Ernst Jan Rozendaal
Hier 20 jaar Bløf
‘Het kan eigenlijk niet, maar we doen het toch.’
Ernst Jan Rozendaal is journalist bij de Provinciale Zeeuwse Courant. Hij woont sinds 1992, het jaar dat Bløf werd opgericht, in Middelburg, en is vanaf het begin bij de band berokken geweest.
Voor me ligt nu de biografie van Bløf, een prachtig vormgegeven boek, vol met foto’s, teksten en - zoals op de omslag aangegeven wordt- er kunnen apps gedownload worden om nog meer foto’s en video’s te zien. Wie niet zo modern is – zoals ondergetekende - kan dat ook terugvinden op www.blofblog.nl.
Het boek beschrijft de geschiedenis van Nederlands beste band, waarbij de kwalificatie popband of rockband niet zomaar gegeven kan worden. De eerste opzet was om rockmuziek te maken, maar soms ontstonden als vanzelf de popliedjes waarmee ze doorgedrongen zijn in de hitlijsten. Doordat clubtours af gewisseld worden met theatertours blijft er voor elk wat wils. Dat geldt voor de fans, maar ook voor de bandleden zelf.
Voor wie het niet weet: Peter Slager, Paskal Jakobsen, Bas Kennis en Chris Gøtte vormden de band anno 1998, het jaar waarin ‘Liefs uit Londen’ de doorbraak was voor het grote succes. Eerder al was Bløf wereldberoemd in Zeeland.
Een van de openbaringen in dit boek is hoe de liedjes tot stand komen. Peter Slager is doorgaans de tekstschrijver; hij of een van de anderen komt met de muziek, en daar wordt dan aan geschaafd ‘tot het goed is’. Tot het echt Bløf is. De band heeft een eigen sound, die je meteen herkent.
En wie wist dat Paskal en Bas als het duo Jack & Daniels coverhits speelden en aardig succesvol waren? Dat ze met z'n vieren bijna hadden meegedaan aan het songfestival?
In een biografie moet het onderwerp met de billen bloot. Net zo goed als het succesverhaal komen ook de minder prettige dingen aan bod; naast de rommelige beginjaren de eerste succesjes; de verbazing als ‘Liefs uit Londen’ dat immers totaal geen rocknummer is, de hitlijst verovert.
Maar dan geht’s los... de mannen kunnen hun baan opzeggen, Bløf is gearriveerd.
Tot 17 maart 2001, het vreselijke ongeluk. Drummer Chris Gøtte komt om het leven. Deze klap zal nog lang nadreunen bij de mannen van de band en de crew, bij de fans en in de muziek. Het album ‘Blauwe ruis’ staat vol liedjes die het verdriet vertolken.
Bløf gaat door, Chris zou het gewild hebben. Norman Bonink is tot op heden de vierde man.
En het succes gaat door…
Waar zit het hem in? In hun eigenzinnigheid, de pragmatische aanpak, of in de hechte band die de mannen hebben, waar ook hun gezinnen en de crew bij betrokken zijn?
Wat maakt dat ieder nieuw project werkt? Umoja, optreden met diverse symfonieorkesten, een bevrijdingsfestival, en natuurlijk hun eigen popfestival Concert At Sea en nog veel meer.
‘Het kan eigenlijk niet, maar we doen het toch.’
Het boek leest als een trein. Rozendaal heeft bepaald geen droge manier van schrijven: hij wisselt feiten af met korte vaak grappige dialoogjes. Er is volop emotie in zijn tekst en in zijn verhaal, dat natuurlijk nog niet afgelopen is. Moge Bløf nog twintig jaar verder spelen. Wie weet is het volgende project: de levensduur van de Stones overtreffen?
ISBN 9789048813124 | Hardcover | 320 pagina's | Uitgeverij Carrera | april 2012
© Marjo, 09 juli 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
