Olaf Olafsson

Toon alleen recensies op Leestafel van Olaf Olafsson in de categorie:
Olaf Olafsson op internet:

 

De weg naar San Martino De weg naar San Martino


Iris Origo, de Britse schrijfster, heeft in 1943 en 1944 een dagboek bijgehouden over haar leven in Italië. In die jaren wisten de geallieerden langzamerhand Italië te heroveren op de fascisten van Mussolini. Zij kregen hulp van de partizanen en sloten zo de Duitsers, die Mussolini te hulp kwamen, van twee kanten in.
Zo ontstond een burgeroorlog in grote delen van het land. Ook in Toscane, waar Iris Origo woonde.
Op haar grote landgoed vonden vele partizanen een schuilplek – maar vooral voor (wees)kinderen was er plaats.
Dit las ik pas toen ik het boek al uit had. Had het wat uitgemaakt als ik het tevoren had geweten? Ik denk het wel. Het maakt – in ieder geval voor mij - verschil of je een roman leest die gebaseerd is op feiten, ook al is het dan gefictionaliseerd.
Olaf Olafsson zegt in zijn nawoord dat er zeker overeenkomsten zijn tussen Iris Origo en zijn hoofdpersoon Alice Orsini, al wil hij benadrukken dat zijn romanfiguur puur fictief is.
Er zijn inderdaad nogal wat overeenkomsten die hij gebruikt in het verhaal, maar ik beperk me dus tot het verhaal dat hij er van heeft gemaakt.

Op het landgoed San Martino woont Alice Orsini. Zij is getrouwd met Claudio Orsini, die op het moment dat het verhaal begint, uit het beeld is verdwenen. Hij is degene die zij aanpreekt in haar dagboek. Dat deel van het boek is dus in de ik-vorm, sprekend tegen een jij. Terwijl ze druk is met de opvang van de kinderen en gewonde soldaten die aankloppen, heeft ze ook te kampen met de Duitsers. Er is sprake van ‘iets’ dat ze voor hen op haar landgoed verborgen heeft. Waarom heeft ze dat gedaan als ze eigenlijk niets moet hebben van de Duitsers? Waarom is Claudio eigenlijk niet aanwezig?
Er is een andere verhaallijn (wel puur fictief denk ik) over een IJslandse vrouw, Kirstin. Zij is gewond, maar was niet om die reden op weg naar San Martino. Waarom dan wel?
In een wervelende en soms verwarrende afwisseling worden de antwoorden op deze vragen gegeven. Er is sprake van een schilderij, dat voor het verhaal begint beschreven wordt.

Olaf Olafsson vermengt deze twee verhalen tot één, met daarbij mooie beschrijvingen van het Toscaanse landschap. Het lezen vergt enige concentratie, maar is zeker de moeite waard.
Waar het toch vooral om draait zijn de gevoelslevens van twee vrouwen, die bepaalde keuzes gemaakt hebben, en daarmee moeten leven, tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog in dat speciale plekje in Italië.


ISBN 9789056724399 | Hardcover | 272 pagina's | Uitgeverij Signatuur | juli 2013
Uit het Engels vertaald door Anne Jongeling

© Marjo, 21 augustus 2013


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

De weg naar San Martino De weg naar San Martino


De Engelsen die zich in Florence vestigen, bemoeien zich nauwelijks met de Italiaanse bevolking. Ze vormen een eigen gemeenschap en de welgestelde Alice haalt zich dan ook de woede van haar ouders op de hals wanneer ze met Claudio trouwt, de zoon van een eenvoudige Italiaanse landeigenaar. Tijdens de huwelijksnacht gaan ze er samen vandoor om de oppervlakkigheid van de rijken te ontvluchten.

Hun goede vriend Pritchett heeft een leuk boerderijtje voor hen gevonden maar op weg naar hun mogelijke nieuwe onderkomen valt Alice als een blok voor een vervallen landhuis. Wanneer het stel het pand nader inspecteert, stelt Alice teleurgesteld vast dat het huis een bouwval is. Maar Claudio ziet toch mogelijkheden en zo gebeurt het dat het jonge stel een compleet landgoed koopt.

Met hulp van de vaardige Pritchett herleeft het landgoed San Martino. Er worden putten geslagen, gebouwen worden opgeknapt en dammen en bruggen verrijzen. Er ontstaat een zelfvoorzienend boerenbedrijf waar het leven goed is. Toch kan Alice haar draai niet vinden. Nu ze afstand van haar luxe leven heeft genomen, mist ze de weelde en de feesten. Ze laat haar zoontje Giovanni regelmatig op San Martino achter om zich in het feestgedruis te kunnen storten. Alice mist haar oude leven en begaat een grote fout.

Ook Kristín Jónsdóttir, afkomstig uit IJsland, heeft een leven in Italië opgebouwd. Ze is alleen en moet hard werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien. Kristín gaat in de leer bij de Engelse restaurateur Robert Marshall en ze blijkt uit te blinken in het restaureren van schilderijen. Dat Marshall met de eer strijkt en grote hoeveelheden geld aan haar verdient terwijl zij rond moet komen van een schamel loon, vindt ze niet erg. De twee delen het bed met elkaar en hij doet haar beloftes hoewel hij met een ander getrouwd is. De zachtaardige Kristín laat lange tijd met zich sollen maar op een dag is de maat vol.

Het is inmiddels 1944 en de Tweede Wereldoorlog is in volle gang. San Martino transformeert in een toevluchtsoord voor partizanen en geallieerde soldaten en zelfs weeskinderen vinden hun weg naar het landgoed. Ook Kristín Jónsdóttir arriveert op San Martino. Ze is gewond en heeft een missie waar ze niemand over vertelt. Alice is inmiddels samen met Pritchett druk bezig om het leven op het landgoed in goede banen te leiden. Ze mist Claudio. Toen het na een hartverscheurende gebeurtenis bergafwaarts met hun huwelijk ging, verdween hij. Op een dag was hij weg. Nu Claudio er niet meer is, beseft Alice hoezeer ze hem liefheeft en ze wacht vol ongeduld op zijn terugkeer. Hij kan haar en San Martino toch niet voorgoed de rug toegekeerd hebben?

De weg naar San Martino gaat over de liefde. Het gaat ook over kunst, gemis, verlies en over de Tweede Wereldoorlog. De situatie op San Martino wordt steeds onveiliger want de Duitsers rukken op en het wordt ronduit gevaarlijk om mensen op het landgoed verborgen te houden. Kristín helpt mee waar ze kan maar haar verblijf op San Martino is niet zo toevallig als ze doet blijken. Ze is naarstig op zoek naar iets waarvan ze vermoedt dat het op San Martino verborgen wordt.

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld en onthullingen over een aantal ontwikkelingen worden pas later in het boek gedaan. Om in de stijl van het boek te blijven: het is een als een schilderdoek waarop met elke penseelstreek een beetje meer van het eindresultaat wordt onthuld. Sommige delen van het schilderij zijn al af, andere toevoegingen zullen het plaatje compleet maken. Het verhaal van Kristín wordt in de zij-vorm verteld en dat van Alice afwisselend in de ik- en de zij-vorm. De ik-vorm beslaat een dagboek dat aan Claudio is gericht. Nog altijd hoopt Alice dat hij bij haar terug zal komen.

De uit IJsland afkomstige Olaf Olafsson heeft met De weg naar San Martino treffend beschreven hoe twee vrouwen worstelen met de liefde in een poging richting aan het leven te geven.


ISBN 9789056724399 | Gebonden | 272 pagina's | Uitgeverij Signatuur | juli 2013
Vertaald door Anne Jongeling

© Annemarie, 04 augustus 2013


Lees de reacties op het forum en/of reageer: