Du vin, du pain, du... pindakaas?
Roos Boum

Ans, een vriendin van de 36-jarige Roos vertelt laaiend enthousiast over haar vakantiehuis in Frankrijk. Ze laat foto's zien en Roos, die eigenlijk een Frankrijkhater is, is om. De prijzen van de huizen zijn een giller, maar vooral de rust, ruimte en mooie natuur trekken haar aan. Meer voor de grap gaan zij en haar vriend advertenties bekijken en in een impulsieve bui besluiten ze een lang weekend te prikken en plannen ze een route langs de te bezichtigen huizen. Eén advertentie springt in het oog.

In Charmes, mooi gel. te ren. boerd. La ferme Blanche met 2 gr.sch.,5ha.
Achter een bos, voor een gl.dal. W.R.tel.aanw. Ideaal als chambre d'hóte.
Incl.bouwmat. 140.000

Na heel veel huizen bekeken te hebben gaan ze richting Charmes, het is februari 1999, het is koud en grauw. Het dorpje is piepklein. In en om La ferme Blanche is het een bende, de muren zijn dikbeschimmeld, de balken aangevreten door houtworm en de wc is buiten, bestaande uit twee planken met een gat. In de schuur is een soort douche gemaakt. De zolder staat vol met 'antiek' en overal liggen dode wespen en een dode rat. Maar ze kijken door alle rommel heen en zien de mogelijkheden die het huis hun te bieden heeft. Eenmaal buiten zien ze een schitterend landschap... ze zijn verkocht, dit wordt het! Hier zullen ze voortaan hun vakanties houden.

Vanwege de slechte staat van het huis kunnen ze flink afdingen en voor een ton kunnen ze het kopen. Maar als ongetrouwd stel, ook al hebben ze een samenlevingscontract, is het flink moeilijk om alles rond te krijgen. Na een paar maanden is het huis nog niet van hun.

Bij hun tweede bezoek in Frankrijk stellen ze zich voor aan hun naaste buren, dat zijn er welgeteld drie. Jean-Pierre Francois en Jean-Claude Chevalier en zijn vrouw. Door hun gebrekkige kennis van de Franse taal ontstaan de nodige spraakverwarringen maar dat breekt wel het ijs. De buren vinden het Hollandse stel maar raar, ze eten geen vlees, zijn niet getrouwd, willen geen kinderen... Maar ja, chacun son choix..

In september is de koop nog steeds niet rond maar dat weerhoudt ze niet om met de paarden en de honden naar Frankrijk te reizen. Ze hebben de hele maand vakantie. Ze ruimen op en ruimen op en... ruimen op. De troep is onvoorstelbaar maar voor Frankrijk heel gewoon zo blijkt, een oude tractor gaat niet naar de sloop, die wordt gewoon ergens op het erf weggezet. Roos en haar vriend hebben echter de tijd van hun leven, gek als ze zijn op oude 'troep'. Ze verkennen de omgeving en leren de buren en de taal steeds beter kennen. Op een avond, zittend bij het huis, genietend van het uitzicht en de rust vragen ze zich af hoe het zou zijn om daar permanent te wonen. Ze raken steeds enthousiaster en het einde van het liedjes is dat ze een bevriende makelaar bellen en hun huis in Nederland te koop zetten.

Ondertussen moeten ze keer op keer naar de Franse notaris om de koop rond te krijgen maar elke keer is er wel weer wat waardoor het contract niet ondertekend kan worden. Maar eindelijk is het dan zover, de vakantie zit er bijna op, maar het huis is na 7 maanden gedoe eindelijk van hun.
Er volgt een hectische tijd, banen worden opgezegd, er wordt afscheid van iedereen genomen en dan begint het grote avontuur...
Dit is in grote lijnen het verhaal over 'hoe het zo gekomen is'. Ook lezen we hoe het ze verder vergaat in hun droomhuis.

Roos Boum heeft een erg prettige manier van schrijven. Het is leuk om te lezen welke verschillen er zijn tussen het Franse en Nederlandse leven. Alles gaat daar veel rustiger, al het uiterlijk vertoon is er niet. Het leven komt zoals het komt. Alles groeit en bloeit schitterend maar de tuincultuur zoals in Nederland is er, tot hun geluk, niet. Met veel humor wordt het opknappen van het huis beschreven evenals de spraakverwarringen en de voor hen vreemde gewoontes van de Fransen. De buren zijn bijzondere mensen met  al hun eigenaardigheden en ontstellend aardige behulpzaamheid.

Je zit onder het lezen af en toe te grinniken als je leest hoe Roos en haar vriend alles ondergaan. Bijna hilarisch is de grote stroom bezoekers uit Nederland die er niets van snappen wat ze nu in dat gehucht zien. Ze kunnen niet eens winkelen daar! Natuurlijk zitten er ook dingen tegen maar dankzij hun grote relativeringsvermogen en positieve kijk op de dingen lost zich dat ook wel weer op.
Heerlijk, ontspannend boek.

ISBN 9789088500343 | Paperback | 293 pagina's | uitgeverij Scrivare | april 2009

© Dettie, 15 april 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: