Mirjam Boelsums
Categorie: Recensies Volwassenen
Dronk
'Zo zou het kunnen, lopen, dacht hij terwijl hij daar lag, maar misschien ook anders.’
Achttien verhalen waarin je vanaf de eerste zinnen meteen in het verhaal zit. Boelsums zorgt er voor dat je de sfeer meteen te pakken hebt. Ze gaan vrijwel allemaal over gewone mensen, heel herkenbaar dus. Maar zoals dat met mensen gebeurt: ergens ooit in je leven komt er een moment waarop je beseft dat het leven een loopje met je neemt. Het gaat niet zoals je gedacht en gewild had dat het zou gaan, er zijn altijd die mensen om je heen, de invloeden van buitenaf. Soms kun je die hanteren, vaak niet. De personages die Mirjam Boelsums schetst hebben er moeite mee.
Er is het verhaal van een man die na lang twijfelen dan toch eindelijk maar de beslissing neemt, maar een jongetje en een ballonwedstrijd op zijn pad vindt. Er is de jonge vrouw die pas haar ouders is verloren, haar studie stop heeft moeten zetten en nu alleen nog haar broertje heeft. De kat is ook al weggelopen. Ze denkt dat ze het ondanks alle tegenslag goed heeft kunnen regelen en dan neemt iemand anders een beslissing die alles weer op losse schroeven zet.
Zo zijn het steeds anderen die je leven beïnvloeden, het uit je handen nemen. Ik merk dat ik hier automatisch de tweede persoon gebruik, de eerste is te sterk, de derde te onpersoonlijk. Boelsums doet het ook in enkele verhalen, waarschijnlijk om dezelfde reden. Maar haar verhalen in de ik-of hij-vorm zijn net zo sterk en indringend.
Een verhaal als ‘Oerbiet’ over twee mannen die elkaar kenden in het verleden, en elkaar nu ontmoeten in een compleet andere situatie met andere machtsverhoudingen, zet meteen ook de verhouding voor de toekomst neer. Het is een verhaal van tien pagina’s, maar het vertelt zoveel dat je denkt een complete roman gelezen te hebben.
En dan komt het laatste verhaal, en meteen rijst het vermoeden dat dit een autobiografisch verhaal is. Behalve de namen wijzen nog meer dingen daarop. En hoewel dit verhaal eenzelfde strekking heeft: ook hier heeft iemand voor keuzes gestaan die hem uit de hand werden genomen; het is toch een ander verhaal. Alleen al door de lengte, waardoor het toch in vergelijking met de andere iets aan kracht verliest. Ook dit inkijkje biedt leesplezier, maar waar de andere verhalen heel goed herlezen kunnen worden, omdat ze zo compact zijn dat je je afvraagt of je toch nog iets gemist hebt, zul je dat bij dit autobiografische verhaal niet zo snel doen.
Niet alleen is Mirjam Boelsums goed in korte verhalen, ze schrijft ook rake zinnen.
‘Zwanger van een bord havermout, dat kun je zijn.’
‘De muziek was gaan liggen en ik belandde met mijn beide benen op de grond.’
‘Ze had niets teruggezegd en dat terwijl een praatje toch van twee kanten moet komen. Dat gebeurt me nou regelmatig: of mensen zeggen niets en kijken me aan of ik van een andere planeet kom, of ze vuren als een mitrailleur vragen op me af: manisch of depressief. Ik heb sowieso de indruk dat de helft van Nederland tegen een burn-out aan zit. Een gesprek als een relaxed spelletje tafeltennis, dat is waar ik van houd. Waarbij je het balletje zo lang mogelijk in de lucht probeert te houden en als een van de twee het laat glippen, gaat deze het zijn dooie gemak halen en kijk jij eens om je heen, rekt je eens uit, zuigt iets weg tussen je tanden, tot de ander weer opgooit’
ISBN 9789045705217 | Paperback | 205 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | augustus 2012
© Marjo, 01 oktober 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Slangen aaien
‘Hier, dat is in Hessum. Ik had er ook nog nooit van gehoord en als alles was gegaan zoals gepland, zou ik er mijn leven lang niet van hebben gehoord. De reden dat ik hier zit, is dat de dingen een beetje uit de hand zijn gelopen.
Dat is niet echt iets voor mij, ik ben een beheerst type en als er iemand is die zichzelf in de hand heeft, ben ik dat wel. (….) Uit haar map pakte ze een krantenberichtje. Het was slordig uitgeknipt en op een A-viertje geplakt. ‘Dossier Grayson’ stond er met viltstift naast, in het handschrift van iemand die de hele dag dat soort dingen schrijft, schuin en overdreven netjes. Dossier Grayson, dat ben ik dus. Ze legde het vel op tafel en tikte met haar nagel op de vetgedrukte krantenkop. Daar wil ik antwoord op.’
De schrijver van het boek is Mirjam Boelsums, eigenlijk had ik nog nooit van die schrijver gehoord omdat ze niet zo bekend is. Maar ik vind wel dat ze mooi schrijft, ze schrijft eigenlijk heel jeugdig, ze leeft zich echt in de hoofdpersoon Mariecke. Behalve boeken, maakt ze ook films en documentaires.
De titel en de voorkant spraken me niet zo aan. Het was eerder een beetje afschrikwekkend: op de voorkant een meisje met een groen gezicht. Daarnaast is de titel wel een beetje beangstigend: een slang aaien terwijl het een best eng dier is... Maar het grappige is, dat je later als je het boek leest, snapt waarom ze deze titel hebben bedacht. Later vertel ik wat er met de titel precies bedoeld wordt.
Mariecke Grayson is zeventien jaar en zit in een jeugdinrichting in Hessum. De reden dat ze daar zit is omdat ze betrokken was bij de dood van haar Nederlands leraar. Een psychologe, Lipstick genaamd, moet erachter zien te komen wat er gebeurd is, en moet Mariecke ondervragen. Mariecke laat echter tegen Lipstick weinig los over de dood van haar leraar, maar tegen de lezer vertelt ze wat er gebeurd is en waarom. Mariecke is zelf erg eenzaam dat voornamelijk komt doordat haar ouders het te druk hebben om met haar bezig te zijn. Haar moeder is een verwend dametje, dat altijd wel ergens last van heeft en haar vader is een bekakte en beroemde dokter. Doordat ze zich eenzaam voelt zoekt ze ook de verkeerde mensen op, zo ontmoet ze op een saaie vakantie, Daniëlle een crimineel meisje. Met Daniëlle spookt ze de raarste dingen uit, drugs gebruiken, teveel drinken en verkleed als hoeren mannen beroven. Zo komt ze dus ook een beetje op het slechte pad.
Wanneer Lipstick een miskraam krijgt, krijgt het verhaal een andere wending. Lipstick komt een tijdje niet meer bij Mariecke en wanneer ze er dan eindelijk weer is wil ze de zaak van Mariecke afronden. Daarvoor heeft ze de handtekening van Mariecke nodig. Mariecke is teleurgesteld en wil weten waarom Lipstick niets meer met Mariecke te maken wil hebben.
Daarom begint Mariecke over de miskraam en zegt dat het Lipsticks eigen schuld is. Uit woede schreeuwt Lipstick dat de zaak van Mariecke haar niets interesseert, dan vertelt Mariecke eindelijk wat er gebeurd is.
De schrijver heeft de titel ‘Slangen aaien’ bedacht omdat de vriendin van Mariecke, Daniëlle, slangen aait. Mariecke durft dat niet ondanks dat Daniëlle vertelt dat slangen niets doen zolang je ze maar in de ogen kijkt. Als mr. Van Brunschot later in het verhaal Daniëlle betast en uitscheldt, weet ze hem te stoppen door hem recht in zijn ogen te kijken.
Het verhaal speelt zich in deze tijd en op verschillende plaatsen af. Soms zit Mariecke in haar jeugdgevangenis en soms, in de flashbacks, is ze bij Daniëlle of is ze op straat aan het rondhangen.
Ik denk dat de schrijver een kijkje wil geven in het leven van een puber: de onzekerheid de opstandigheid en al die dingen die bij de pubertijd horen. En dat ze misschien wil laten zien dat de pubertijd ook niet altijd gemakkelijk is en dat je snel beïnvloed kan worden en daardoor op het slechte pad kan raken. Soms heeft overdrijft ze het misschien, maar in het algemeen is het haar goed gelukt.
Ik vond het een mooi boek om te lezen, maar het was ook wel een lastig boek door de verschillende flashbacks. Bij dit boek had ik wel heel erg dat ik niet wou stoppen met lezen, omdat je graag wil weten wat Mariecke nou eigenlijk gedaan heeft zodat ze in de jeugdinrichting zit. Je komt daarachter door de flashbacks.
Het negatieve punt van het boek is dat de gebeurtenissen soms overdreven zijn. Bijvoorbeeld wanneer Jessica, de vriendin van Mariecke, in een kuil vol zand wordt gegooid, zodat ze geen kant op kan gaan, en een paar jongens op haar spugen en plassen. Daarna loopt ze de zee in en verdrinkt. Of wanneer Mariecke naar een bar gaat en dan haar lerares Duits op de grond ziet vallen en bewusteloos blijft liggen.
Maar over het algemeen vond ik het een leuk boek en spannend om te lezen. Het boek is eigenlijk meer een boek voor meisjes dan voor jongens, dus het is ook zeker aanrader voor meisjes die van moderne, mooie en spannende boeken houden.
ISBN 9789029072960 | Paperback | 157 pagina's | Uitgeverij Augustus | mei 2003
© Elisabeth Groothuis, maart 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer: