Paul Snoecks

Toon alleen recensies op Leestafel van Paul Snoecks in de categorie:

Paul Snoecks op internet:

Snoecks 2012
Tekst: Paul Snoecks, Geert Stadeus

Een tijdje geleden ontving ik een mail met o.a. onderstaande inhoud:

Deze week verschijnt de nieuwe Snoecks voor het eerst in haar lange historie met een gratis iPad app. Hiermee krijgt de lezer extra achtergrondinformatie over de (foto)reportages die in Snoecks 2012 te vinden zijn. Bovendien biedt Snoecks haar lezers dit jaar ook een speciale editie met een afwijkende cover waarop een surrealistische beeld van fotograaf Corey Arnold te zien is. Verder bevat de Snoecks 2012 fotodocumentaires van onder andere Magnum-fotografen Carl de Keyzer en Alec Soth en vele anderen.

Gevraagd werd of ik interesse had in een recensie-exemplaar. Aanvankelijk reageerde ik een beetje giechelig. Snoecks? Dat is toch dat 'blad' met die rondborstige dames op de cover? Dat is toch een soort mengeling van Playboy en De lach? Wat moest ik daar nou mee? Ik wist niet beter of het was iets voor heren met heftig bruisend bloed stromend door hun aderen. Ik had nog nooit in het 'blad' gekeken en mijn oordeel was puur gebaseerd op de cover. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt bij het lezen van de inhoud. Dat leek toch niet op prikkelende verhaaltjes en veel naaktfoto's...

Ook dit jaar barst de Snoecks weer van de mooie fotoreportages zoals die van Magnum-fotografen van Carl de Keyzer en Alec Soth bijvoorbeeld. Maar Snoecks biedt meer dan mooie fotografie alleen. In Snoecks 2012 verneem je ook alles over de opmerkelijke architectuur van Shigeru Ban en de videokunst van Tony Oursler, leef je mee met de lancering van een Astra satelliet en ben je getuige van de noeste arbeid van vissers op de Beringzee. Snoecks toont de Verenigde Staten vanuit een andere invalshoek met Mark Laita’s portretten van aparte Amerikanen, Magnumfotograaf Alec Soth die de kleine kantjes van de States groots in beeld brengt en het verval van Detroit na het vertrek van de auto-industrie.

Dus oké, ik wilde het wel lezen als ik maar wel de afwijkende cover mocht gebruiken ivm spam. Dat mocht en nu, na lezing, vind ik het eigenlijk zonde dat er elk jaar zo'n bijna blote dame op de cover staat - dankzij deze vrouwen is het blad het meest bekend geworden - want het is een enorm leuk en apart 'boek'. Door de wulpse dame op de cover lopen denk ik toch veel mensen, zeker vrouwen, aan het blad voorbij. Gelukkig dan maar dat er ook een Snoecks met een afwijkende cover wordt uitgegeven. In het blad staan namelijk uitstekende reportages, veelal over bjizondere fotografen en hun werk zoals de reportage over Jean-François Rauzier die op een heel eigen manier de Trevifontein heeft weten af te beelden. Het was een enorm werk en het resultaat is verbluffend.

Zelf vind ik de foto's van Yves Marchand & Romaine Meffre over de ruïnes in Detroit en het bijbehorende verhaal erg indrukwekkend. Detroit is na het verhuizen van veel autofabrieken min of meer vervallen tot spookstad. Je ziet een tandartsenkamer met behandelstoel met lamp en dit alles in een ruimte waar de verfvellen aan de muren hangen en de grond bezaait ligt met puin. Je ziet een prachtige kerk met schitterende koepel en mooi bewerkt plafond waarvan de banken grijs zijn van het gruis en de kalkbrokken op de looppaden liggen. Een theater dat ooit een lust voor het oog geweest moet zijn. Een prachtig theater waarin één eenzame auto geparkeerd staat. Je zou zo naar Detroit willen vertrekken met een ploeg mensen om alles in zijn oude luister te herstellen.

Een andere reportage gaat over Mark Laita. Hij reisde door achtenveertig staten van de VS en maakte portretten van opvallende, markante Amerikanen en stelde zo het 'portret van Amerika' samen. De foto's maken indruk. Je ziet een bodybuilder uit Washington die met twee gewichten in zijn handen staat en op de volgende bladzijde een magere, oude Amish landbouwer uit Pennsylvania met twee emmers in zijn handen. Of een oude magere man, vegetariër, met rastahaar en -baard en op de foto ernaast een dikke oudere man, slager, met een enorm stuk vlees in zijn handen. Vooral het heel gladde gezicht en dito uniform van de marinesergeant en het verweerde tanige gezicht van de oudere langharige surfer vormen een enorm contrast. Beiden zijn ze bijna eng om te zien maar wel op een hun eigen manier.
Ook de reportage over architect Shigeru Ban maakt indruk. Prachtige foto's en in de bijbehorende tekst is te lezen over het leven ern werk van deze man. Bijzonder om te lezen is hoe zijn Library of a Poet (Kanagawa) ontstond. Het gebouw is pure hedendaagse zen staat in het artikel.
Verder zijn er nog de bijna surrealistische foto's van Claudia Rogge, erg indrukwekkend en de reportage over Jean Pigozzi, de all-round man die alles en iedereen kent en daar ook nog eens zeer ongedwongen foto's van weet te maken.

Natuurlijk staan er ook mooie al dan niet rondborstige, miniem geklede of naakte dames in anders had Snoecks ook niet die reputatie gekregen waardoor ik dacht dat er 'alleen maar' naakte vrouwen in stonden maar dat is niet het voornaamste.
Tot mijn verrassing is het een interessant 'blad' dat zelfs een lijst met 'De beste 100 boeken' bevat. Deze wordt in samenwerking met de Standaard der Letteren opgesteld.
Kortom, een advies, laat u niet door het uiterlijk leiden, het is een zeer prettig leesbaar boek/blad met prachtige fotoreportages.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: