De Gele Rivier is bevrozen
Leo Pleysier

Deze zin, uitgesproken door Tante Roza, maakt danig indruk op de verteller van dit verhaal. Te meer daar de meester op school net verteld heeft dat het "bevroren" moet zijn en niet "bevrozen". Een geheimzinnige zin, net zo mysterieus als Tante Roza zelf.

Tante Roza, een missiezuster, verblijft tijdelijk in het gezin van de jonge ik-figuur om bij te komen, nadat zij samen met haar medezusters China is uitgezet als daar het communisme aan de macht komt. Vóór die tijd speelt zij al een belangrijke rol in het gezin. Moeder leest al haar brieven voor, waarop door de kinderen volop commentaar wordt geleverd. Zij hebben Tante Roza nog nooit gezien en door haar verblijf in het verre China is zij geweldig interessant.

Dat verandert niet als zij naar België komt. Deze zwijgzame en broodmagere, in habijt geklede vrouw intrigeert de jongen mateloos. Heeft zij gewone benen onder die lange rokken? En groeit er haar onder die grote kap? Het sleutelgat geeft geen uitsluitsel. Nauwlettend volgt hij haar doen en laten. De vragen die hij haar stelt leveren ook al niet de gewenste antwoorden op. Zij blijft voor hem een raadsel. Dan vertrekt ze weer, naar India dit keer, met het plan nooit meer terug te komen. De kinderen groeien op en krijgen andere interesses. Tante Roza verdwijnt naar de achtergrond. Niemand heeft zin om de correspondentie voort te zetten.

Plichtsgetrouw neemt moeder dat dan maar voor haar rekening. Tante Roza moet toch op de hoogte gehouden worden van het wel en wee in de familie. Uiteindelijk zal ze nog één keer naar huis komen. In moderne kledij dit keer, mèt benen en haar, maar zonder het mysterie. Dat is voorgoed verleden tijd ...

Kort en krachtig schetst Pleysier een beeld van wat Tante Non in de jeugd van de hoofdpersoon heeft betekend. De dialogen in het boek worden weergegeven met bijzonder korte zinnen. B.v. als er door het sleutelgat gekeken wordt:

- Ik zie geen enkele beweging.
- Maar ik hoor toch iets.
- Ik hoor niks.
- Jawel.
- Kijk dan! Ge durft niet.
- Gij ook niet.

Enzovoort, enzovoort. Soms zijn dergelijke dialogen langer dan een pagina. Het geeft het boek vaart. Zodra Tante Roza vertrokken is, zakt het verhaal wat in. Het gat waar de jongen in valt wordt daardoor des te invoelbaarder. Er is niets interessants meer te beleven en hij verveelt zich dood. Hij gaat dan maar beschrijven en becommentariëren wat er aan de waslijn hangt.
Pleysier past de stijl van het boek naadloos aan aan de ontwikkeling van het verhaal, zonder dat het gekunsteld wordt. Knap gedaan! Het verhaal op zich is misschien wat summier, maar toch: een aanrader!

ISBN 9023400410 | Paperback | 144 pagina's | De Bezige Bij | 1993

© Berdine, februari 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: