Brigadier oversteekmoeder
Karin Bruers

Karin Bruers, wereldberoemd in onze stad en omgeving, schrijft zoals ze spreekt: recht voor zijn raap gooit ze er alles uit wat in haar hoofd opkomt, zonder haar taal te polijsten naar een zuiver ABN, en hier en daar een terminologie gebruikend waar de honden geen brood van lusten. Maar... haar uitstraling is fantastisch en ze overtuigt iedereen van het feit dat achter die soms grove taal een hart van goud zit! Dat weet ik natuurlijk niet uit het boek alleen. Ik was bij de presentatie, waar - zoals bij de meeste presentaties - een ons-kent-ons-sfeertje heerste. Extra gezellig dus!

Karins boek is een verzameling verhalen, waaruit ze er een koos om voor te lezen. Het is meteen een van de meest gevoelige verhalen, al ontbreekt ook daar haar typische humor – mag ik het volkshumor noemen? - niet. Het verhaal van opa van de Aa, een ‘via-via’ familielid, die jaren bij de familie Bruers in huis woonde. Later moet hij verhuizen naar een verzorgingshuis waar het einde nadert.

‘Nog geen half jaar later belde iemand van het bejaardentehuis dat opa op sterven lag en dat hij naar ons moeder vroeg. Diezelfde dag nog zijn we allemaal naar hem toegegaan en hebben we met zijn negenen rond zijn bed gestaan. Wat nog niet makkelijk was. Mijn moeder ging naast hem zitten. Opa had voor even die tevreden blik weer terug. Hij liet zijn blik langs alle aanwezigen gaan en eindigde bij mijn moeder. Toen sloot hij zijn ogen. We konden onze tranen niet meer bedwingen. Ik had nog nooit een dode gezien.
Op dat moment kwam een verpleegster binnen en met een te harde mechanische stem zei ze: ‘Zal ik uw eten maar op het kastje zetten, meneer van der Aa?’
Opa deed zijn ogen een beetje open en vroeg met zijn kleine stemmetje ‘wat eten we vandaag?’

Hij stierf een paar dagen later.
Een ander ontroerend verhaal gaat over de dood van Bruers pianist, met wie ze samen teksten en liedjes maakte voor haar theaterprogramma's. Dit is de afsluiter, en dat laat je met een ietwat weemoedig gevoel achter.
De andere verhalen zijn anders: ze vertellen over haar verleden, hoe ze opgroeide in een Tilburgse wijk, in een gezin met acht kinderen, met een alleenstaande moeder die niet echt iets aan opvoeden deed.
Het zijn hilarische gebeurtenissen, op het absurde af, die ze vertelt in een eigen vlotte stijl. 'Het is de waarheid’ zegt ze. Of toch de waarheid zoals ze die zich herinnert!
Ook zijn er de verhalen over haar eigen situatie als - de geschiedenis herhaalt zich! - alleenstaande moeder. Een daarvan is het titelverhaal, waarin ze de draak steekt met die keurige huisvrouwen die al of niet terecht de loftrompet steken over hun kroost, en geen enkele clementie hebben met een werkende alleenstaande moeder. Het zijn wrangkomische situaties, want je kan er maar beter om lachen dan jankend bij de pakken neer te gaan zitten, vindt Bruers.

Bij de presentatie vertelde de schrijfster dat ze min of meer gedwongen werd om bepaalde Tilburgse woorden (haffel; snevel) er uit te halen. Jammer vind ik dat. Zulke woorden kan je zodanig gebruiken dat de betekenis duidelijk genoeg is; je haalt er de jus een beetje uit als ze niet gebruikt mogen worden. Gelukkig zit er nog genoeg jus bij: omdat ze dus geen blad voor de mond neemt!
Hilarisch, en toch kritisch. Absurd, maar o zo levensecht. Karin Bruers is cabaretière, je kan je zo voorstellen hoe ze deze verhalen op het toneel brengt!

ISBN 9789048816781 | Paperback | 224 pagina's | Lebowski Publishers | maart 2013

© Marjo, 22 maart 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer: