Neil Young
Neil Young
Waging heavy peace De autobiografie
"Californië, 2011
Niet dat het er veel toe doet, maar ik ben onlangs gestopt met roken en drinken.
Sinds mijn achttiende ben ik nog nooit zo clean geweest. Nu is het de grote vraag of ik op die manier in staat ben songs te schrijven. Dat heb ik nog niet geprobeerd terwijl het een groot deel van mijn leven uitmaakt. Natuurlijk, ik ben inmiddels 65, dus het schrijven gaat niet meer zo soepel als vroeger. Maar ik schrijf wél dit boek. Ik kom er later nog op terug. We zullen zien hoe het gaat.
Mijn arts zei me dat het goed voor me zou zijn om geen wiet meer te roken, omdat hij symptomen zag van een bepaalde ontwikkeling in mijn hersens, en ik doe wat hij zegt. Mijn vader was een geweldige schrijver en werd rond zijn vijfenzeventigste dement, dus daar ben ik beducht voor.
Toen ik stopte met wiet roken, gaf ik de drank er ook maar aan, want ik was nog nooit met beide tegelijk gestopt en dacht dat het wel leuk zou zijn om mezelf weer eens te leren kennen."
En wie 'kent' hem niet... Neil Young, de jongen met het lange haar, de gitaar en mondharmonica die in de jaren zeventig o.a. wereldberoemd werd met zijn liedjes Heart of gold en Old man (look at my life).
De geciteerde tekst is typerend voor het hele boek. Neil Young blijft zich afvragen of hij, nu hij clean is, nog wel songs kan schrijven en zegt bij veel zaken dat hij er later nog wel op terug komt. Hij schrijft over dingen en gebeurtenissen die op dat moment in zijn hoofd opkomen. Het is dus geen chronologische autobiografie. Je kunt het eigenlijk ook geen autobiografie noemen, het is meer een dagboek waarin hij herinneringen ophaalt over vroeger maar ook net zo makkelijk overspringt op het heden.
Aanvankelijk zit je een beetje verbijsterd te lezen, Neil Young is toch die muzieklegende die geen oppervlakkige liedjes zong? Hij leek iemand die zich voornamelijk bezighield met de diepere betekenis van het leven. Als je dan leest dat hij een enorme schuur heeft waar hij een heel grote minispoorbaan heeft aangelegd en daar vaak met zijn treinen speelt, niets mis mee overigens, of lyrisch over zijn gitaar- en autoverzameling (o.a. Cadillac etc.) schrijft dan denk je toch even, is dit wel Neil Young?
Doorheen het boek lijkt het alsof een jongen praat over zijn hobby's en bezigheden. Veel diepgang is er niet bij, je krijgt de indruk dat hij zijn gevoelens ook niet goed kan verwoorden.
Neil vertelt ook, met veel respect, over zijn kortstondige eerste huwelijk en het (licht) gehandicapte kind dat daaruit geboren werd. Maar veel meer dan dat hij die relatie had en het een fijne vrouw was kom je niet te weten. Zijn tweede vrouw Pegi wordt ook de hemel in geprezen net als zijn eveneens (zwaar) gehandicapte zoon Ben. Pegi lijkt de stuwende kracht in hun relatie en degene die alles regelt, onderneemt etc. om alles in goede banen te leiden. Ze heeft zelfs een school opgezet voor kinderen met een ernstige spraak- en taalbeperking. Zowel Pegi als Neil hebben een hersenoperatie moeten ondergaan en zijn er beiden wonderbaarlijk goed doorheen gerold.
Het stel is een aantal keren verhuisd en hebben het erg naar hun zin gehad overal. Neil bouwde en verbouwde veel aan zijn huizen.
Verder gaat het boek vooral over de mensen die Neil gekend heeft en hoe prima ze waren of zijn. Hoe fijn hij met ze kon spelen. Maar iederéén is volgens Neil geweldig, goed en fantastisch. Het siert de man dat hij niemand te kijk zet of onderuit haalt, maar op gegeven moment weet je het wel.
Verder is Neil bezig met een project genaamd PureTone. Neil ergert zich aan het slechte geluid wat je krijgt als je muziek download. Hij wil dat verbeteren zodat de mensen weer de pure oorspronkelijk muziek in al zijn toonaarden hoort. Daar besteedt hij ook in het boek veel aandacht aan en promoot daarmee PureTone als het ware.
Aan het eind van het boek is hij zeven maanden clean en er is nog steeds geen noot op papier gezet. De verleiding iets te nemen is er nog alleen is dat nu nog maar bij korte vlagen en duren de tussenperiodes van die verleiding voelen steeds langer. Toch is hij blij dat hij gestopt is want de gevolgen van doorgaan met drank en drugs jagen hem flink angst aan.
Het hele verhaal is een beetje knullig opgeschreven en misschien is dat ook de charme van het boek. Na de aanvankelijke scepsis en het me storen aan de zich steeds herhalende opmerking 'daar kom ik later op terug' kreeg het boek me toch in zijn greep. Maar het achter elkaar uitlezen lukte me niet omdat de samenhang te los is. Het las meer als een verhalenboek dat je soms oppakt om weer een 'avontuur' te lezen.
Kortom, het is geen schitterende biografie, je wordt er niet veel wijzer van maar toch heeft het iets, het is ontwapenend, misschien juist wel doordat het lijkt of er een jong jongetje aan het woord is die zich verwondert om alles wat hem overkomen is en blij is met zijn mooie speelgoed. Je moet echter wel tegen een verhaal kunnen dat van de hak op de tak springt.
Elk hoofdstuk begint met een zwarte pagina waar een foto op afgebeeld is. Jammer dat deze foto's vrij onduidelijk, korrelig en klein zijn.
Voor de fans van Neil Young is dit boek natuurlijk een must en voor de overige geïnteresseerden kan ik alleen maar zeggen dat het boek aardig weg leest, zeker als je met de muziek van de jaren zeventig bent opgegroeid.
ISBN 9789400502031 | Paperback | 391 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | september 2012
© Dettie, 17 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
