Julian Baggini
Deugden van de tafel
Julian Baggini
Wat een heerlijk boek is dit! Ik bedoel hierbij niet dat het over eten gaat, maar dat het zo heerlijk leest. Baggini geeft ons een boek vol om over eten na te denken, zoals we dat wel kennen van het televisieprogramma De Keuringsdienst van Waarde. Welke (filosofische) waarden hechten wij aan eten? Hoe belangrijk is het om te weten waar ons eten vandaan komt, of het authentiek is en hoeveel en hoe lekker moet of mag eten zijn?
Op deze vragen geeft Baggini ZIJN antwoord en die waren voor mij soms heel verrassend. Zo weerlegt de schrijver de heden ten dage zeer geprezen cultus van het lokalisme door te stellen dat het er niet zo zeer om gaat of voedsel van lokale herkomst is, maar of we het kunnen lokaliseren. Zoals hij het zelf zegt:
We zouden moeten streven naar het steunen van op ethisch verantwoorde wijze opererende bedrijven die op menselijke schaal produceren, of ze nu in de eigen regio gevestigd zijn of niet.
Beter is dan om koffie te kopen van een goed beheerde plantage in Kenia, dan melk van een Britse kudde koeien die onder industriële omstandigheden moet leven. Het advies aan de lezer is daarom om je te verdiepen in de herkomst van de producten die je koopt. Italianen schijnen daarom ook meer te hechten aan tipicalità dan località. Tipico is dan ook buono en dan is een Milanese risotto in Manchester, klaargemaakt met de juiste ingrediënten, meer tipico dan een kant-en-klare opgewarmd in een Milanese magnetron.
Naast deze bovenstaande stof tot nadenken beschrijft Baggini ook waarom het woord biologisch op een product niet altijd alles zegt. Het blijkt dat boeren die de vier principes, van verantwoord, ecologisch, rechtvaardig en voorzorg, waarop de teelt van biologisch voedsel is gebaseerd, niet navolgen, maar zich wel aan de regels houden hun producten kunnen laten certificeren als biologisch en daarmee een hogere prijs kunnen vragen. Degene die wel de principes volgen maar niet de regels, krijgen geen certificaat en, zoals Baggini schrijft, 'biologisch' zonder keurmerk bestaat niet in de beleving van de consument. Ik moet zeggen dat ik door De Keuringsdienst van Waarde wel kritischer en vooral sceptischer ben geworden als consument, maar dat ik toch nog steeds wel gevoelig ben voor stickers die je het gevoel geven 'eerlijke' producten te kopen.
Baggini pleit er eveneens voor om niet authentiek te zijn. Iets dat ingaat tegen de huidige eettrends die pleiten voor oorspronkelijk en traditioneel, voor zover dat nog bestaat in de huidige tijd. Des te oorspronkelijker des te beter lijkt de gedachte. Zelf afkomstig van Italiaanse voorouders neemt hij een lijst door van 'traditionele ingrediënten' uit deze, door veel mensen als erg oorspronkelijk gewaardeerde, keuken. Ingrediënten als tomaten en pasta zijn pas later in deze keuken geïntroduceerd, pasta werd zelfs pas na de Tweede Wereldoorlog echt hét volksvoedsel in Italië. Baggini pleit te gaan voor een levende traditie waarbij verschillen er mogen zijn. De beste traditie is, volgens hem, die waarbij het niet alleen draait om terugkijken maar ook vooruit, zodat het goede uit het verleden overgebracht wordt naar de toekomst en we niet bang zijn om die te veranderen en te ontwikkelen.
Wat ten slotte ook nog heerlijk is aan het boek van Baggini is dat hij elk hoofdstuk afsluit met een door hem zelf beproefd en geproefd recept. Of het nou gaat om risotto, chipirones en su tinta (inktvis in eigen inkt) of havermoutpap, ze zijn in dit boek te vinden en ik heb ervan genoten om het te lezen.
Julian Baggini is oprichter en hoofdredacteur van Philosopher’s Magazine. Hij publiceerde verschillende boeken, waaronder de bestseller The Pig Who Wants To Be Eaten.
ISBN 9789046817148 | Paperback | 352 pagina's | Nieuw Amsterdam | september 2014
© Ria, 21 november 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
