicht voor de leefomgeving op zeer kleurrijke manier. De nieuwe eetgewoontes houden, volgens Dalrymple, ook verband met de hedendaagse Britse huishoudens, waarvan de samenstelling steeds verandert en de moeder de enige voorspelbaar aanwezige figuur is. Hiervan zijn er inmiddels zoveel dat ze statistisch niet meer als een uitzondering kunnen worden gezien.
Toch kan dit niet de enige verklaring zijn, want de hoeveelheden zwerfvuil doen vermoeden dat bijna iedere inwoner van Groot Britannië zich schuldig maakt aan dit fenomeen, jong en oud, arm en rijk, laag- en hoogopgeleid. Kan een systeem van extreem hoge straffen, zoals in Signapore wordt gehanteerd bij het gooien van vuil op straat, misschien helpen? Werken camera’s preventief of moet de morele mens op het vuilvlak de niet morele mens toch terecht wijzen in het geval van het bevuilen van de omgeving, zonder daarbij bang te zijn voor zijn eigen hachje? Waar is de Britse zelfbeheersingcultus gebleven en welke rol speelt het nieuwe sociaal contract met als enige inhoud de afspraak om elkaar met rust te laten? Het zijn allemaal vragen die Dalrymple in zijn essay verkent en probeert te beantwoorden. Hij doet dit op een uitermate geestige, maar ook zeer doordachte met filosofie doorvlochten manier.
Het boekje ook voor de Nederlandse situatie heel herkenbaar. We kennen allemaal wel een situatie waarin we ons vreselijk ergeren aan ‘andermans rotzooi’, of het nou gaat om vuil op straat gooien of harde muziek van anderen in bijvoorbeeld de trein. Dalrymple beschrijft deze situaties en probeert ons een verklaring te geven voor het bijbehorende gedrag. Ondanks dat Dalrymple schrijft over een onderwerp dat ons enorm kan ergeren, verscheen er bij mij tijdens het lezen toch vaak een grote glimlach op mijn gezicht.
Voor de eigen terughoudendheid van Dalrymple om de straat of zijn leefomgeving te bevuilen heeft hij een hele simpele verklaring. Als u die wilt weten en waarom anderen het wel doen, dan raad ik u zeker aan het essay Andermans rotzooi te lezen.
Over de auteur
Theodore Dalrymple schrijft voor tal van kranten en tijdschriften over de hele wereld. Deze Britse arts en schrijver werkte in vier werelddelen en was tot enkele jaren geleden werkzaam in een ziekenhuis en een gevangenis in een Engelse achterstandswijk. Sinds jaar en dag schrijft Dalrymple columns voor onder andere de Londense Spectator en het Amerikaanse City Journal. Dalrymple vestigde zijn naam met boeken als Leven aan de onderkant, Beschaving of wat ervan over is en Door en door verwend.
ISBN 9789046812907 | Paperback | 112 pagina's | Nieuw Amsterdam | 2012
Oorspronkelijk titel: Litter, How Other People’s Rubbish Shapes Our Lives Nederlandse vertaling: Rik Smits / Nieuw Amsterdam
© Ria, 01 juni 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
