Het gesticht
Drie maanden Den Dolder
Menno Wigman

Menno Wigman heeft de laatste drie maanden van het jaar 2006 doorgebracht in een leegstaand paviljoen op het terrein van de Willem Arntsz Hoeve in Den Dolder. Waarom deed hij dat? Hij wilde nieuwe gedichten schrijven en op zoek gaan naar de poëzie van de bewoners. Dit deed hij door in oude patiëntendossiers te neuzen en met de huidige patiënten (die tegenwoordig cliënten bleken te heten) te praten. Ook wilde hij de sporen van Gerrit Achterberg proberen te vinden. Achterberg zou volgens Hazeus biografie in Den Dolder gezeten hebben na de moord op zijn hospita.
Wigman vertelt over zijn ervaringen in deze maanden, maar heeft daar geen mooi lopend verhaal van gemaakt. Er zit wel een chronologie in, maar daar is het mee gezegd. De tekst van dit prachtige boek wordt gevormd door losse overdenkingen, weetjes en al of niet historische feiten. Hij beschrijft het resultaat van zijn onderzoek in de archieven, en zijn gesprekken met enkele werknemers en cliënten.
Hij verlevendigt dit alles nog door citaten en zijn reactie daarop. Door herinneringen, en natuurlijk ook door gedichten, die vooral van anderman zijn. Ook staan er foto's in het boek, met een index achterin.
Hij strooit veelvuldig met bekende en minder bekende namen, waarvan ik moet bekennen dat ik niet iedereen thuis kan brengen. Dat bederft echter niet het genieten.
Behalve dat Wigman kan schrijven, kan hij ook met proza goed uit de weg, en bovendien bezit hij een grote portie humor.
Het is een heel bijzonder boek geworden, een juweeltje!
Een boek op regelmatig ergens open te slaan en dan een stukje te lezen...

Enkele tekstfragmenten:

Vraag die me al jaren bezighoudt: klopt het dat we nooit de zon zien in onze dromen?

In Santpoort woonde een man die soms liggend op straat in rioolputjes schreeuwde- naar later bleek een eerste stuurman doe de stokers in het vooronder opdrachten zat te geven.

Het is al laat. Zonder kranten, vrienden, kroegen en kabeltelevisie val ik steeds meer uit de tijd. En het bevalt me goed. Eindelijk weer alleen met wie ik zo graag wil zijn.

Sommige boeken kunnen best een jaar uitgesteld. De beste wel tien jaar. Weg met de illusie dat je iets nieuws mist.

ik ben wel gek
maar nog niet zo gek
als de gekste gek
die van gekkigheid
niet weet hoe gek
hij moet doen
om nog gekker
te lijken
dan
de allergekste gek
die gek is
te gek
zo gek ben ik

ISBN 9789044608960 | Paperback | 103 pagina's | Uitgeverij Prometheus | januari 2007

© Marjo, oktober 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: