Thomas Verbogt
Als de winter voorbij is
De niet bij name genoemde hoofdpersoon is graag alleen, koestert de stilte, denkt graag na. De aanstaande verhuizing maakt dat bij het uitzoeken van zijn spullen allerlei beelden en gedachten omhoog komen. Veel kan weg maar de foto's op de schouw gaan mee. Die zijn belangrijk.
"Foto's van mijn ouders, foto van Becky. Geboortekaartje met mijn naam erop. Die stonden daar altijd. In de namiddag ging ik er vaak bij zitten. Dat zal niet ophouden. In de namiddag daal ik vaak af in mezelf."
Hij herinnert zich glashelder allerlei gebeurtenissen, alsof ze zich op dat moment opnieuw afspelen. Als hij aan zijn altijd vrolijke moeder denkt, ziet hij haar bijna lijfelijk voor zich en voelt hij als het ware haar warmte. Thomas Verbogt weet dit keer op keer prachtig te verwoorden, zoals de herinnering aan zijn aangewaaide - en weer weggewaaide - zus Becky bij het zien van de foto waar ze op staat met haar verlegen lach.
"Becky heeft op de foto haar gitaar gepakt. ik was ook ergens in die ruimte, ik weet het zeker. Er werden in die dagen niet zo vaak foto's gemaakt als nu. Bij de herinneringen die foto's veroorzaken, hoort ook degene die het toestel bedienden, wat zelden een terloopse handeling was. Hier overviel die Becky. Ze kijkt betrapt, terwijl ze alleen maar haar gitaar pakt. Ze lacht verlegen. Daar keek ik graag naar, naar die verlegenheid in haar lach. Soms dacht ik dan: zo lééf je, zo wil ik ook leven.
Bij mijn ouders stond altijd een andere foto van haar, ook met gitaar, maar daarop lacht ze omdat ze die lach wil laten zien. Ik zie liever die andere lach."
Ook de herinnering aan zijn vader die voorlas, is prachtig beeldend weergegeven.
"Dan zat hij in de stoel waarin hij altijd las, vlak voordat ik naar bed moest. Ik ging bij hem op schoot zitten, in mijn pyjama, en hij pakte mijn blote voeten in één hand vast en in de ander nam hij het rode sprookjesboek dat naast zijn stoel klaarlag op een laag tafeltje, en dan begon hij te lezen. Met mooie stem, een stem die me de woorden die hij las, zacht toestopte."
Het boek vertelt een verhaal over momenten die klein lijken maar een grote impact hebben, maar het is vooral een verhaal over licht. Licht die mensen kunnen uitstralen, licht waarin anderen - en vooral de hoofdpersoon - zich kunnen koesteren.
De hoofdpersoon in dit boek heeft enkele van deze mensen gekend en juist omdat hij zelf zo'n denker is, juist omdat hij zich altijd op een of andere manier schuldig voelt en zo graag aardig gevonden wil worden, heeft hij dat licht ook zo enorm hard nodig. Hij is zeer zuinig op zijn herinneringen aan hen en vertelt over de ontmoetingen en gesprekken die hij met ze had.
Als een rode draad door het boek loopt de herinnering aan de terloopse kus, gegeven door een 'lichtgevend' jong meisje, bijna een kind nog. De kus die in alle onschuld gegeven werd, vanwege de blijheid, de lichtheid van het moment, de kus die door beiden nooit vergeten is en een verbinding schiep die niet verbroken kon worden. De kus die van grote invloed is op hun verdere leven. Ook dit wordt in de mooie taal die Thomas Verbogt hanteert, weergeven. Het verhaal zelf, over het meisje en de hoofdpersoon, is eveneens prachtig.
Opnieuw blijkt dat Verbogt als geen ander de kunst verstaat de duizenden gedachten die elk mens dagelijks heeft, om te zetten in woorden en zinnen die je niet snel zal vergeten. Het is een boek dat je keer op keer wilt herlezen om even opnieuw te kunnen wonen in de mooie wereld die Verbogt heeft weten te scheppen. Een boek om te koesteren.
ISBN 9789046819326 | Hardcover | 222 pagina's | Nieuw Amsterdam | september 2015
© Dettie, 30 september 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
